Ηλιαχτίδα

27.03.2016 | Ποίηση | 14 |

Άννα Ρουμελιώτη

sunbeam

Το χάδι σου κύμα θαλασσινό

σαν νοσταλγία γλυκιά στο μυαλό

καλοκαιριού πορεία χάραξα

είμαι εκείνη, που αγάπησες

δεν άλλαξα.

Είμαι αέρας δροσερός

νότα βροχής

πουλιού τραγούδισμα

είμαι ένα άγγιγμα της γης

μια πέτρα που κυλάει

μέσα απ’ τα βάθη της ψυχής

και πέρασμα γυρεύει.

Στον δρόμο σου διαβαίνει

είμαι εκεί και θα με βρεις

είμαι κοντά σου κι ας προσπερνώ

είμαι δίπλα σου κι ας προχωράω

κι αν προπορεύομαι δεν σε ξεχνάω

κρατάω πάντα στο χέρι μου το άγγιγμά σου

στα βήματά μου έχω οδηγό την αγκαλιά σου

και γίνομαι μικρή ηλιαχτίδα

έχω το φως σου άλλο δεν θέλω

να με αγαπάς όπου πηγαίνω.

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Σχετικά

Επιμέλεια κειμένου

Μάχη Τζουγανάκη

Δηλώνω τυπικά αρχισυντάκτρια της σελίδας. Άτυπα όμως και πιο γνήσια, δηλώνω μέλος μιας όμορφης ομάδας πολύ δεμένης που οι «τίτλοι» του καθενός είναι περιττοί. Δηλώνω επίσης συγγραφέας, ποιήτρια, ερασιτέχνης φωτογράφος, μουσικόφιλή, βιβλιόφιλη, θεατρόφιλη, σινεφίλ και ερωτευμένη με οτιδήποτε ξυπνά τη δημιουργικότητά μου. Τελικά όμως έμαθα… πως το να δηλώνει κανείς τι είναι και τι δεν είναι, είναι ένα μεγάλο παραμύθι, όχι από εκείνα που μου αρέσει να διαβάζω, αλλά από εκείνα που σου θέτουν όρια και σε στριμώχνουν σε καλούπια. Μα εγώ τις λέξεις «όρια» και «καλούπια» τις έχω αφαιρέσει από το λεξικό της ψυχής μου...

14 Σχόλια

Σοφία Ντούπη στο 27/03/2016 σε 9:10 πμ

Ξέχειλο από νοσταλγία, τρυφερότητα κι αγάπη! Πολύ… πολύ… όμορφο το ποίημά σου Άννα μου! Να σαι καλά και να μας αγγίζεις πάντα τόσο τρυφερά! Την αγάπη μου και την καλημέρα μου.
Απάντηση
- Άννα Ρουμελιώτη στο 27/03/2016 σε 3:21 μμ
  
  Χαίρομαι πάρα πολύ Σοφία μου που σου άρεσε, που σε άγγιξε… σε ευχαριστώ για τα όμορφα συναισθήματα σου..καλό μεσημέρι!!
  Απάντηση
Λένα Μαυρουδή Μούλιου στο 27/03/2016 σε 9:16 πμ

Είσαι, σαν να λέμε,μεταξύ όλων των άλλων. μια rodk and roll στο δρόμο που διαβαίνει… Τι άλλο να θέλει πια ο Χριστιανός για να’ ναι ευτυχής;
Ενώ εσύ γίνεσαι μια ηλιαχτίδα από το το φως του κι’ άλλο τίποτα δεν ζητάς από το να σ’ αγαπάει.

Ωραίο πολύ ωραίο ΆΝΝΑ. Καλη Κυριακή
Απάντηση
- Λένα Μαυρουδή Μούλιου στο 27/03/2016 σε 9:20 πμ
  
  rock and roll
  Απάντηση
- Άννα Ρουμελιώτη στο 27/03/2016 σε 3:24 μμ
  
  Αυτή η ροκ ηλιαχτίδα όσο βρίσκει φως ας καίει Λένα μου.Να είσαι καλά σε ευχαριστώ πολύ!Καλή Κυριακή και σε εσένα!
  Απάντηση
ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ στο 27/03/2016 σε 11:18 πμ

Πόση τρυφερότητα μπορεί να χωρέσει σε 104 λέξεις!!!!!!!!! ΑΠΕΙΡΗ !!!!!!!!!! Υπέροχα δοσμένο …πολύ καλογραμμένο!
Μπράβο Αννα!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Απάντηση
Άννα Ρουμελιώτη στο 27/03/2016 σε 3:25 μμ

Σας ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ κυρία ΠλοκαμάκηΝα είστε καλά!
Απάντηση
Χριστίνα Σουλελέ στο 27/03/2016 σε 5:56 μμ

Γεμάτο φως! Το έχουν αυτό οι ηλιαχτίδες.
Τρυφερό! Το ‘χουν αυτό τα χάδια των κυμάτων.
Ρομαντικό! Το ΄χουν αυτό τα αγγίγματα των χεριών που κρατιούνται, ακόμη κι αν κάποιος από τους δυο προπορεύεται.
Γεμάτο φως, ρομαντικό, τρυφερό το ποίημά σου. Μπράβο Άννα!
Απάντηση
- Άννα Ρουμελιώτη στο 27/03/2016 σε 7:18 μμ
  
  Πολύ όμορφα λόγια Χριστίνα μου!Το έχουν αυτό οι άνθρωποι που αναζητουν ανοιχτούς ορίζοντες!Σε ευχαριστώ πάρα πολύ 🙂
  Απάντηση
Έλενα Σαλιγκάρα στο 27/03/2016 σε 6:02 μμ

Πολύ τρυφερό Άννα μου!!!!

Υπέροχη κατακλείδα 🙂
Απάντηση
Άννα Ρουμελιώτη στο 27/03/2016 σε 7:20 μμ

Υπέροχή μου Έλενα σε ευχαριστώ πάρα πολύ! 🙂
Απάντηση
Μάχη Τζουγανάκη στο 27/03/2016 σε 11:55 μμ

όταν ο ήλιος τρυπώνει στη γραφή σου…λάμπεις… Πολύ όμορφο Άννα μου
Απάντηση
Άννα Ρουμελιώτη στο 28/03/2016 σε 9:38 πμ

Ευχαριστώ πάρα πολύ Μάχη μου 🙂 την καλημέρα μου και καλή εβδομάδα!!
Απάντηση
Πλοκαμάκη Χρυσούλα στο 29/03/2016 σε 6:52 πμ

Μια αχτίδα απ αυτές που μπαίνουν από το παράθυρο της ψυχής και μένει εκεί!!! Μπράβο!!
Απάντηση