Πάνε πάνω από τρία χρόνια που έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά μου έχει αφήσει μια τόσο γλυκιά και τρυφερή αίσθηση που έχει γίνει αναμφίβολα από τα αγαπημένα μου και δε θα το ξεχάσω ποτέ. Η ιστορία που έχει να πει ίσως σε κάποιους να μη φανεί πρωτότυπη ή ξεχωριστή, ο τρόπος όμως που τελικά παρουσιάζεται την κάνει μοναδική.

Τη δεκαετία του ’60 σε μια επαρχιακή πόλη ο δωδεκάχρονος Άγης και οι 3 συνομήλικοι φίλοι του ξεκινούν με τα ποδήλατα τους να ανακαλύψουν μια μυστική τοποθεσία όπου εκεί, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους , κάνει μπάνιο η Μπριζίτ, η Γαλλίδα δασκάλα που ο μεγαλοεπιχειρηματίας Βάιος φιλοξενεί για να κάνει μαθήματα στο γιο του. Μισό αιώνα σχεδόν αργότερα ο Άγης παραλαμβάνει ένα πακέτο με ένα σκουριασμένο πιστόλι και αντιλαμβάνεται ότι το μυστικό που κουβαλάει μια ζωή δε το γνωρίζει μόνο εκείνος.

Αν θα μπορούσα με 3 λέξεις να χαρακτηρίσω αυτό το βιβλίο θα ήταν: τρυφερό, νοσταλγικό, λυτρωτικό. Αυτές νομίζω ότι περιγράφουν ακριβώς όσα έχει να πει ο συγγραφέας μέσα από την ιστορία του και σίγουρα θα αγγίξει τις καρδιές πολλών αναγνωστών. Αν και το κεντρικό θέμα ίσως φανεί σε κάποιους γνώριμο -οι πιτσιρικάδες που θέλουν πάση θυσία να δουν μια γυμνή κοπέλα- κάτι που άλλωστε ήταν φαντασίωση εκείνη την εποχή, αν μάλιστα έχετε δει παλιές ιταλικές αλλά και ελληνικές ταινίες δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο, το αντίθετο μάλιστα, και που θεωρούν ότι έτσι ανακαλύπτουν τον έρωτα, είναι γνωστό θέμα και χωρίς τη σωστή τεχνική μπορεί να γίνει βαρετό έως και αδιάφορο. Πού διαφοροποιείται λοιπόν ο Ντίνος Γιώτης σε όλο αυτό; Στο ότι έπλασε μια ιστορία που δεν αναλώνεται μόνο στο αισθηματικό κομμάτι ή στον ανεκπλήρωτο έρωτα ενός εφήβου με μια μεγαλύτερη του γυναίκα αλλά δημιουργεί μια ιστορία ενηλικίωσης πλαισιωμένη με ένα μυστήριο που διαχέεται σε όλο το βιβλίο και ολοκληρώνεται με ένα φινάλε που σε αφήνει, το λιγότερο, με το στόμα ανοιχτό. Όλα αυτά κι συν το ότι διαδραματίζεται στην Ελλάδα και ίσως φανούν λίγο πιο οικεία τα γεγονότα στον αναγνώστη αν βρει και σημεία ταύτισης μαζί τους, κάνουν το βιβλίο άψογο.

Οι ήρωες προσπαθούν να δικαιολογηθούν για τις πράξεις τους γιατί έτσι θεωρούν ότι εξιλεώνονται, ότι πετάνε το παρελθόν από πάνω τους και μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους χωρίς να νιώθουν ότι έχουν αφήσει ανολοκλήρωτες δουλειές για τις οποίες θα κληθούν να απολογηθούν αύριο. Κατά πόσο θα κριθούν ως σωστοί αυτό θα το πει ο κάθε αναγνώστης αφού γυρίσει και τη τελευταία σελίδα.

Με λίγα και απλά λόγια, το μυθιστόρημα του Ντίνου Γιώτη είναι ένα νοσταλγικό ταξίδι πίσω στο χρόνο αλλά παράλληλα και μια ιστορία που αποδεικνύει ότι πολλές φορές το παρελθόν δε μας ξεχνάει, όσο κι αν το θέλουμε. Αξίζει να διαβαστεί για την αλήθεια του και το συναίσθημα που αναβλύζει.

_

γράφει η Μαρία Ανδρικοπούλου