_Ξαγρύπνησε η λευτεριά, στη λήθη του πολέμου
μνήμες σφράγισαν σίδερα,χαράχθηκαν οι πέτρες
φωτιές περπάτησαν στη γη, πέπλο καπνού, οδύνες.
Μνήμες σελίδες έγραψαν, σε ματωμένους χρόνους
σαν κλείσανε στα χέρια τους, νεκρά τα περιστέρια.
Πόλεις ετοίμασαν γιορτή, νεκρό το πανηγύρι
θεριά ορθώθηκαν στη γη με γέννα οδυνηρή
λάσπες γεμίσανε τ’ άρβυλα, σφαίρες το καριοφίλι.
Αρματωμένοι μάχονται με οπλισμένα χέρια
πέτρωσε ο θάνατος καρδιές, μας ρίξανε μαχαίρια.
Σαν άρπαγες ορμήσανε, λάβωσαν τις ψυχές μας
μύριοι εχθροί ξεχύθηκαν, αιμορραγούν πληγές μας.
Ταπεινωμένοι σκύβουμε, να αγγίξουμε το χώμα
ήλιος γεμίζει αίματα, δάκρυ για κάθε σώμα.
Όταν η σάλπιγγα βοά, να κλείνεις τα αυτιά σου
με λέξη πατρίδα στη φωνή,να πνίγεις τα όνειρά σου.
Σφαίρες σφυρίζουν γύρω σου και τα κορμιά λυγούνε
σύρε και μίλα στην καρδιά,τον πόνο σου να δούνε.
Καίει στα στήθη η φωτιά που βγαίνει απ’ τον ήλιο
και η νίκη μοιάζει λησμονιά και γίνεται μαρτύριο.
Σκλάβοι ζωής μνημόσυνο έγινε η ελευθερία
και η προδοσία σφραγίδα της, φωνάζει σωτηρία.
Σταυροί γεμίσανε βουνά παιδιά, γονείς και γέροι
φρέσκο το χώμα αγκάλιασε, τη λευτεριά γυρεύει.
Στη φυλακή η ελπίδα μας, κοιμάται η λογική μας
μωρός που μοιάζει ο άνθρωπος, ικέτης χωρίς ελπίδα.
Σαν άγαλμα προβάλλεται, σαν ήρωας τιμάται
με τον κλάδο της ελιάς, στεφάνι να θυμάται
πως στρατιώτες πέσανε θυσία για τη χώρα
και τους δοξάζει ο λαός, με της ψυχής τα δώρα.
Δοξάζεται το θάρρος τους, ακούγεται η φωνή τους
αιώνιο ταξίδι η σκέψη τους, στο φως η προσευχή τους.
Ο θάνατος ξερίζωσε, καρδιές που αιμορραγούνε
ο φόβος μπροστά στα μάτια τους, ζωές να ξεψυχούνε.