Λέει ο ποιητής στη Μούσα του: «Καλή μου για εξήγησέ μου κάτι που θα σου εκμυστηρευτώ, αφού όμως πρώτα θα μου επιτρέψεις να κάνω μια μικρούλα εισαγωγή.
Το ξέρεις δα εσύ ότι είμαι παραληρηματικά ερωτευμένος. Βλέπω, ακούω τον άνθρωπό μου και λιώνω από έρωτα. Τα πάντα μου επιβεβαιώνουν το βαθύ μου συναίσθημα. Η τρέλα μου, η (Α)φαγία μου, η (Α)ϋπνία μου, η(Α)πραξία μου, η (Α)γωνία μου, η (Α)τονία μου,-καλά καλά σταματώ- όλα αυτά δεν το επιβεβαιώνουν; Παραληρηματικά ερωτευμένος είπαμε. Η σκέψη μου συνεχώς καρφωμένη σε κείνη. Τα πάντα είναι αυτή. Πλάθω με το μυαλό μου εικόνες πάθους τόσο ζωντανές που η ζωντάνια τους μου προκαλεί σχεδόν σωματικό πόνο. Πόθος για φιλιά, για αγκαλιά για τα γνωστά! Η στιγμή της συνάντησής μας το μοναδικό μου θέλω, και απολύτως, μα απολύτως τίποτα άλλο. Ο κόσμος ξάφνου μίκρυνε και μόλις χωράει τους δυο μας. Εδώ τελειώνω με την εισαγωγή που σου έλεγα Μούσα καλή μου και έρχομαι στο θέμα που με απασχολεί:
Ξυπνάω που λες ένα πρωί, και όλα είναι διαφορετικά.
Καταρχάς, με τη τσίμπλα ακόμη στο μάτι πεινάω. Περίεργο. Έχω να νιώσω πείνα μήνες τώρα. Τρώω. Ξανατρώω. Και κάθομαι να γράψω χωρίς να κάνω ούτε ένα ντους. Δεν μού αρέσουν τα γραφτά μου. Τα σχίζω. Το μολύβι θέλει ξύσιμο. Βαριέμαι να το κάνω. Πεντέξι στυλό που δοκιμάζω δεν γράφουν. Τι διάβολο πάθανε ξαφνικά; Τα πετάω. Και νεύρα, πολλά νεύρα.
Κρυώνω. Είμαι ακόμη με τις πιτζάμες μ’ αυτό το διαβολόκρυο. Γδύνομαι. Κάνω ένα αχνιστό ντους επιτέλους, και φτιάχνω ακόμη έναν καφέ, είναι ο 2ος ή ο 3ος, δεν θυμάμαι. Και αμέσως μετά δρόμο με το σκύλο μου βόλτα. Βόοοοολτα το σκύλο εγώ; Απορημένος ο δόλιος με κοιτάζει. Το καθήκον της πρωινής του βόλτας ήταν αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Πηγαίνω για τσιγάρα. Για τσιγάρα; Μα αφού εγώ δεν καπνίζω… Ε και; Το αρχίζω –για την ακρίβεια το ξαναρχίζω-τώρα. Κέφι μου.
Πηγαίνω στο φούρνο της γειτονιάς μου, παίρνω μία τυρόπιτα. Και άλλη μια. ‘’Σιγά, θα σκάσεις από το πολύ φαγητό ‘’μου λέει μια φιλική εσωτερική μου φωνή.’’ Από το πρωί μασουλάς’’. Σαν να έχει δίκιο. Μα για στάσου. Τι ακριβώς συμβαίνει; Ορίστε το κινητό μου βουβό. Ούτε κάλεσα ούτε και με κάλεσε κανείς. Άλλες φορές τέτοιαν ώρα βογκούσε το δόλιο, σιγοντάροντας το δικό μου βογκητό με τα ερωτικά παθιασμένα μου αχ και βαχ για εκείνη. Εκείνη; Ωχ, πώς και δεν τη σκέφτηκα ακόμα; Την καλή μου! Είναι τόσο παιδί! Ο κόσμος όλος της είμαι εγώ. Κι εγώ; Μα φυσικά και τη νοιάζομαι, σαν παιδί, σαν αδερφή, σαν φίλη… Θα μπορούσα και να σκοτώσω ακόμη για χάρη της, για να την προστατέψω. Είναι τόσο εύθραυστη.
Όμως… Όμως Μούσα μου πολύ φοβάμαι ότι δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί της. Αυτό είναι που φοβάμαι…Όλα, μα όλα τα ουσιαστικά που σου προανέφερα με το άλφα το στερητικό, εξαφανίστηκαν.
(Α)υπνία; Κοιμάμαι μια χαρά. Ξερός που λένε…
(Α)φαγία; Τρώω μέχρι σκασμού. Έξι κιλά πήρα μέσα σε μια εβδομάδα. Ημέρα και κιλό.
(Α)πραξία; Σαν τι να λέμε τώρα. Βάλθηκα να ανακαινίσω το σπίτι μου πράγμα που είχα κάνει μόλις πριν ένα εξάμηνο. Ο καναπές θα πεταχτεί. Η τραπεζαρία μου επίσης, τόσο παλιομοδίτικη. Κουρτίνες; Τις θέλω χρωματιστές πολύ χρωματιστές, τούτες είναι κατάχλωμες.
Και Μούσα μου, το αποφάσισα. Όλων αυτών των αλλαγών θα προηγηθεί ένα μεγάλο ταξίδι στον Αμαζόνιο σε ένα σαφάρι στη ζούγκλα, απωθημένο το έχω από παιδί.
Όμως αναρωτιέμαι τι έγινε και έφερε τούτες τις αλλαγές στη ζωή μου; Κανείς δεν ξέρει να μου πει και κυρίως δεν ξέρω εγώ.
Και τίθεται το εξής ερώτημα: Είμαι άραγε τώρα ευτυχισμένος ή ήμουν πριν; Πότε ήταν που νόμιζα ότι άξιζε να ζω; Την εποχή των στερητικών (Α) ή τώρα με την κατάργησή τους; Εδώ είναι που θέλω να μου απαντήσεις Μούσα καλή μου».
Και η Μούσα του απάντησε του ποιητή μα τι του είπε ακριβώς κανένας δεν γνωρίζει. Αμέσως μετά την εξομολόγησή του, τον άφησε μόνο του και πήγε σε έναν άλλο φίλο της. Τούτον εδώ τον βαρέθηκε και ίσως να θύμωσε και μαζί του για τις μεταπτώσεις του, την ευμεταβλητότητά του. Φοβόμαστε δε ότι θα αργήσει να του ξαναστείλει και την Έμπνευση. Μάλλον έχει τελειώσει μαζί του για τα καλά…
_
γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου
εμ…τα θελε και τα παθε…τα στερητικά τον ενοχλούσαν…με δίχως στερητικά δεν στρώνει η πένα!! 😀
ΛΕΣ Ε;
Ευχαριστώ Μάχη μου
Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί πότε είμαστε ευτυχισμένοι και τι ακριβώς θέλουμε; Πολύ ωραία γραμμένο.
Τποκειμενικά είναι όλα Βάσω .’Άλλος ΈΤΣΙ, ΆΛΛΟΣ ΑΛΛΙΏΣ.
Εκπληκτικη γραφη!!!
Αλλη μια φορα συγχαρητηρια!!!
Καλη βδομαδα Λενα!!!!!
Ευχαριστώ Μίνα Πώς φαίνονται βρε παιδί μου αυτοί που με αγαπάνε!!!!
Η ευρηματικότητα της πένας σου Λένα μου δεν σταματάει να με εκπλήσει!!!! Πολύ πολύ όμορφο το κείμενο σου και να δεις που ο ήρωάς σου μου μοιάζει… γιατί και εγώ δεν σταυρώνω λέξη όταν υπάρχει νηνεμία!!!!Φιλιά πολλά!!!!
ΔΗΛΑΔΉ ακριβώς το αντίθετο με μένα . Όταν είμαι στις μαυρες μου ούτε που επιχειρώ να γράψω λέξη.
Ευχαριστώ Σοφία καλή μου.
Άλλο ένα ωραίο δείγμα της πρωτότυπης γραφής σου Λένα!!! Μου άρεσε πολύ, συγχαρητήρια!!! Πάντα να έχεις τέτοιες εμπνεύσεις.
Πολύ ωραίο. Μου αρέσει που έχεις αυτό τον μικρό σαρκασμό στο τέλος. Πάντα να έχεις τις καλές σου και να γράφεις Λένα.
Δεν ξέρω τι και αν απαντήσει ποτέ η μούσα για την ευμεταβλητότητα του (Α)πίθανου ήρωα της ιστορίας σου Λένα μου, αλλά εμείς οι τυχεροί που απολαμβάνουμε το δροσερό πηγαίο ταλέντο σου απαντάμε με μια φωνή σε σένα ΜΠΡΑΒΟ!!!
Μάρθα ΜΟΎ ΑΡΈΣΟΥΝ ΟΙ ΖΕΣΤΟΊ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ και οχι βέβαια γιατί πάντοτε μού γράφεις τόσο όμορφα σχόλια αλλά γιατί την ζεστασιά την εκπέμπεις βρε παιδάκι μου πώς να γίνει τώρα;
Χρυσούλα μου η ΕΥΜΕΤΑΒΛΗΤΟΤΗΤΑ είναι χαρακτηριστική σε πολλούςανθρώπους της Τέχνης γενικώς και νομίζουν σαν κακομαθημένα παιδιά ότι όλα τους συγχωρούνται. Να όμως που τιμωρούνται από την ίδια τους την ΜΟΎΣΑ. Ό, τι χειρότερο δηλαδή.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια που τα χαρίζεις σε όλους μας απλόχερα.
Βάλε τον ήρωά σου να ξαναερωτευτεί γιατί δεν τον βλέπω καλά! 🙂
Ευρυματικό κείμενο! Την καλησπέρα μου!
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις Ελένα ο κύριος αφήνοντας τη μια έχει έτοιμη την αλλη έστω και με ένα μικρό χρονικό κενό ΑΥΤΌΣ ΕΊΝΑΙ ΣΥΝΕΧΏΣ ΕΡΩΤΕΥΜΈΝΟΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΤΟΥ ΠΑΝΤΩΣ!!!!Ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο…
Βρε τον κακομοίρη τι έπαθε…. Με τα Α στερητικά, έχασε και τη Μούσα του…
Να είσαι καλά, Λένα μου, και να μας χαριζεις τα καλοκεντημένα σου κείμενα!!!!
Σ’ ευχαριστώ!!!!!!
Αθηνά μου ,κακομοίρη δεν θα τον έλεγα. Εγωιστή και εαυτούλη ναι . Και κακομαθημένο που κάνει ό,τι κάνει και θέλεαπό πάνωι και κάλυψη και δικαιολογίες .
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Μετράνε πολύ για μένα.
Με το ταξίδι στον Αμαζόνιο θα ξαναβρεί έμπνευση ο ήρωάς σου πιστεύω …. ακόμα και τον έρωτα γιατί όχι;;; Mπράβο Λένα μου εξαιρετικό κείμενο!!!
Άννα να μη σού το πω; Μού λείπεις . Η μη συχνή σου παρουσία είναι πολύ αισθητή Δεν ξεχνώ ότι όταν πρωτάρχισα να γράφω για το βιβλίο εσύ και η Μάχη υπηρξατε οι πρώτες μου ”φίλες”
Χαίρομαι που σού άρεσε το κείμενό μου . Είναι λίγο ροκ , δεν είναι ; Να είσαι πάντα καλά…
Αυτο το ταξιδι στον Αμαζονιο ειναι και δικο μου απωθημενο . Οσο για το κειμενο σου, ειναι ευρηματικο και πολυ μου αρεσε. Η τεχνη τελικα σε ολες τις μορφες της τρεφεται απο τα στερητικα.
ΌΧΙ ΠΟΥ ΕΣΥ δεν θα είχες ένα τέτοιο απωθημένο. Οσο για τα στερητικά , τα ενδεικτικα΄του ερωτα, είναι αυτά που γεννούν την Έμπνευση . Κα αν και στερητικά είναι πανέμορφα πανάθεμά τα. ΈΤΣΙ ΣΟΥΛΕΛΈ ΜΟΥ;
Ετσι Λενα μου…
Ίσως η μούσα ήθελε μια άλλου είδους επικοινωνία κι επαφή που μόνο ο ποιητής θα μπορούσε να ικανοποιήσει.
Μπορεί να είναι ευχαριστιμενος με τη τωρινή κατάσταση οπότε να αφήσει τη μούσα ελεύθερη να συνεχίσει όπως νομίζει καλύτερα.