Ω της αγάπης θείο ψέμα

φτιαγμένο απ’ της κόλασης το δέρμα

με κύκλους τη ζωή μου ακουμπάς και

τα πηγάδια του μυαλού τα προσπερνάς.

Δεν έχεις φίλο εσύ κανένα

τ’ αγγεία της καρδιάς σπασμένα

δεν περιμένεις τη χαρά

μα προσδοκάς τη λησμονιά.

Το πετσί σου στα πόδια πετάς

αγναντεύεις το χάρο γελάς

δεν είσαι ύπαρξη ούτε ποίηση

μόνο προσποίηση σατυρική ομορφιά

ζερβά-δεξιά σε περικλείουνε βουνά

τα γέλια της φυλακής σου τα τεφρά.

Αγάπης ομορφιά δεν θα γυρέψω

το χάος το γυμνό με σύνεργα φτωχά

θα το λαξέψω σαν το νερό

χωρίς μιλιά θα αλαργέψω.

Η αγάπη δεν έχει σκοπό ούτε τέλος

φρικτό μα η αγάπη με σκεπτικό

αλλάζει σε μίσος βουβό

με το χρόνο εχθρό.

Η αγάπη θέληση βαθιά όχι επιθυμία

του πεπρωμένου η ανθρωπιά και

του τυχαίου η μοίρα.

_

γράφει η Βασιλική Κουτσανδριά