“…η συγγραφή, αποτελεί για μένα μια ισχυρή εσωτερική ανάγκη έκφρασης” – Σπύρος Παπαλέξης

(Φωτογραφία: Στράτος Γιαννόπουλος)

Φιλοξενούμενος στη δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» είναι ο συγγραφέας Σπύρος Παπαλέξης, τον οποίο και ευχαριστώ πολύ για την εξομολογητική του συνέντευξη!

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Σπύρος Παπαλέξης είναι δικηγόρος και ζει στο Χαλάνδρι, μαζί με τη γυναίκα του, τη Μαργιάννα και τον μικρό τους γιο.

Αρέσκεται στα ταξίδια (παντός είδους) και προσπαθεί να ζει περισσότερες ζωές απ’ όσες δικαιούται. Για τον λόγο αυτόν, διαβάζει βιβλία, γράφει όπου και όποτε μπορεί και ασχολείται ενεργά με την ηθοποιία και το θέατρο.

Αν κι έχει συγγράψει κατά καιρούς αρκετά μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα, ποιήματα και στίχους τραγουδιών, το το μυθιστόρημά του ‘Έντγκαρ Χέβενσκαρ, οι πρώτες περιπέτειες” από τις Εκδόσεις Ελκυστής αποτελεί την πρώτη του εκδοτική απόπειρα. Σε κάθε περίπτωση, η μακρά περιπλάνησή του στον φανταστικό κόσμο του ΝΑΡΟΣ, μας υπόσχεται αρκετά ακόμη έργα.

Ερωτηματολόγιο για Λογοτέχνες

Ποιον συγγραφέα ή ποιητή θα ήθελες να συναντήσεις;

Τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι! Η απάντηση δεν είναι απαλλαγμένη ιδιοτέλειας… Πέραν της διάσημης συγγραφικής του δεινότητας, ήταν τέτοια η διεισδυτικότητα της ματιάς του, ώστε, στο τέλος της συνάντησής μας, πολύ πιθανόν να παρατηρούσε κάτι σε μένα, που ούτε ο ίδιος είχα φανταστεί!

Ανάφερε ένα απόσπασμα 1-4 σειρών από βιβλίο ή λεγόμενα του αγαπημένου σου ομότεχνου λογοτέχνη; (Παρακαλώ αναφέρετε και τον εκδοτικό οίκο και τον τίτλο του βιβλίου απ’ όπου δανειστήκατε το απόσπασμα)

«Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι. Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:

-Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!»

(Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο)

Το είδος γραφής που υπηρετείς σε εκφράζει απόλυτα; Θα μπορούσες να πειραματιστείς γράφοντας κάτι διαφορετικό, κι αν ναι τι θα ήθελες να δοκιμάσεις;

Παρότι μόλις προσφάτως αποδύθηκα την πρώτη μου εκδοτική λογοτεχνική απόπειρα, έχω πειραματιστεί αρκετά έχοντας συγγράψει θεατρικά έργα, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα μαζί με άλλους τρεις συγγραφείς, ποιήματα, στίχους τραγουδιών, σενάρια παιγνιδιών ρόλων κ.α. Εντούτοις, θεωρώ ότι η ηρωική φαντασία και δη η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου εναλλακτικού σύμπαντος, δίνει στον συγγραφέα την απόλυτη λογοτεχνική ελευθερία και ανεξαρτησία! Φυσικά τίποτε δεν αποκλείεται στο μέλλον!

Ποια θεωρείς την πιο ξεχωριστή στιγμή στη λογοτεχνική σου διαδρομή ως τώρα;

Χωρίς αμφιβολία την έκδοση του πρώτου βιβλίου της τριλογίας «Έντγκαρ Χεβενσκαρ – Οι Πρώτες Περιπέτειες» από τις «Εκδόσεις Ελκυστής».

Ποια είναι η γνώμη σου για τους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς;

Χωρίς τα βραβεία και οι διακρίσεις να είναι προϊόντα αλάνθαστης κι αδιαμφισβήτητης κριτικής, αποτελούν ωστόσο τουλάχιστον αποχρώσες ενδείξεις για τη συνολική ποιότητα κι επάρκεια του έργου.

Σε ποια ηλικία εκφράστηκες για πρώτη φορά, γράφοντας το πρώτο σου πεζό ή ποιητικό κείμενο;

Ξεκίνησα να γράφω ποιήματα στην τετάρτη – πέμπτη δημοτικού και τα διάβαζα στους συμμαθητές μου. Στην έκτη νομίζω άρχισα να γράφω ένα βιβλιοπαιχνίδι σε έναν κόσμο φαντασίας, στα πρότυπα της σειράς «Μοναχικός Λύκος» των Dever-Chalk, (εκδόσεις Δεληθανάση) και το προχώρησα αρκετά, πλην όμως δεν το ολοκλήρωσα ποτέ.

Υπήρξε ποτέ στιγμή που θέλησες να παρατήσεις την ενασχόλησή σου με την συγγραφή; Αν ναι, γιατί;

Δεν είναι λίγες οι φορές που το σκέφτηκα, κυρίως λόγω της καθημερινής πίεσης του επαγγέλματός μου και των πολλών εν γένει ανειλημμένων υποχρεώσεων. Πλην όμως, η έντονη ανάγκη έκφρασης και οι έντονες κι επίμονες διαμαρτυρίες των παροπλισμένων ηρώων μου, πάντοτε με έπειθαν να επιστρέψω.

Γιατί γράφεις;

Η συγγραφή, αποτελεί για μένα μια ισχυρή εσωτερική ανάγκη έκφρασης κι εξωτερίκευσης σκέψεων και συναισθημάτων, που ζητούν επίμονα να αναδυθούν στο φως.

 Τι είναι για εσένα οι αναγνώστες; Πελάτες, κριτές ή συμβουλάτορες;

Σαφώς κριτές και οι πιο οικείοι εξ αυτών σύμβουλοι. Το “πελάτες” ούτως ή άλλως δεν μπορεί να με αφορά, αφ’ ης στιγμής δεν είμαι εκδότης, ούτε επιχειρηματίας του χώρου.

Πιστεύεις πως οι περισσότεροι ομότεχνοί σου γράφουν από εσωτερική ανάγκη ή επιδιώκουν αποκλειστικά το χρήμα και την δόξα;

Ακόμη κι αν η συγγραφή παρελπίδα εκκινεί από ταπεινά αίτια, δεν είναι δυνατόν η εσωτερική έκφραση να μην εμπλακεί καθόλου στη διαδικασία. Τουλάχιστον όταν μιλάμε για ειλικρινή, έντιμη συγγραφή. Λ.χ. παρότι ο Έντγκαρ Άλαν Πόε έγραψε το περίφημο «Κοράκι» του ακριβώς για να αποκτήσει δόξα – και συνεπακόλουθα – χρήμα, αν δεν ήταν η δική του ψυχή  που μιλούσε, κανείς δε θα άκουγε το εφιαλτικό κρώξιμο!