(Διαβάστε εδώ το Μέρος Α)

(Διαβάστε εδώ το Μέρος Β)

(Διαβάστε εδώ το Μέρος Γ)

Στα γραφεία της Εταιρείας, το γεγονός των αρραβώνων του Δημητρέα και της Λήδας δεν έσκασε σαν βόμβα, ή σαν κεραυνός εν αιθρία να πούμε καλύτερα. Ήταν κάτι που όλοι περίμεναν. Και είτε έφτασαν να ζηλεύουν είτε όχι, ήταν σίγουροι ότι θα συνέβαινε. Η Λήδα ήταν ακαταμάχητη και κοπέλες του τύπου της σπάνιζαν πια. Γι’ αυτό και αριστείς συλλέκτες του είδους τις κυνηγούσαν, όχι απαραίτητα για να πλουτίσουν τη συλλογή τους, αλλά για να φτιάξουν μια καινούρια συλλογή με μόνο ένα αριστούργημα μέσα της!
Οι μεν κοπέλες μακάριζαν την τύχη της, οι δε άντρες κουνούσαν το κεφάλι παρηγορώντας τον εαυτό τους που η γοητεία τους δεν απέδωσε καρπούς, λέγοντας:
«Είδες ο γέρος; Μα, ας μην τον φυσούσε τον παρά και σού έλεγα εγώ αν η ακατάδεχτή μας θα τσίμπαγε.»
Αμ δεν είναι ο παράς αγόρια μας, ή δεν είναι μόνον αυτός. Υπάρχουν λίγοι εναπομείναντες άντρες, άντρες παλιάς κοπής, που είτε με θεληματικό πηγούνι και ίσιο ξανθό μακρύ μαλλί είτε όχι, τα καταφέρνουν να γίνουν και αυτοί συλλεκτικά κομμάτια, λόγω ευγένειας ψυχής που δεν αποκτιέται με τα χρόνια ή με ειδική εκπαίδευση, αλλά γιατί γεννιούνται μ’ αυτό το θείο χάρισμα. Και επειδή η ζωή είναι ακριβοδίκαιη, τα φέρνει από δω τα πάει από κει και κάνει δύο ψυχές της ιδίας παλαιάς κοπής να συναντηθούν κάποτε. Η Αγάπη σκαλίζει πάνω τους το έμβλημά της, στο οποίο ο άνθρωπος αποδίδει τον χαρακτηρισμό “θείου αγγίγματος”.
Πράγματι, ευλογημένος όποιος ζει την αληθινή Αγάπη στην όποια μορφή της.
Τίποτα ωραιότερο απ’ αυτή.
Τίποτα ουσιωδέστερο.
Τίποτα που να μπορεί να συγκριθεί μαζί της…
Τίποτα όμως!

Και το μαύρο σύννεφο έφυγε από τα μάτια της Λήδας. Ήρθε όμως στη ζωή του ζευγαριού ένα απειλητικό τσουνάμι, μια υπερχείλιση ποταμού, ένα σπάσιμο προστατευτικών φραγμάτων με τη μορφή μιας γυναίκας ονόματι Μυρτώ. Ποιος είπε ότι μπορούσε ο κύριος Δημητρέας να την αγνοήσει τόσο άκαρδα και ξεδιάντροπα, να την αρνηθεί ως να μην είχε υπάρξει ποτέ στη ζωή του;
Πρέπει να πούμε, ότι το κορίτσι αυτό, ναι μεν ήταν πανέμορφο, μα ο εσωτερικός του κόσμος βρισκόταν σε πλήρη αντιδιαστολή με τον εξωτερικό. Μόλις λοιπόν πληροφορήθηκε τα του δεσμού του πρώην της, θέλησε να πολεμήσει για να διεκδικήσει τα απολεσθέντα προσωρινώς κεκτημένα της. Μα τι ήταν ο Φοίβος; Ήταν κάτι που της ανήκε δια συμβολαίου, ήταν κτήμα της υφαρπαγέν;
Ξέροντας λοιπόν ότι ήταν όχι μόνο δύσκολο, αλλά ακατόρθωτο, να τον πλησιάσει εκ νέου κατά μέτωπο, θεώρησε εξυπνότερο να το επιτύχει δια της πλάγιας οδού, δια της Λήδας.
Πήγε και την βρήκε δακρύβρεχτη και βαρυπενθούσα, βεβαιώνοντάς την ότι έτσι και δεν της τον άφηνε, αφού ήξερε ότι ήταν δικός της και ότι μεταξύ τους δεν υπήρξε παρά μια μικρούλα παρεξήγηση ερωτευμένων, ένα απλό ιντερμέτζο χωρισμού, θα γινόταν αιτία να υποφέρουν τόσοι άνθρωποι. Πρώτα πρώτα ο Φοίβος, ο οποίος θα ήθελε να κρατήσει σαν τίμιος άντρας τον λόγο του για τον αρραβώνα του ενώ θα ήταν ερωτευμένος βαθιά με τη Μυρτώ, η Μυρτώ που θα υπέφερε για τον χαμό της αγάπης τους, αλλά και η ίδια η Λήδα που θα είχε δίπλα της έναν άντρα που θ’ αγαπούσε τρελά μιαν άλλη αποτελώντας η ίδια ένα υποκατάστατο.
Η Λήδα τα έχασε ακούγοντας τον δεκαρικό της Μυρτώς. Ήταν τύπος που δεν της άρεσαν οι ίντριγκες, τα τρίγωνα στα ζευγάρια και οι ωφέλειες εις βάρος άλλων. Τρελάθηκε.
Πήγε και βρήκε τη φίλη και πεθερά της την Αρχοντούλα και αφού απέσπασε τον λόγο της πρώτα, ότι δεν θα έλεγε λέξη στο γιο της για όσα θα της διηγούταν, της εξιστόρησε τα όσα διημείφθησαν μεταξύ του Τώρα και του Πριν του Φοίβου.
Η Αρχοντούλα, τα χρειάστηκε μεν, χωρίς να αφήσει όμως τα αρνητικά της συναισθήματα να γίνουν ορατά δια γυμνού οφθαλμού και είπε στη φίλη και νύφη της:
«Άφησε, μωρό μου, το θέμα αυτό πάνω μου. Εσύ όμως ούτε λέξη στο παλικάρι μας. Δεν πιστεύω βέβαια μήτε λέξη απ’ ό,τι σου είπε αυτή η κυρία. Το ότι σου λέω να μη πεις τίποτα στο γιο μου είναι γιατί τον ξέρω και φοβάμαι ότι θα θυμώσει πολύ και ίσως δημιουργηθούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Όχι ότι φοβάμαι ότι θα βιαιοπραγήσει εναντίον της, ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο και στην τελευταία γυναίκα, πόσο μάλλον σε μία κοπέλα που υπήρξε φίλη του. Μην μπλεχτούμε με μηνύσεις και τέτοια, λέω.
Μου κάνει εντύπωση όμως. Πώς και η κοπέλα που όπως λες είχε δεσμό με τον γιο μου, δεν ξέρει ή δεν έχει έστω και λίγο καταλάβει τον χαρακτήρα του. Είναι δυνατόν ο Φοίβος να πειθαναγκαστεί να κάνει αρραβώνα, αγνοώντας τα αισθήματά του και τα πιστεύω του μόνο και μόνο από πίκα;»
«Μα, Αρχοντούλα μου, απαίτηση ή και παράκληση της κυρίας είναι να μη μάθει ο Φοίβος τίποτα για το διάβημά της και ν’ αφεθεί η ιστορία να φανεί ότι εγώ ήμουν εκείνη που μετάνιωσα και έκανα πίσω. Ατάκτως μάλιστα. Και έτσι, εμού απούσας, θα βρει εκείνος εύκολα παρηγοριά στην αγκαλιά της.»
«Λοιπόν, Λήδα μου, ελπίζω εκτός από έξυπνη να είσαι και λίγο πονηρή. Τόσο όσο για να καταλάβεις ότι το καημένο αυτό κορίτσι το ’χει σκοπό να μετέλθει όλων των γυναικείων τεχνασμάτων, θεμιτών και αθέμιτων, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό του. Αγάπη μου, οι άντρες νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και γι’ αυτό κυβερνούν τον κόσμο. Είναι το λεγόμενο ισχυρό φύλο τόσο σε μυϊκή δύναμη όσο και σε μυαλό. Όμως μπροστά στην πονηρία ημών των γυναικών σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Λες ο Όφις στον Παράδεισο να πλησίασε τυχαία την Εύα και όχι τον Αδάμ; Πόνταρε στην περιέργεια και την πονηράδα της, υλικά από τα οποία ήταν φτιαγμένος κι εκείνος. Ο άντρας, μωρό μου, στα χέρια μιας έξυπνης γυναίκας δυο δρόμους μπορεί να ακολουθήσει: Είτε να γίνει με τη βοήθειά της πετυχημένος, ή ένα πιόνι της χωρίς καν να το αντιληφθεί, χωρίς να έχει συναίσθηση της πλήρους υποτέλειας που τον βγάζει τελείως από τον δρόμο του οδηγώντας τον στην αφάνεια κρυμμένο πίσω από τα φουστάνια της, για να μην πω κάτι άλλο που λέει ο λαός που ζωγραφίζει πιο παραστατικά την εικόνα!
Και εσύ να μην υπήρχες στη ζωή του Φοίβου, θα απευχόμουν μια τέτοια γυναίκα σαν αυτήν (την πώς την είπες;) να υπάρχει πλάι του. Δηλαδή, μια όμορφη γυναίκα χωρίς εσωτερική ομορφιά. Τη φοβάμαι Λήδα. Σε συμβουλεύω να μην αφήσεις τον εαυτό σου να συγκινηθεί από τα δάκρυά της και τις πονεμένες ιστορίες που θα σου αραδιάζει. Έτσι θα αδικήσεις τον Φοίβο και ίσως να ήταν κάτι που θα απογοήτευε και μένα. Αν το γιο μου τον αγαπάς πρέπει να προστατέψεις την αγάπη σας.
Πίστεψέ με κορίτσι μου, το παιδί μου το ξέρω. Αν ήταν ερωτευμένο μ’ αυτήν την κοπέλα πριν ακόμη μπεις εσύ στη ζωή του και αν είχε κρίνει ότι θα ήθελε αυτή να γίνει η μάνα των παιδιών του, θα το είχε κάνει. Για να μην είχε λοιπόν γίνει κάτι τέτοιο, τι σημαίνει; Ότι όχι, δεν ήταν αυτή που καρτερούσε, και γι’ αυτό έφτασε στα σαράντα του χωρίς να δεσμευτεί. Σε πολύ απλά Ελληνικά και στη γλώσσα που μιλάτε εσείς οι νέοι, μη μασάς και κυρίως μην προβληματίζεσαι και μη στενοχωριέσαι. Τι είναι, Λήδα μου, ο Φοίβος; Περιουσιακό στοιχείο κάποιου που εσύ υπεξαίρεσες; Για το όνομα του Θεού.
Σε κάθε περίπτωση μαζί οι δυο μας θα το λύσουμε το θέμα. Και αγάπη μου, πόσο χαίρομαι που είμαι φίλη σου. Είμαι ευλογημένη. Θα πρέπει να υπήρξα καλός άνθρωπος στη ζωή μου και αυτή τώρα, προς το τέλος, μου το ξεπληρώνει. Μου έστειλε εσένα να την ομορφύνεις ανταμείβοντάς με. Σε ευχαριστώ κοριτσάκι μου μέσα από την καρδιά μου για την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την πολύτιμη φιλία που μου προσφέρεις. Για όλα αυτά και άλλα τόσα, που τώρα πού να καθίσω να σου τα αραδιάσω, έλα να σ’ αγκαλιάσω πριν με πιάσουν και τα κλάματα που εδώ και αρκετή ώρα πασχίζω να συγκρατήσω επιτυχώς.
Έλα σήκω, σήκω να βγούμε έξω, να πάμε κάπου να πιούμε έναν καφέ. Να δεις κόσμο. Να αλλάξεις παραστάσεις, όχι συνεχώς με μένα τη γριά. Παναγιά μου μη σου γίνω κουραστική. Η κοκεταρία μου και η υπερηφάνειά μου θα το φέρουν βαρέως…»
«Μα τι είναι αυτά που μου λες Αρχοντούλα μου αγαπημένη… Τιμή μου και καμάρι μου η αγάπη σου και η παρέα σου. Με πρόλαβες. Ήμουνα έτοιμη εγώ να σου το προτείνω, όχι για μένα αλλά για σένα…»
Και οι δυο γυναίκες φίλες, πεθερά και νύφη, βγήκαν αγκαλιασμένες για την κοντινή καφετέρια, να αισθανθούν τον παλμό του κόσμου συντροφιά με ένα φλιτζάνι καφέ ελληνικό και ίσως ένα τσιγάρο. Αυτό το τελευταίο προαιρετικό, καθώς βρίσκονταν και οι δυο στη φάση της τέλειας απεξάρτησης. Είχαν πει ότι θα το πετύχουν και το πέτυχαν. Όταν η γυναίκα θέλει όλα τα μπορεί. Και ύστερα σου λένε “το ασθενές φύλο”! Το ξανά είπαμε, μυϊκά ναι. Και ας μη πει κανείς τάχα μου, τάχα μου για το βάρος του ανδρικού μυαλού, γιατί σημασία δεν έχει ο όγκος αλλά η ποιότητα…
Τι να λέμε τώρα; Γνωστά και χιλιοειπωμένα…

«Λοιπόν, μικρή μου;» ρώτησε η Μυρτώ.
«Λοιπόν τι, κορίτσι μου; Άκουσέ με. Εγώ σου δίνω το δικαίωμα να τον ξαναπλησιάσεις. Δεν πρόκειται να του κάνω σκηνές ζηλοτυπίας. Αν ο Φοίβος ενδώσει, τότε όλος δικός σου. Αν όχι; Γιατί να τον αφήσουμε μόνο και έρμο;»
«Με δουλεύεις, κοπέλα μου, έτσι;»
«Καθόλου. Εγώ δεν τον πήρα από σένα. Είχατε απομακρυνθεί προ πολλού. Γιατί τώρα μου ζητάς αυτήν τη θυσία; Αναρωτήθηκες μήπως εγώ τον αγαπάω; Αλλά βέβαια αυτό γιατί να απασχολεί εσένα; Και δεν μου λες, ο Ζώτος με τον οποίο πρόλαβες να αντικαταστήσεις τον Φοίβο, τι λέει για όλα αυτά; Ξέρει ότι θέλει να το παίξεις σε διπλό ταμπλό;»
Η Μυρτώ σαν να χλόμιασε ελαφρά στο άκουσμα αυτών που της έλεγε τούτη δω η μικρή. Σκέφτηκε ότι την είχε υποτιμήσει. Προφανώς δεν ήταν εκείνο το φτωχό πλην τίμιο και απονήρευτο κοριτσάκι που είχε την τύχη να γίνει ιδιαιτέρα γραμματέας του πανίσχυρου Δημητρέα. Ίνα πληρωθεί το ρηθέν δια των προφητών ότι “τα σιγανά ποταμάκια είναι που πρέπει να φοβάσαι”. Οι απρόσμενες υπερχειλίσεις τους είναι που κάνουν τη ζημιά…
«Καλά, μουσίτσα, θα σου δείξω εγώ.»
«Έτσι μπράβο. Αυτό είναι ένα fair play. Δείχνεις τα δόντια σου τα κοφτερά. Δείχνεις ποια είσαι Μυρτώ. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ τίποτα να κάνω για σένα, όπως δεν μπορώ να σε εμποδίσω να βάλεις τα όποια σχέδιά σου σε εφαρμογή. Πράξε όπως νομίζεις…»
Η Λήδα, αν ήθελε να είναι τελείως τίμια με τον εαυτό της θα έπρεπε να ομολογήσει ότι αυτή εδώ η ιστορία την είχε προβληματίσει. Δεν ήταν καθόλου του στυλ της και της ιδιοσυγκρασίας της να ξέρει ότι κάποιος, έστω και άδικα και λανθασμένα υποφέρει, νομίζοντας ότι η Λήδα είναι η αιτία των δεινών της. Μακάρι να μην συνέβαιναν αυτά. Ένα τσιμπηματάκι λοιπόν στο μέρος της καρδιάς το ένιωθε. Και δεν της άρεσε καθόλου.
Το είπε στην Αρχοντούλα κι εκείνη θορυβήθηκε, γιατί είχε καταλάβει πια τον χαρακτήρα της φίλης της. Ήξερε ότι προτιμούσε να είναι εκείνη δυστυχής, παρά να κάνει δυστυχισμένο και τον τελευταίο άνθρωπο της γης. Και σήκωσε τα μανίκια της για να πιάσει σοβαρή δουλειά η Αρχοντούλα.
Το παιχνίδι πια στα χέρια της χωρίς να ζητήσει της Λήδας τη βοήθεια. Ούτε και της είπε κάτι για το τι είχε σκοπό να κάνει… Θα ενεργούσε κατά μόνας. Δε γινόταν αλλιώς, έπρεπε να προστατεύσει τη φίλη της, τον γιο και την αγάπη τους. Απ’ αυτούς τους δυο ήθελε εγγόνια πάει και τελείωσε και δεν ήθελε εμπόδια για την πραγματοποίηση του ονείρου της.

–

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου