Η ποίηση είναι πάθος, μια μάχη συνεχής του δημιουργού με το χρόνο και τη δημιουργικότητα. Η ποίηση είναι ο αγώνας να ξεπεράσουμε το χρόνο κυριαρχώντας στο συναίσθημα. Είναι η υψηλή τέχνη που προσπαθεί με φυσικά υλικά να γιγαντώσει ένα νησί μέσα στον ωκεανό του τίποτα και του δήθεν. Δεν είναι μία συνωμοτική υπόθεση, αλλά η κρυφή συνεργασία πολλών ατόμων που ποθούν την κατάκτησή της νήσου, η σύμπραξή τους ώστε το νησί να γίνει φρούριο του λόγου και του συναισθήματος, λιμάνι ανάπαυλας στους ταξιδιώτες των λέξεων.

Ανδρέας Αντωνίου

Σε τούτη την ιώβεια προσπάθεια ο Ανδρέας Αντωνίου έχει κατακτήσει ήδη μια σημαντική  θέση. Εκφραστής του καινούριου, με πλούσιες επιρροές από την λογοτεχνική παράδοση, καινοτομεί και ανασυνθέτει την ποίηση του παρελθόντος στο παρόν.

Ήδη από την πρώτη του ποιητική συλλογή "το Φως και το Σκοτάδι" (NovaAtlantis, 2011)έδειξε την στροφή του στο μέτρο και την ομοιοκαταληξία και τον άρτιο στίχο. Ομοιοκατάληκτοι έμμετροι εννιασύλλαβοι, εντεκασύλλαβοι και δεκαπεντασύλλαβοι εμπλουτίζουν με μοναδική τεχνική αρτιότητα την ποίηση της γενιάς της κρίσης. Πρόκειται για ποίηση ερωτική, χωρίς εντάσεις, δίχως υπερβολές. Μια συλλογή που αποπνέει συναίσθημα ερωτικό αναμεμειγμένο με κοινωνικές εικόνες.

Η δεύτερή του ποιητική συλλογή "Ο ποιητής και το φεγγάρι" (iWrite, 2012), πιο ώριμη και πιο μεθοδικά δουλεμένη αποτελεί την επική αναγέννηση του μέτρου και της ομοιοκαταληξίας με ηρωικό μυθολογικό περιεχόμενο. Μελετά και επεξεργάζεται το στίχο έως και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Στη συλλογή κυριαρχούν οι δεκαπεντασύλλαβες συνθέσεις με πλεκτή συνήθως ομοιοκαταληξία (χωρίς να λείπει και η ζευγαρωτή) με απόλυτη προσήλωση στον ίαμβο.

Ο στίχος είναι λιτός με περιορισμένη χρήση επιθέτων. Κυριαρχούν τα ρήματα και τα ουσιαστικά, ενώ είναι χαρακτηριστική η ολοκλήρωση του νοήματος σε ένα στίχο, ενίοτε και σε δύο ημιστίχια, αποφεύγοντας το διασκελισμό. Το ασύνδετο σχήμα δημιουργεί ένταση στον αναγνώστη και τον κάνει συνοδοιπόρο του ποιητικού υποκειμένου στο ταξίδι στο μύθο.

Μύθοι ανατολίτικοι και κέλτικοι ξεδιπλώνονται δίπλα σε ελληνικά μυθικά πρόσωπα. Ο Αρθούρος ζωντανεύει στο Avalon, οι μεσαιωνικοί τροβαδούροι ταξιδευτές ανασταίνονται από την ποιητική λήθη, τοπωνύμια θαλασσινά ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες των μυθικών μεσαιωνικών υπερπόντιων ταξιδιών. Στην ουσία πρόκειται για ένα ποιητικό οδοιπορικό στους μύθους, για ένα ταξίδι στα επικά όνειρα.

Αξίζει να τονίσουμε την ιδιαίτερη σημασία που έχει η στροφή του στην επική ποίηση. Προσπερνώντας μερικές αγγλόφωνες δημιουργίες και τους μεταλλικούς στίχους της ροκ μουσικής, το έπος έχει εγκαταλειφθεί. Και ως προς τούτο η ποιητική του Αντωνίου είναι αξιόλογη φιλολογικά ως μία ευκαιρία επιστροφής στο μεσαιωνικό έπος. Ας μην παραβλέπουμε ότι τα έπη αποτελούν τα πλέον αναγνωρίσιμα λαϊκά άσματα όλων των εποχών. Από την εποχή του Ομήρου έως τα δυτικοευρωπαϊκά ιπποτικά άσματα του ΙΒ΄ αιώνα και τον πλούσιο βυζαντινό επικό κύκλο (ακριτικά και άλλη επίλυα) τα ηρωικά κατορθώματα κυριαρχούν στη λαϊκή ποίηση. Αυτή την πλούσια παράδοση αξιοποιεί και ο Ανδρέας Αντωνίου.

Στη στιχουργική του συναντάμε επιρροές από κέλτικους μύθους, από τη Loreena Mckennitt, τον OscarWilde και ανατολίτικες ιστορίες. Σαφής είναι η επιρροή της Οδύσσειας και των ποιητικών σημειωμάτων του Νίκου Καββαδία ως κυρίαρχα συναισθήματα επιρροής. Ολοφάνερη στην τεχνοτροπία και η διαρκής παρουσία της δημοτικής ποίησης. Ωστόσο, δεν ακολουθεί το δημοτικό μοτίβο, δεν μιμείται. Ανασυνθέτει δημιουργικά συγκεράζοντας την ευρωπαϊκή επική παράδοση.

Μοιάζει σαν ο δημιουργός να ακολούθησε την καβαφική συμβουλή και ποιητικά να μπήκε σε λιμάνια πρωτοειδωμένα όπου αντάμωσε ανθρώπους και αφηγείται τις ιστορίες τους. Σταμάτησε σε εμπορεία φοινικικά αναζητώντας ηδονικά μυρωδικά και καλές πραμάτειες. Τα ερωτικά όμως ποιήματά του μοιάζουν με σύντομα επικά στιγμιότυπα, χωρίς λαγνεία, δίχως υπερβολές, αλλά πάντα με το ιπποτικό πρότυπο της μεσαιωνικής λογοτεχνικής παραγωγής. Πήγε ποιητικά σε πόλεις αιγυπτιακές. Προσπέρασε τα θαλάσσια τέρατα και ταξίδεψε στον κόσμο όλο με στόχο μία άλλη ποιητική Ιθάκη.

Η καββαδική οδύσσεια του Αντωνίου είναι ένα ταξιδιωτικό έπος. Δεν είναι όμως νόστος, αλλά οι εμπειρίες ενός ποιητικού οδοιπόρου στο χρόνο, στην Ευρώπη και την Ασία. Είναι μία σύγχρονη εκδοχή έμμετρης αφήγησης των περιπετειών και των βιωμάτων ενός ταξιδευτή.

Η γενιά της κρίσης έχει να παρουσιάσει πολλούς εκπροσώπους που με τεχνική αρτιότητα δουλεύουν το στίχο. Ο στίχος κάνει τη δυναμική επανεμφάνισή του μετά από πολλά χρόνια. Το μέτρο επανεμφανίζεται δειλά και η ομοιοκαταληξία όλο και πιο έντονα. Είναι μία γενιά πλούσια σε διαφορετικές αντιλήψεις για τη στιχουργική.

Ο ποιητής και το φεγγάρι | είδος: ποίηση

ποιητής: Ανδρέας Αντωνίου | εκδόσεις:  iWrite | | σελίδες: 48