Η μετακόμιση των χρωμάτων, της Μάχης Τζουγανάκη

16 Σχόλια

1. 

   Άννα Ρουμελιώτη στο 11/06/2015 σε 10:29 πμ

   Συγκλονιστικό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

   Απάντηση
   • 

     Μάχη Τζουγανάκη στο 11/06/2015 σε 11:13 πμ

     Σε ευχαριστώ Άννα μου…κάπως έτσι σχηματίζω στο νου την Ελευθερία της Aγάπης που ενώνει τα σώματα και δίνει ελπίδα…και κάνει αναίμακτες επαναστάσεις που ενώνουν και δε χωρίζουν…που χωρά το παιδί και τη γιαγιά στο ίδιο σχήμα της ζωής χωρίς διακρίσεις…διώχνοντας τις ασπρόμαυρες και θλιβερές μας στιγμές…και φέρνοντας τα πολύτιμα χρώματα…

     την καλημέρα μου..

     Απάντηση
2. 

   Ελένη Ιωαννάτου στο 11/06/2015 σε 11:04 πμ

   Μάχη υποκλίνομαι στο ταλέντο σου!!!
   Είσαι εξαιρετική!!!
   Το ποίημα αυτό είναι πραγματικά ξεχωριστό,
   δυνατό, συγκλονιστικό!!
   Νομίζω πως είναι το καλύτερο σου!!
   Η ταπεινή μου γνώμη.

   Η μέρα μου ξεκίνησε θαυμάσια!
   Μπορώ να σου πω ότι το διάβασα τρεις φορές
   και στο τέλος αισθάνθηκα πιο ανάλαφρη.
   Ήταν λυτρωτική αυτή η ανάγνωση.
   Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό!!!

   Θα ανθίσουν ξανά τα κλωνάρια Μάχη.
   Θα ανοίξουν οι ουρανοί και πουλιά θα τραγουδήσουν ξανά,
   κρατώντας στο στόμα τους τις μελωδίες.
   Θα έρθει η ώρα που θα αντικρίσουμε τα περιστέρια.
   Θα επιστρέψουν από την ανατολή με τα χρώματα στα φτερά.

   Να είσαι καλά!!
   Καλή σου ημέρα!!!

   Απάντηση
   • 

     Μάχη Τζουγανάκη στο 11/06/2015 σε 12:46 μμ

     έρχεσαι πάντα με καλοσύνη στις λέξεις μου…
     Σε ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια…

     Απάντηση
3. 

   Χριστίνα Γαλιάνδρα στο 11/06/2015 σε 1:09 μμ

   Υπέροχο Μάχη!!! Μαγευτικό!!!

   Απάντηση
   • 

     Μάχη Τζουγανάκη στο 11/06/2015 σε 1:46 μμ

     Σε ευχαριστώ θερμά Χριστίνα!

     Απάντηση
4. 

   Ανώνυμος στο 11/06/2015 σε 6:57 μμ

   Ένας εσωτερικός αναβαθμός υπάρχει στο ποίημά σου Μάχη. Αυτόν ακολουθούν κι οι ψυχές μας ως τη λύτρωση. Ποίημα γεμάτο λυρισμό κι εσωτερικότητα!!!

   Απάντηση
   • 

     Μάχη Τζουγανάκη στο 11/06/2015 σε 9:37 μμ

     Σας ευχαριστώ πολύ!

     Απάντηση
5. 

   Παναγιώτης Σκοπετέας στο 16/06/2015 σε 9:13 μμ

   Ποιήτρια …

   Απάντηση
   • 

     Μάχη Τζουγανάκη στο 17/06/2015 σε 2:18 μμ

     Μεγάλος ο χαρακτηρισμός.

     Δεν τον βαστάω.. Σαν ταμπέλα κρεμασμένη στον ουρανό που αναβοσβήνει κι εγώ σαν παιδί που θαμπώνεται από τα φώτα της χοροπηδάω να την πιάσω. Πού και πού τη φτάνω, μα τα φώτα της καίνε τα δάχτυλα και την αφήνω ελεύθερη να τραμπαλίζεται στα σύννεφα…

     Ευχαριστώ…

     Την καλησπέρα μου…

     Απάντηση
     • 

       Παναγιώτης στο 17/06/2015 σε 2:55 μμ

       Ξανά ποιήτρια …

       Απάντηση
6. 

   Matina Mardeli στο 17/06/2015 σε 6:39 μμ

   Το ποίημα σας μου θυμίζει πίνακα του Klimt! Γεμάτο λυρισμό!

   Απάντηση
   • 

     Μάχη Τζουγανάκη στο 17/06/2015 σε 7:49 μμ

     Τιμή μου να παρομοιαζετε την προσπάθεια μου με πινακες του Klimt! Σας ευχαριστώ πολύ…

     Απάντηση
7. 

   Βασίλης στο 29/07/2015 σε 3:17 μμ

   … ανθήματα, υποκλίνομαι !!!

   Απάντηση
   • 

     Μάχη Τζουγανάκη στο 29/07/2015 σε 3:40 μμ

     Σε ευχαριστώ πολύ Βασίλη
     (τον πάω περίπατο τον πληθυντικό αν μου επιτρέπεις…)

     Τιμή μου που πέρασες από τους στίχους μου..

     Καλό απόγευμα!

     Απάντηση
     • 

       Βασίλης στο 29/07/2015 σε 6:01 μμ

       (κι εκειδανά παράτα τον, άφηκε τον να χαθεί…)

       … καλό μας απόγευμα !!!

       Απάντηση