Η δεύτερη ποιητική συλλογή της Νίκης Κωνσταντοπούλου, «εγώ, απέναντι» (vakxikon, 2017), διατηρώντας μία κοινωνιοϋπαρξιακή κατεύθυνση στο πλαίσιο της ποίησης της αγανάκτησης, διακρίνεται από μία αποφθεγματική ευαισθησία.
Στο επίκεντρο του ποιητικού της ενδιαφέροντος τίθεται η αυταπάτη και το κυνήγι των ονείρων (το γεράκι, στις εκδόσεις) με την ανεργία και την ένδεια που μαστίζει τα άτομα (βιογραφικό, άτιτλο). Ταυτόχρονα όμως φανερή είναι η κριτική της διάθεση προς την ίδια την κοινωνία (στις εκδόσεις, για την Leila Alaoui) για την αδιαφορία προς τον συνάνθρωπο (εκείνος ο άνθρωπος) ή την απομόνωση/μοναξιά (ένα ακόμα βράδυ, στην ντουλάπα).
Η ποιητική της κινείται στον αστικό χώρο. Πρόκειται για μία μεταμοντέρνα υπαρξιακή αναζήτηση για το άτομο και την κοινωνία (στην ντουλάπα, επαναληπτικό μάθημα, ένα ακόμα βράδυ). Το άτομο αποτελεί αναντικατάστατο κρίκο στην κοινοτική αλυσίδα. Η οπτική της απέχει, βέβαια, σημαντικά από εκείνη του «ιδιωτικού οράματος» λόγω των κοινωνικών αντικατοπτρισμών της στιχουργικής της.
Η έκφραση της δομείται σε ένα αφηγηματικό ύφος το οποίο θεμελιώνεται στην οικεία συναισθηματική δύναμη του καθημερινού λόγου. Ενδιαφέρουσες μεταφορές (άτιτλο, χωρίς εσένα, ο περιπατητής) και παρομοιώσεις (κάθε Σεπτέμβρη) αναδεικνύουν τη δυναμική της προφορικότητας. Άλλωστε, οι συνθέσεις που έχουν μία τάση προς τον αποφθεγματικό λόγο και το στοχαστικό ύφος (η αιτία, μάσκες) κινούνται γύρω από τον γλωσσοκεντρισμό (ή) αποδεικνύουν ακριβώς τούτη την ισχύ της καθημερινής γλώσσας στην ποιητική έκφραση.
Ο συχνά θρυμματισμένος στίχος της, από την άλλη, δίνει συναισθηματική έμφαση σε επιλεγμένες λέξεις/νοήματα (βιογραφικό, πριν το τέλος, επαναληπτικό μάθημα, ο σκύλος ο Κουέπ, η αιτία, για την Leila Alaoui). Αν και το καταληκτικό σχόλιο -συχνά σε μορφή επιμύθιου- φαντάζει περιττό, ωστόσο συμβάλλει στη συναισθηματική κλιμάκωση (εκείνος ο άνθρωπος, ένα ακόμα βράδυ) με την έκφραση μιας λεπτής ειρωνείας ή πληγωμένης ψυχολογίας (οι βάτραχοι, η ψευδαίσθηση) ή ως στοχαστικό σχόλιο (το γεράκι).
0 Σχόλια