Η Ναταλία γεννήθηκε στις 8 του Οκτώβρη μεσημεράκι. Τυλίχτηκε σε ένα ροζ κουβερτάκι με κεντημένο το μονόγραμμά της και λίγες μέρες μετά γύρισε με τους γονείς της σπίτι. Στο νέο της σπίτι. Όχι τόσο νερένιο όσο το προηγούμενο ούτε τόσο στενό, μάλλον.
Η Ναταλία δε διέφερε από οποιοδήποτε μωρό που προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Όταν πείναγε, έκλαιγε. Όταν κρύωνε, έκλαιγε. Όταν νύσταζε, έκλαιγε. Όταν πόναγε, έκλαιγε.
Οι γονείς της, καλοβαλμένοι μορφωμένοι και συνεπείς, που δε μπορούσαν να δεχτούν ότι έχουνε ένα κλαψιάρικο μωρό που νομίζει ότι με το κλάμα του θα επιβληθεί, ανοίξανε αμέσως και διαβάσανε τόνους από βιβλία και βιβλία προτεινόμενα από διάφορους γονείς της ίδιας κατηγορίας (καλοβαλμένων, μορφωμένων και συνεπών) και αρχίσανε να εφαρμόζουν όσα με κόπο αληθινό ξεφύλλισαν και αισθάνθηκαν ότι δεν είναι μόνοι και αβοήθητοι.
Όταν η Ναταλία πείναγε και έκλαιγε δεν την ταΐζαν αμέσως. Για να την μάθουν να έχει υπομονή. «Η υπομονή γεννιέται με την αναμονή», διάβασαν την υπέροχη φράση μιας διάσημης ψυχολόγου ενός διάσημου βιβλίου που αδυνατούν να θυμηθούν να μας πουν αλλά ήταν σίγουρα διάσημη και καταπληκτική και αυτό είναι που επιβεβαίωνε την αξία της.
Πολλά κλάματα της Ναταλίας επίσης τους μπερδεύαν. «Ένα κλάμα είναι ίδιο σαν όλα τα άλλα τα κλάματα», διαβάζανε από το διάσημο καθηγητή δακρυολογίας κύριο Αλύγιστο με το βραβείο Αλυγίστου χρονιά 2015 που το κέρδισε επάξια ευχαριστώντας τους γονείς του με πάθος «…και χρειάζεται σκληρή στάση αναμονής και απομάκρυνσης από το κλαιγόμενο ον μέχρι να σταματήσει».
Οι γονείς της Ναταλίας, όταν απεγνωσμένα θέλανε να κοιμηθεί και να αποκτήσει ένα πρόγραμμα ύπνου όπως είχαν εκείνοι χρόνια, ένα εξαίρετο βιβλίο του Ντόκτορ Σλιπ (από το Sleep αγγλιστί και όχι από το Σλιπ ελληνιστί) τους έδωσε τη λύση. Φανταστικά τα αποτελέσματα αυτής της εξαίρετης επιστημονικής μελέτης που είχε στατιστικά και στατιστικά επιτυχίας πάνω σε διάφορα πειραματόζωα παιδιά.
Το μυστικό της παγκόσμιας επιτυχίας εκπαίδευσης ύπνου ανυπότακτων και ανυπάκουων μωρών είχε ως εξής: Σαν έκλαιγε η μικρή Ναταλία όταν την έβαζαν να κοιμηθεί, την άφηναν να κλαίει και πηγαίνανε στο δικό τους δωμάτιο. Μετράγανε με το ρολόι τα λεπτά που τους έγραφε ο Ντόκτορ. Προσοχή! Δεν έπρεπε να παραλείψουν κανένα βήμα. Και κανένα λεπτό. Με μια απίστευτη αριθμητική αλληλουχία – που σίγουρα είχαν μελετήσει για χρόνια μέχρι να την υπολογίσουν μορφωμένοι άνθρωποι που δεν αντέχανε την ηχορύπανση ενός παιδικού κλάματος – εμφανιζόντουσαν στο κρεβάτι της Ναταλίας από πάνω της και της λέγανε με ένα σοβαρό ύφος «Είναι ώρα για ύπνο» και φεύγανε. Η διαδικασία αυτή επαναλαμβανόταν μέχρι το πειραματόζωο, η Ναταλία, να καταλάβει τους νέους κανόνες και το πρόγραμμα ύπνου της. Οι επιστημονικά αποδεδειγμένες τεχνικές του Ντόκτορ Σλιπ (είπαμε από το Sleep αγγλιστί) πιάσανε τόπο και η μικρή Ναταλία έπαψε να κλαίει, καθόταν σιωπηλή για ώρα χωρίς να ενοχλεί και εκεί μέσα στο σκοτάδι τα κουρασμένα της βλέφαρα παραδίνονταν στο Μορφέα κάνοντας τους γονείς της να κλάψουν από χαρά για την επιτυχία τους.
Σαν μεγάλωσε λίγο η Ναταλία, άρχισε να έχει τις πρώτες της φοβίες, δείγμα παράλογης φυσιολογικής ανάπτυξης ενός μωρού. Άδικες, παράλογες και μωρουδίστικες εμμονές. Με το σκοτάδι. Με τους δυνατούς ήχους. Όμως οι γονείς της ξέρανε τι έπρεπε να κάνουν. Ό,τι είχανε μάθει και οι ίδιοι από μικρή ηλικία, εκπληκτική φράση-συνταγή που μεταφέρθηκε κειμήλιο από πάππου προς πάππου. «Μη φοβάσαι. Είσαι μεγάλο παιδί πια Ναταλία. Τι φοβάσαι το σκοτάδι; Αυτά είναι για μωρά!» της λέγανε δυνατά. Και η Ναταλία το κατάλαβε ότι δεν πρέπει να εξομολογείται τους φόβους της. Γιατί είναι μεγάλη. Γιατί δεν πρέπει…
Η Ναταλία όταν χτύπαγε και πόναγε και έκλαιγε, οι γονείς της δεν τρέχανε σαν τους άλλους γονείς να την κακομάθουν. «Την επόμενη φορά Ναταλία θα πρέπει να προσέξεις περισσότερο. Είδες τι έπαθες ε;» της έλεγαν συμβουλευτικά και κουνούσαν το κεφάλι απογοητευτικά. Το είχανε διαβάσει και αυτό εξάλλου σε ένα εξαίρετο βιβλίο που πάλι αδυνατούν να θυμηθούν το όνομα του συγγραφέα και του βιβλίου. «Εκμετάλλευση προηγούμενων εμπειριών. Το ανθρώπινο ον εξελίσσεται βάσει εμπειρίας. Αφήστε το παιδί να χτυπήσει, να πονέσει και να το ξεπεράσει μόνο του». Και η μικρή Ναταλία τους εξελισσόταν με τη δική τους υπεύθυνη υπενθύμιση.
Όταν η Ναταλία έκλαιγε για διάφορους λόγους και ήταν στεναχωρημένη, οι γονείς της, από έγκυρες πάλι πηγές (forums απελπισμένων μαμάδων, forums γονιών που δεν αντέχουν άλλο τη συνεχή γκρίνια) της λέγανε τη μαγική φράση «Μην κλαις. Γιατί κλαις; Δεν πρέπει να κλαις. Είσαι μεγάλο παιδί. Είσαι καλό παιδί. Τα καλά παιδιά δεν κλαίνε». Σώπαινε και η Ναταλία που ήθελε απεγνωσμένα να είναι ένα καλό παιδί.
Όταν η Ναταλία προσπαθούσε να μάθει κάτι, οι γονείς της ήταν από πάνω της σα σωστοί γονείς που ήταν και ιδιαιτέρως υποστηρικτικοί. Προσπαθούσε να πιάσει το μολύβι να γράψει; «Όχι έτσι Ναταλία, να σου δείξω εγώ» έλεγε ο πατέρας της και έγραφε εκείνος για εκείνη. Όταν προσπαθούσε να βγάλει τα παπούτσια της «Όχι έτσι, θα λερωθούν τα χέρια σου» της έλεγε η μαμά της και της τα έβγαζε εκείνη.
Κι όταν η Ναταλία ήθελε να παίξει, οι γονείς της ξέρανε να τη βοηθήσουν να μάθει πώς πρέπει να παίζει θέτοντας όρια. Όταν η Ναταλία έπαιζε στη βροχή της λέγανε «Όχι στη βροχή, θα βραχείς». Όταν έπαιζε στο χώμα «Όχι στο χώμα, θα λερωθείς». Όταν ζωγράφιζε με μαρκαδόρους το χέρι της «Όχι Ναταλία, οι μαρκαδόροι είναι μόνο για το χαρτί» της μαθαίναν συνεχώς και ασταμάτητα οι γονείς της με την ανεξάντλητη υπομονή που διέθεταν να συμβουλεύουν και την τεράστια database σχολίων τους.
Όταν η Ναταλία πήγε σχολείο, δεν έκανε παρέα με άλλα παιδιά. Εκείνα λερωνόντουσαν, έγραφαν με μαρκαδόρους τα χέρια τους και είχαν πόδια βρώμικα και γεμάτα μελανιές. Ήταν κλαψιάρικα και συνεχώς ζητούσαν το ένα και το άλλο με έναν παράλογο εγωισμό. Της φάνηκαν εντελώς αταίριαστοι. Και τους φάνηκε εντελώς αταίριαστη.
Στα δε μαθήματά της δεν τα πήγαινε και τόσο καλά. Κάθε φορά που ξεκίναγε να φτιάξει κάτι ή να απαντήσει στη δασκάλα της, άκουγε μια φωνή μέσα της που της έλεγε «όχι έτσι Ναταλία, άσε να σου πω εγώ ποια είναι η σωστή απάντηση» και σώπαινε. Ακόμα και αν οι γονείς της, της φωνάζανε για τους όλο και πιο πεσμένους βαθμούς της, εκείνη δεν έκλαιγε γιατί ήταν χαζό να κλαίει, δε θύμωνε γιατί είχε ξεχάσει πώς είναι να θυμώνει, δεν αντιδρούσε γιατί ήξερε ήδη από μικρή πως η αντίδρασή της δε θα αντιμετωπιστεί. Σαν τότε που την έπαιρνε ο ύπνος μετά από ώρες χωρισμένες σε αριθμητικά διαστήματα κλάματος περιμένοντας να έρθει κάποιος να την πάρει αγκαλιά και να την ηρεμήσει.
Σαν μεγάλωσε κι άλλο, σχέσεις δε μπορούσε να κάνει. Φιλικές, ερωτικές. Προτιμούσε μια μυστική ανωνυμία. Ποιος θα αγαπήσει τη Ναταλία με τα τόσα κουσούρια αναρωτιόταν. Αν δεν είσαι τέλεια πώς θα αγαπηθείς; Αν δεν τα έχεις κάνει όλα όπως πρέπει ποιος θα σε αποδεχτεί; Κι εκείνη απείχε πολύ από το τέλειο. Το έβλεπε σαν κοιταζόταν στο καθρέφτη. Το έβλεπε σαν κοίταζε τον κόσμο γύρω της. Το έβλεπε στην τηλεόραση. Το έβλεπε στους γονείς της.
Η μεγάλη Ναταλία σαν τελείωσε το σχολείο, αξιέπαινη ζωγράφος με την εγγύηση της καθηγήτριας καλλιτεχνικών που δήλωνε θαυμάστριά της, έγινε λογίστρια. Ίσα ίσα κατάφερε να περάσει στη σχολή και ίσα ίσα κατάφερε να πάρει το πτυχίο. Έπιασε δουλειά στην εταιρεία που δούλευε και ο μπαμπάς της. Σιχαινόταν να σηκώνεται το πρωί για τη δουλειά και σιχαινόταν ακόμα περισσότερο να μπαίνει εκεί μέσα. Μα ήξερε πως ο πατέρας της ξέρει καλύτερα τι είναι πιο σωστό για εκείνη οπότε σταμάτησε «να μουτζουρώνει τα χαρτιά» όπως της λέγανε και οι δυο γονείς της γελώντας.
Μία μέρα, ίδια και διαφορετική εντελώς, η Ναταλία ξύπνησε από το ξυπνητήρι της, φόρεσε τα ρούχα της και κατευθύνθηκε για τη δουλειά της. Στο δρόμο για τη δουλειά, σταμάτησε για ώρες κοιτάζοντας δύο εργάτες που αφισοκολλούσαν μια τεράστια αφίσα διαφημιστική. Ο χρόνος είχε παγώσει και μαζί και το βλέμμα της στα παράλογα άσπρα γράμματα του διαφημιστικού συνθήματος. «Μήπως τελικά δεν είσαι αυτό που σου μάθανε να είσαι;». Η Ναταλία δεν ήξερε αν αυτό είναι κάποια διάσημη φράση από κάποιον ίσως νομπελίστα. Δεν είχε καμία υπογραφή διάσημη. Και το προϊόν της διαφήμισης ήταν εξίσου άσχετο και αδιάφορο.
Η Ναταλία μια μέρα –εκείνη τη μέρα – χωρίς να ξέρει και η ίδια το γιατί, εκεί που όλοι οι συνάδελφοι γέλαγαν και λέγανε για τις ζωές τους στο μεσημεριανό τους διάλειμμα, ένιωσε τόσο ασφυκτικά που δε μπορούσε καν να αναπνεύσει. Πήρε την τσάντα της, πήγε στο γραφείο του πατέρα της, του άφησε μια ζωγραφιά με ένα τέρας να την πνίγει και του είπε «Παραιτούμαι!» και χάθηκε. Κανείς δεν έμαθε πού πήγε. Κανείς δεν κατάφερε να τη βρει. Κανείς, ακόμα και τώρα δε γνωρίζει αν η μεγάλη Ναταλία κατάφερε να συναντήσει μια μικρή που ήθελε απεγνωσμένα να μάθει από την αρχή ποια πραγματικά είναι…
Ήταν 8 του Οκτώβρη, μεσημεράκι και είχε γενέθλια…
Η Μάχη Τζουγανάκη είναι ανθρωπος με επαφη με το παιδι μεσα της και αυτο φαινεται ποικιλοτροπως μέσα στο κείμενό της
με τσακισε
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ
απο τα πιο ωραια που εχεις γραψει
Η Μάχη Τζουγανάκη σε ευχαριστεί. Και το μόνο που ζητά είναι να προσέχουμε το όποιο παιδί…
Καλή σου μέρα Δημήτρη
Αχ εμείς οι πολύξεροι γονείς… πόσο κακό κάνουμε…¨άθελά¨ μας φυσικά! Παλεύουμε μια ζωή, για να τους φτιάξουμε χρυσά κλουβιά που είναι τόσο μα τόσο βλαβερά για κείνα! Ειδικότερα που τα κάγκελά τους δεν φαίνονται με γυμνό οφθαλμό…και δεν μπορούμε να τα δούμε ούτε οι ίδιοι. Ενώ είναι εύκολο, φτάνει λίγη ώθηση, αρκεί μια καλή κουβέντα, για να ανοίξουν τα φτερά τους. Φτάνει να μην έχουμε σκοτώσει το παιδί που έχουμε εμείς οι ίδιοι μέσα μας! Υπέροχη η ιστορία σου Μάχη μου εκείνο όμως που έγραψε περισσότερο μέσα μου είναι το τέλος της. Τα κότσια η δύναμη και η παλικαριά της Ναταλίας! Την αγάπη μου και την καλημέρα μου!
Σοφία μου, εμείς οι γονείς..και άλλοι γονείς…και όποιοι γονείς κουβαλάμε ο,τι μάθαμε..ο,τι ζήσαμε.. Προσπαθούμε να θωρακίσουμε κάποιες φορές τα παιδιά μας, να προλάβουμε μην τους τύχει το ένα ή το άλλο…να τα μεγαλώσουμε πιο σκληρά γιατί μάθαμε οτι η ευαισθησία είναι αδυναμία και όχι προσόν…και πολλά άλλα μπερδεμένα. Μόνο αγάπη θέλουν. Αλλα όχι ασφυκτική. Να γινόμαστε οι γέφυρες για τούτο το φευγαλέο πέρασμα απο την αγκαλιά μας στη ζωή.
Η αγάπη μόνο με την ελευθερία παντρέυεται σωστά και μόνο έτσι αναπτύσσουμε συναισθηματικά υγιή παιδιά…
Μακάρι η κάθε Ναταλία να αποδράσει..να έχει τα κότσια…το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου!
την καλημέρα μου και την αγάπη μου
“Κανείς, ακόμα και τώρα δε γνωρίζει αν η μεγάλη Ναταλία κατάφερε να συναντήσει μια μικρή που ήθελε απεγνωσμένα να μάθει από την αρχή ποια πραγματικά είναι…”
Το κείμενό σου με πόνεσε, με έθλιψε, με βούρκωσε, με εξόργισε και, τελικά, με λύτρωσε με την απόφαση της Ναταλίας να κάνει τη δική της επανάσταση… Έστω και αργά, έστω κι αν δεν μάθαμε ποτέ αν τα κατάφερε να βρει τη χαμένη της παιδικότητα, αθωότητα, αυθεντικότητα. Πολλές οι Ναταλίες γύρω μας, δυστυχώς – κι όχι όλες με την ίδια κρυμμένη δύναμη μέσα τους.
Από τα πιο δυνατά κείμενα που έχω διαβάσει, Μάχη μου!
‘Ηθελα να υπάρχει λύτρωση…γιατί βαθιά μέσα μου πιστεύω οτι έρχεται η κατάλληλη στιγμή για κάθε Ναταλία να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Και για την κάθε Ναταλία που έχει μεγαλώσει έτσι, θέλω να εύχομαι οτι στη ζωή της θα τοιχοκολληθεί κάπου μια τέτοια αφίσα που θα της δώσει τη δύναμη να πάει κόντρα σε όλα… Μακάρι…
την καλημέρα μου…
Κι όταν καταλάβεις πως δεν είσαι αυτό που ήθελαν να είσαι, άντε μετά να το πετάξεις από πάνω σου. Παίρνει χρόνια, θέλει κόπο και τσαγανό για να συναντήσεις τον μικρό σου εαυτό, αυτόν που θα ήσουν, αν δε σε γέμιζαν με όλα τα “πρέπει”. Κόντρα με τον εαυτό σου , με τους άλλους, αξίζει όμως κάποιος να προσπαθήσει, νικητής θα βγει. Πολύ ωραίο το κείμενο Μάχη μου!
Αν τόσα χρόνια φοράς ένα λάθος κουστούμι, δε μπορει να περιμένεις οτι σε μια μέρα θα το βγάλεις από πάνω σου. Το μόνο που εύχομαι ολόψυχα είναι να μπει στη διαδικασία κάποιος να πει οτι εγώ δε θέλω να είμαι έτσι. Ολα τα άλλα βρίσκουν το δρόμο τους… Θέλει τσαγανό καλά το λες. Καλημέρα Χριστίνα μου
Δεν βρίσκω λόγια Μάχη μου…δεν βρίσκω… πάρε το δρόμο το δικό σου και σαν παιδί χόρεψε μέσα στο όνειρό σου… βρήκα αυτό….. την αγάπη μου!!!!
όμορφος ο στίχος Αννα και ταιριαστός..σαν ευχή
Καλημέρα!
Mάχη μου κι’ αν δεν έχεις γράψει όμορφα κείμενα εσύ… Τούτο εδώ είναι από τα πολύ ωραία σου και από πού το εμπνέυστηκαν οι ευαισθησίες σου δεν είναι δύσκολό να απαντηθεί .Όλα είναι όπως τα λες στην υπερβολή τους.Με αυτό το διάβασμα των συμβουλευτικών βιβλίων ποτέ δεν ήμουνα σύμφωνη για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε παιδί στον κόσμο τούτο είναι διαφορετικό και θα έπρεπε για το καθένα να γραφτεί ένα βιβλίο . Κάτι γενικοί κανονες καλό είναι να τηρούνται αλλά μέχρι εκεί.
Αχ το μωρούλι σου τυχερό είναι που έχει μια τέτοια μανούλα!!!
Ναι ακούγονται πράγματι υπερβολικά. Μα αν κάτσεις σε ένα πάρκο, σε μια παιδική χαρά, σε ένα τυχαίο σπίτι αόρατος παρατηρητής θα δεις θα ακούσεις. Δεν υπάρχει γονιός που δεν κάνει λάθη! Ολοι κάνουμε! Και αυτό γιατί είμαστε άνθρωποι. Και δε χωράνε οι λέξεις “σωστό” και “λάθος” σε μια τέτοια σχέση…
Αυτό που όμως έχει τεράστια σημασία είναι να μην κόβουμε τα φτερά απο τα παιδιά μας, να μην προσπαθούμε να κόψουμε τη φαντασία τους, τη δημιουργικότητά τους, να τους στερούμε κυρίως τη συναισθηματική έκφραση.. Απαγορεύουμε το θυμό, το κλάμα. οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα όταν αυτό που ουσιαστικά κάνουμε είναι να οδηγούμε τα παιδιά μας σε μια βαριά συναισθηματική συσσώρευση. Αν δεν αφήσεις ένα παιδί να θυμώνει, να διαλέγει, να δημιουργεί, να εκφράζεται, να κλαίει, να ζηλεύει, να χαίρεται, να κάνει τρέλες….τότε πώς περιμένεις να γίνει όταν θα γίνει ενήλικας; Ενα κλειδωμένο άτομο προβληματικό σε συμπεριφορά και χαμένο στη μετάφραση…
Θέλουμε συναισθηματικά υγιή παιδιά.
Δεν είμαι ούτε ψυχολόγος. Ούτε καμιά σοφή. Ένα μήνυμα μόνο στέλνω ως μαμά που αγαπά.
Ας πετάξει όπου μπορει…σε όποια καρδιά αποδέκτη…
καλή σου μέρα Λένα…
Δεν μπορεί κανείς παρά να πει πως τούτο το κείμενο είναι ξεχωριστό. Για πολλούς λόγους. Ο μεγαλύτερος όμως νομίζω πως δεν είναι άλλος από το γεγονός πως η Μάχη Τζουγανάκη έχει ανοίξει διάπλατα την ψυχή της και μας προσκάλεσε να περιδιαβούμε μέσα της χωρίς περιστροφές. Είναι, θεωρώ, ένα μικρό διαμάντι που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο…
Με βάζεις σε έξοδα…
Θα πρέπει να πάρω..μεγαλύτερο καλάθι για να μπορώ να χωράω τόσο όμορφα λόγια… 🙂
Σε ευχαριστώ πολύ…
Κάθε παιδί… υπόσταση… οντότητα κι… αξία…
Σ’ αυτό … θα πρέπει όλοι μας να δούμε την ουσία…
Ξεπεταρούδι αμάλλιαγο… μα τα φτερά υπάρχουν…
Κρίμα…αν άθελα μας…κάνουμε αυτά…να μην πετάξουν…
”Να προστατεύεις το παιδί…όχι για να μην πέσει…
μα να σταθεί στα πόδια του…ψυχή να μην πονέσει…”
Όσο κι αν τρέχει ο καιρός…και το παιδί μεστώνει…
πάντα θα βλέπει η μάνα του…πως …θα το μεγαλώνει…
Πνίγει η αγάπη άραγε? Ποιός θα μου απαντήσει…?
Την απορία τούτη ‘δώ , πες μου, ποιός θα τη λύσει?
Στην ίδια αυτή …τη φυλακή…κι εμένανε με κλείσαν…
μα τα φτερά μου τ’ άγουρα… πολύ νωρίς ανοίξαν…
Μάχη μου, μας το πέρασες το μήνυμα με τρόπο…
”Όσο κι αν τ’ αγαπήσατε…δώστε στα νιάτα τόπο…!!!”
Αυτό εισέπραξα κι εγώ και θα σ’ ευχαριστήσω…
γιατί με τρόπο όμορφο… μ’ έκανες.. τα μάτια μου ν’ ανοίξω!
ΜΠΡΑΒΟ και πάλι ΜΠΡΑΒΟ!!!!!
Κυρία Χρυσούλα, πόσα όμορφα λόγια πλέξατε στους στίχους σας! Κρατώ το δίστιχο:
Να προστατεύεις το παιδί…όχι για να μην πέσει…
μα να σταθεί στα πόδια του…ψυχή να μην πονέσει…
και σας στέλνω την καλημέρα μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ για την τόσο έντονη κρη(ι)τική σας παρουσία
Eξαιρετικό κείμενο, Μάχη, με έντονο συναίσθημα και αλήθεια… Συγχαρητήρια…
Σας ευχαριστώ πολύ.. Την καλησπέρα μου…
Διεισδυτικό κείμενο… κι εκείνο το Παραιτούμαι που υπόσχεται το σπάσιμο των δεσμών, την αρχή μιας ελευθερίας, συγκλονιστικό!
Πόπη μου σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Την καλησπέρα μου!
Απέφυγα να διαβάσω τα άλλα σχόλια, όπως κάνω τις περισσότερες φορές.
Πόσο θα ήθελα να πάρω την Ναταλία από το χέρι, να την κανακέψω, να της δείξω πόσο όμορφο είναι να μπορείς “να μουντζουρώνεις” δημιουργώντας τον δικό σου κόσμο!!!!!!!!!
Σ’ ευχαριστώ, Μάχη μου, για το μάθημα γονέων που δίνεις!!!!!!!!!!
Όπως πάντα, ξέρεις να αγγίζεις και να χαϊδεύεις τις χορδές και βγάζουν μια υπέροχη μελωδία με κρεσέντο και απαλούς τόνους!!!!!!!!
Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα όμορφα λόγια σας…και ναι οι Ναταλίες αυτές θέλουν κανάκεμα..και να μάθουν από την αρχή να μουτζουρώνουν στα χαρτιά τους… Καλό σας βράδυ!
Υπέροχο Μάχη μου! Από τα πιο ωραία σου. Ροή, συναίσθημα, υποννοούμενα, αλήθειες! “Βασανιστικά ” όμορφο 🙂
Σε ευχαριστώ Έλενα. Καλό σου βράδυ…
Μαχη πόσο μου αρεσε αυτο το υπέροχο κείμενο.Μα ποσο!!Θυμάμαι κι γω έπαιρνα βιβλία,διάβαζα για να μην κάνω λάθη στο μεγάλωμα των παιδιών μου.Αγωνιούσα. Ώσπου μια μέρα ρώτησα κάτι τον παιδίατρό μας απο αυτά των βιβλίων.Γελασε και μου είπε:Ελένη κανένα παιδί δεν πέθανε απο την πολλη αγάπη ή μη νοιάζεσαι άμα πεινάσει θα φάει….Και τότε πέταξα τα βιβλία και τις άφηνα να λερωθούν ,να πέσουν,να σηκωθούν ,να κάνουν για να δουν τα λάθη τους και να μάθουν,τα εμπιστεύτηκα ,τα βράβευσα.Και τώρα που βλέπω τι πέτυχα τους λέω:Αν εκανα λάθη στο μεγάλωμά σας τα εκανα απο την πολλη αγάπη μου για σας….Εμαθα μαζί σας…Σε ευχαριστώ που το διάβασα….
Σε ευχαριστώ Ελένη μου. Οι περιγραφές σου για το μεγάλωμα των παιδιών σου μου σχημάτισαν ένα τεράστιο χαμόγελο! Μπράβο σου! Να ‘στε πάντα όλοι σας καλά και αγαπημένοι! Καλό σου ξημέρωμα
Αισθαντικό, διεισδυτικό, ιδιαίτερο κείμενο…εγώ πάλι νομίζω πως η Μάχη πήρε τη Ναταλία από το χέρι και την οδήγησε στην ουσιαστική ζωή και όλους εμάς να αναρωτιόμαστε πόσα λάθη άραγε να έχουμε κάνει και να κάνουμε ως γονείς! Συγχαρητήρια Μάχη!!!
Η ματιά σου μου αρέσει πολύ Λίτσα. Σε ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα
Υπέροχο Μάχη μου, πολλά συγχαρητήρια!!! Για αλλη μια φορά η πένα σου άγγιξε την καρδιά μας!!
Σε ευχαριστώ Δέσποινα! Παντα επιτυχίες