Ακουμπώ με τα δάχτυλά μου την άμμο
και νοιώθω σα να σε κρατώ.
Την κλείνω σφιχτά μέσα στις παλάμες μου
κι αφήνομαι.
Παρασύρεται και μαζί της φεύγω κι εγώ.
Ένας από τους κόκκους της είμαι που σ’ αναζητά
και θέλει να σ’ ανταμώσει ξανά, πάλι από την αρχή
όλα να τα ζήσουμε.
Όλες οι αισθήσεις μου παγιδευμένες στου χρόνου τη δίνη
που καλπάζει στων κυμάτων τις πλάτες.
Φεύγω, σ’ ακολουθώ ώσπου να σε πιάσω.
Δρασκελίζω τις θάλασσες και θέλω να σε φτάσω.
Η ψυχή μου μακριά σου είναι άγονη, διψασμένη γη
τ’ Αυγούστου.
Άδεια.
_
γράφει ο Κώστας Βελούτσος
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“Ένας από τους κόκκους της είμαι που σ’ αναζητά
και θέλει να σ’ ανταμώσει ξανά, πάλι από την αρχή
όλα να τα ζήσουμε”
Πολύ όμορφο!