Δηλώνω ευτυχισμένη που το έζησα, ευτυχισμένη που το λάτρεψα, ευτυχισμένη που ακόμη τα βράδια το ονειρεύομαι, κι ας μη μπορώ να κοιμηθώ… Και όταν λέω ευτυχισμένη, εννοώ πραγματικά ευτυχισμένη, ουσιαστικά ευτυχισμένη. Κι όταν χρησιμοποιώ αυτή τη δύσκολη λέξη, ξέρω πως οφείλω πρώτα στον εαυτό μου και έπειτα σε σένα, να εννοώ κάθε της γράμμα, κάθε της μεμονωμένη συλλαβή.

Εννοώ το Ε… Όπως εννόησα το εσύ μαζί με το εμείς, όταν στο πρωτοείπα.
Εννοώ το Υ… Όπως εννόησα τη λέξη υπέροχος, όταν σε πρωτοχαρακτήρισα.
Εννοώ το Τ… Όπως εννόησα το πόσο τυχερή ήμουν που σε γνώρισα.
Εννοώ για ακόμη μια φορά το Υ… Γιατί προηγουμένως ξέχασα να αναφέρω πως όλες μου οι στιγμές μαζί σου ήταν το ίδιο υπέροχες με εσένα.
Εννοώ το Χ… Γιατί μόνο χρώμα έβαλες στη ζωή μου όταν μπήκες.
Εννοώ το Ι… Καθώς ποτέ μου δεν έβαλα κάποιο ίσως ανάμεσά μας… Πάντοτε υπήρχε μόνο το Ναι.
Εννοώ το Σ… Γιατί πράγματι, όλα αυτά που σου εξομολογούμαι κρύβουν μέσα τους απίστευτη σιγουριά, απίστευτο σθένος.
Έπειτα, εννοώ το Μ… Γιατί για ένα δικό σου μαζί θα άφηνα κάθε όμορφο μόνη μου.
Φυσικά και εννοώ το επόμενο Ε… Είναι, ξέρεις, αυτός ο έρωτας που μου επέτρεψες να ζήσω.
Εννοώ και τον τόνο που αιωρείται περήφανος πάνω από το έψιλον… Το ίδιο περήφανη είμαι και εγώ για σένα κάθε φορά που ακούω τα επιτεύγματά σου, τα νέα σου, τη φωνή σου.
Ακόμη, εννοώ το Ν… Γιατί κάθε φορά που ακούω το Μονόγραμμα του Ελύτη, νιώθω με τον στίχο: «Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί, πριν από την αγάπη». Δακρύζω. Αισθάνομαι.
Τέλος, εννοώ και το τελευταίο Η… Γιατί πώς άραγε θα μπορούσα να μην το εννοήσω, όταν για μένα ήσουν ήλιος σε μια ζωή γεμάτη συννεφιά;

Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσα να σου αναλύω, για όλη μου τη ζωή, τα συναισθήματά μου για σένα. Μέρες ατέλειωτες, νύχτες δίχως ξημέρωμα, χρόνια δίχως τον χρόνο.
Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσα να σου αναλύσω ολόκληρο τον κόσμο για όλη μου την ζωή.
Σου αρκεί;

_

γράφει η Άντια Αδαμίδου