(Φωτογραφία: © Στράτος Γιαννόπουλος)
Φιλοξενούμενος στη δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» είναι ο συγγραφέας
Γιώργος Στ. Αθανασιάς!
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκα στον μικρό και απόμερο συνοικισμό της Μουτσιάρας Ραπτοπούλου Ευρυτανίας. Το 1952 ήταν.
Εκεί τράνεψα, εκεί έκανα όνειρα, εκεί άπλωσα και τα φτερά μου.
Οι γονείς μου λίγο αγρότες, λίγο κτηνοτρόφοι, λίγο εργάτες και η πατρική μου οικογένεια πολυμελής.
Εργάστηκα ως Εκπαιδευτικός σε Σχολεία της Τεχνικής-Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, καθώς και στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Ευρυτανίας, ως στέλεχος της Εκπαίδευσης.
Διετέλεσα Νομαρχιακός Σύμβουλος του Νομού Ευρυτανίας και Διοικητής του Θεραπευτηρίου Χρόνιων Παθήσεων Ευρυτανίας.
Είμαι Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ευρυτάνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων.
Ασχολήθηκα και ασχολούμαι με το παρελθόν της Ευρυτανίας, αναζητώντας τον αλλοτινό πολιτισμό της στο χωριό, στον συνοικισμό, στη γειτονιά, στο σπίτι, στο βουνό, στη στάνη, στο χωράφι, παντού.
Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη στον Θεό μου, που με εμπιστεύτηκε στη ζωή, που με έφτασε ως εδώ που έφτασα, αλλά και γιατί μου έδωσε τις ευαισθησίες και τη δυνατότητα να θαυμάζω τα επίγεια και να συναρπάζομαι από τα επουράνια.
Ευγνωμοσύνη απέραντη νιώθω και για τους γονείς μου Στέλιο και Σαββούλα, που με έφεραν στη ζωή και που έκαναν τη φτώχεια τους έχον και πλούτο, για να με τρανέψουν.
Εκτός από τη λαογραφία και τη λογοτεχνία, ασχολούμαι με τη φωτογραφία, με τη μελισσοκομία και με την κηπουρική.
Μου αρέσει να ονειρεύομαι κοιτώντας τα σύννεφα, όταν είναι χρωματισμένα με της ανατολής ή με της δύσης τα χρώματα, να ταξιδεύω με τις αχτίδες του ήλιου ή με του φεγγαριού το φως και να ακολουθώ νοερά τις ατέρμονες τροχιές των αστεριών.
Μου αρέσει η καλή μουσική και το σωστό ραδιόφωνο (στο παρελθόν, για πολλά χρόνια, υπήρξα παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών λόγου και μουσικής).
Μου αρέσει η ειλικρινής και η άδολη φιλία και είμαι, σχεδόν, απόλυτος στις απόψεις μου, χωρίς αυτό να σημαίνει δογματικότητα ή παρωπίδες.
Δεν μου αρέσει η πολυπροσωπία, το ψέμα, το «εγώ», οι «δήθεν» και η υποκρισία.
Το βιβλίο μου «ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΙ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ», τον Δεκέμβρη του 2019, βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών με το Α’ Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας.
Σύζυγός μου είναι η Νηπιαγωγός Ειρήνη Ε. Παπαντώνη και παιδιά μας η Ελισάβετ, ο Στέλιος και ο Σπύρος.
Κατοικώ μόνιμα στο Καρπενήσι.
E-mail μου είναι το: [email protected]
Ερωτηματολόγιο για Συγγραφείς
- Ποιον συγγραφέα ή ποιητή θα ήθελες να συναντήσεις;
Για μένα κάθε δημιουργός είναι μοναδικός και αξιόλογος. Κάθε σύγγραμμα -ποίημα ή πεζογράφημα- το εκλαμβάνω, εκ προοιμίου, ως σημαντικό. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει, ότι αποδέχομαι και ότι υιοθετώ a priori τις σκέψεις, τις απόψεις και τις όποιες προτάσεις τού κάθε δημιουργού. Απλά αναγνωρίζω την προσπάθειά του και υποκλίνομαι με τον προσήκοντα σεβασμό στο έργο του.
Ως εκ τούτου, τολμώ να πω, ότι δεν έχω ιδιαίτερη επιθυμία να συναντήσω κάποιον. Μολαταύτα, αν θα ’πρεπε να συναντηθώ με κάποιον συγγραφέα ή ποιητή, θα προτιμούσα-επεδίωκα να είναι ένας «άσημος» ή ένας «πρωτοξεκίνητος» δημιουργός.
- Ανέφερε ένα απόσπασμα 1-4 σειρών από βιβλίο ή λεγόμενα του αγαπημένου σου ομότεχνου λογοτέχνη; (Παρακαλώ αναφέρετε και τον εκδοτικό οίκο και τον τίτλο του βιβλίου απ’ όπου δανειστήκατε το απόσπασμα).
«…Τρεις χωριανοί κουτσόπιναν μέσα. Οι κότες απέξω τσιμπούσαν τη γη κι ένα σταχτί γαϊδουράκι στεκόταν ακίνητο σαν ψεύτικο. Ο μπαλωματής μ’ ένα παπούτσι στα γόνατά του έδινε γροθιές στον αέρα…».
Πρόκειται για απόσπασμα από «ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ» του Ζαχαρία Παπαντωνίου (Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ι.Λ.ΚΟΛΛΑΡΟΥ Κ’ ΣΙΑΣ Α.Ε.).
Οι λόγοι, που το επέλεξα, είναι οι εξής:
1.- Μου αρέσει αφάνταστα η σκηνή, που περιγράφει ο συγγραφέας.
2.- Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, που ήταν συμπατριώτης μου, υπήρξε ένας από τους δύο μεγαλύτερους συγγραφείς της Ευρυτανίας. Ο άλλος είναι ο Στέφανος Γρανίτσας.
3.- Με «ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ» έμαθαν γράμματα χιλιάδες Ελληνόπουλα.
4.- «ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ» απεγκλώβισαν, έστω νοερά, πολλά παιδιά από τα αστικά κέντρα και τα οδήγησαν στην αναζήτηση της περιπέτειας στα χωριά, στα βουνά, στα δάση, στις στάνες και στις εξοχές.
5.- Το βιβλίο αυτό δημιούργησε περιβαλλοντικές συνειδήσεις, διότι, κατ’ εμένα, αποτέλεσε τον πρόδρομο της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
- Το είδος γραφής που υπηρετείς σε εκφράζει απόλυτα; Θα μπορούσες να πειραματιστείς γράφοντας κάτι διαφορετικό, κι, αν ναι, τι θα ήθελες να δοκιμάσεις;
Ποτέ δεν μένω ικανοποιημένος από αυτό που κάνω, ό,τι και να κάνω. Είμαι της άποψης, ότι η ικανοποίηση οδηγεί στο βάλτωμα και το βάλτωμα στον εφησυχασμό κι εκείνος στο τετριμμένο, στην αδράνεια και στον μαρασμό.
Εγώ πάντα διακατέχομαι από έντονο αίσθημα μη ικανοποίησης και από την ακατανίκητη επιθυμία της αναζήτησης και της διαφορετικότητας, στοχεύοντας στην αρίστευση και στο απολύτως ιδανικό.
Πιθανόν, κάποιος να αναρωτηθεί και να πει: «Μα, τι λες, άνθρωπέ μου; Τόσο εύκολο το βρίσκεις; Είναι δυνατόν να αλώσουμε το άριστο και να προσεγγίσουμε το ιδανικό;».
Ασφαλώς και δεν είναι εύκολο. Σχεδόν, αδύνατον είναι. Άλλωστε, τίποτα δεν είναι εύκολο. Όμως, καλά είναι να βάζουμε τον πήχη ψηλά και ας μην τον υπερβούμε ποτέ. Είναι προτιμότερο να κάνουμε άλματα διαρκώς και ας μην προσπερνάμε, παρά να σερνόμαστε σαν τα σερπετά καταγής.
Σε ό,τι αφορά στο «αν με εκφράζει απόλυτα το είδος της γραφής που υπηρετώ», έχω να πω, ότι, κατ’ εμένα, δεν υπάρχει τίποτα απόλυτο στη ζωή. Όλα στα επίπεδα του «σχετικά» και του «περίπου» κινούνται. Στα πλαίσια του «σχετικά» και του «περίπου», λοιπόν, ναι, με εκφράζει ο τρόπος, που γράφω, καθώς και οι προσεγγίσεις της γραφής μου.
Αυτονόητο είναι, ότι, αν δεν θα με εξέφραζε ο τρόπος του γραψίματός μου, ή δεν θα έγραφα ή θα συνέχιζα να γράφω, αλλά αλλιώτικα.
Τέλος, χωρίς να είμαι σίγουρος, πιθανόν, στον μέλλον -και αν ο Θεός μου «χρωστάει» ζωή- να καταπιαστώ και με τα παραμύθια. Όχι ως αναζητητής τους και ως καταγραφέας τους, δηλαδή ως λαογράφος, αλλά ως δημιουργός τους.
- Ποια θεωρείς ως την πιο ξεχωριστή στιγμή στη λογοτεχνική σου διαδρομή ως τώρα;
Είναι αλήθεια, ότι έζησα πολλές όμορφες, ιδιαίτερες και σημαντικές στιγμές ή και σημαντικές περιόδους στη λογοτεχνική διαδρομή μου.
Βέβαια, έζησα και πολύ άσχημες, πολύ απογοητευτικές στιγμές, αλλά ας μείνουμε μονάχα στις όμορφες και στις ξεχωριστές.
Εντελώς αβασάνιστα, θα μπορούσα να ισχυριστώ και να πω, ότι κάθε φορά που βλέπω τα «χειρόγραφά» μου «δεμένα» σε βιβλίο, είναι η πιο σημαντική στιγμή της λογοτεχνικής διαδρομής μου.
Όμως, ανασκαλεύοντας, διερευνώντας και αξιολογώντας τις πλέον σημαντικές στιγμές της συγγραφικής μου παρουσίας, βρίσκω, ότι εξαιρετικά σημαντική στιγμή για μένα ήταν η στιγμή, που έπιασα στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο -«Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΣΤΑ ΔΥΣΒΑΤΑ ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ» ήταν το βιβλίο αυτό- καθώς και η στιγμή, που παραλάμβανα από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών το Α’ Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας για το μυθιστόρημά μου «ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΙ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ».
- Υπήρξε ποτέ στιγμή που θέλησες να παρατήσεις την ενασχόλησή σου με την συγγραφή; Αν ναι, γιατί;
Η συγγραφή, εκτός από δημιουργία και έκφραση, είναι σμίλευση, είναι ταξίδι, είναι περιπέτεια, είναι ονειροπόλημα, είναι αναζήτηση, είναι εναντίωση στους βοριάδες της καθημερινότητας, είναι ώθηση προς τον καλύτερο άνθρωπο, είναι προτροπή, είναι ανάδειξη, είναι και σταθμός στα μεσούρανα του άπειρου. Για όλα αυτά, ποτέ μου δεν σκέφτηκα να σταματήσω να γράφω.
- Τι ερώτηση θα έκανες στον αναγνώστη που έκανε αρνητική κριτική στο έργο σου; Τι θα ρωτούσες αυτόν που θα εκφραζόταν θετικά;
Όταν γράφω, δεν σκέφτομαι τον αναγνώστη μου. Τον σέβομαι, τον λογαριάζω και τον ευχαριστώ, όμως, την ώρα που γράφω δεν τον σκέφτομαι. Εκείνη την ώρα εκστασιάζομαι, εξαϋλώνομαι και ίπταμαι και ούτε γράφω με τη σκέψη, με τον νου, με το μυαλό.
Την ώρα που γράφω, η ψυχή μου πάλετε. Η «πένα» μου άλλοτε γίνεται έπαινος, άλλοτε περιηγητής, άλλοτε φάρος και προβολέας, άλλοτε προμαχώνας, άλλοτε ασπίδα και άλλοτε κοντάρι, σάρισα και ρομφαία. Γράφοντας, αποτυπώνω τα συναισθήματα μου, τις σκέψεις μου, τις εμπειρίες μου και τις ευαισθησίες μου με τα δάκρυά μου και με την καρδιά μου.
Αυτό έχει ως συνέπεια και ως αποτέλεσμα να έχω την προσοχή μου στραμμένη αποκλειστικά στους ήρωές μου -καλούς ή κακούς δεν έχει σημασία- και στην πλοκή του δημιουργήματός μου. Ακόμα προσέχω να μην αδικήσω, να μην είμαι υπερβολικά υπερβολικός και να είμαι, κατά το δυνατόν, απόλυτα ειλικρινής και ιδιαίτερα σαφής.
Έπειτα, είναι αδύνατον να αρέσεις σε όλους. Σε κάποιους θα αρέσεις πολύ, σε κάποιους λιγότερο και σε άλλους καθόλου. Βλέπετε, η ψυχοσύνθεση και το DNA των ανθρώπων ποικίλει. Οι αναγνώστες είναι άνθρωποι και, ως άνθρωποι, διακατέχονται από πολυποίκιλα βιώματα, από ποικίλα «θέλω», από άλλα «μπορώ» και από διαφορετικά «επιδιώκω».
Τέλος, όλες οι καλοπροαίρετες κριτικές -ήτοι είναι θετικές ήτοι είναι αρνητικές-συνδράμουν προς το καλύτερο. Οπότε, δεν θα ρωτούσα κανέναν τους τίποτα. Απλά, θα τους έλεγα «ευχαριστώ», που «επένδυσαν» τα χρήματά τους στο βιβλίο μου, που αξιολόγησαν το περιεχόμενό του και που εξέφρασαν την άποψή τους με παρρησία.
- Σε ποιόν εκδοτικό οίκο θα ήθελες να εκδίδεται το βιβλίο σου και γιατί;
Το βιβλίο, όποια μορφή και θεματολογία κι αν έχει, είναι μία καίρια… είναι μια σημαντικότατη συνιστώσα του πολιτισμού.
Ως εκ τούτου, ο Εκδοτικός Οίκος, που θα επεδίωκα –και που επιδιώκω- να εκδίδονται τα βιβλία μου, θα ήταν –και είναι- ο Εκδοτικός Οίκος, που συνειδητοποιημένα έχει ως αντικείμενο της δραστηριότητάς του το βιβλίο.
Τώρα, θα μου πείτε -και καλώς θα πράξετε- «υπάρχει στην Ελλάδα τέτοιος Εκδοτικός Οίκος;».
Αναντίρρητα, αυτό είναι ένα εύλογο και άκρως δικαιολογημένο ερώτημα, στο οποίο η απάντησή μου είναι θετική. Ναι, ασφαλώς και υπάρχουν τέτοιοι εκδοτικοί οίκοι μόνο, που πρέπει να ψάξεις να τους βρεις ή, στην χειρότερη-επώδυνη των περιπτώσεων, πρέπει να πάθεις, για να τους μάθεις.
- Η καλύτερη και η χειρότερη κριτική που άκουσες για το έργο σου;
Η καλύτερη κριτική με χαρακτήριζε «δυνατή πένα» και η χειρότερη «χρήστη πολλών επιθέτων».
- Με άριστα το 10, πού κατατάσσεις την συγγραφική σου ικανότητα και γιατί;
Ούτε θέλω, ούτε μπορώ και ούτε πρέπει να βαθμολογήσω την συγγραφική μου ικανότητα εγώ. Η βαθμολόγησή της είναι δικαίωμα -ίσως και υποχρέωση- των αναγνωστών μου.
- Ο χειρότερος εφιάλτης που φοβάσαι για την καριέρα σου και το ομορφότερο όνειρο που σου έχει πραγματοποιηθεί ή προσδοκάς να συμβεί στο μέλλον;
Δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας οπότε δεν διακατέχομαι από εφιάλτες σε ό,τι αφορά στη συγγραφική μου καριέρα. Δεν γράφω για να ζήσω ή να πλουτίσω από τη συγγραφή. Ούτε κατά παραγγελία γράφω. Γράφω, γιατί μου αρέσει. Γράφω, όταν έχω κάτι να πω. Γράφω, για να συνυπάρξω με αναζητητές και για να αποκτήσω συνοδοιπόρους και συνταξιδευτές.
Γράφω και για να εναντιωθώ στη λαθεμένη ρότα του κόσμου μας. Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν μου αρέσει ο κόσμος της πλαστικότητας και η ανικανοποίητη κοινωνία. Δεν μου αρέσει η κοινωνία των «εκλεκτών» και της δουλοκτησίας ή των ενδεών. Ούτε η κοινωνία του βιοτικού χάσματος μου αρέσει. Ακόμα, δεν μου αρέσει η επιλεκτική δημοκρατία, ήτοι η δημοκρατία των ημετέρων, της ανισότητας και των διακρίσεων. Μου αρέσει η δημοκρατία της ίσης μεταχείρισης, της κοινής αφετηρίας, των ίδιων ευκαιριών και της αξιοποίησης στο έπακρο των πνευματικών ικανοτήτων και των προσωπικών δεξιοτήτων του ατόμου.
Δεν είναι ευχή είναι αναγκαιότητα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας -«μεγάλοι» και «μικροί», «ηγέτες» και «ακόλουθοι», «άρχοντες» και «αρχόμενοι»-, ότι η ζωή μας, που είναι πρόσκαιρη και ολιγόχρονη, δεν είναι μονάχα «εγώ», αγωνία, αγώνας, εξαπάτηση, εκμετάλλευση, ευμάρεια, χρήματα και υλικά αγαθά. Είναι και πνεύμα, είναι και ψυχή, είναι και αξιοπρέπεια, είναι και «μπέσα», είναι και αλήθεια, είναι και «εμείς», είναι και ανεμελιά, είναι και τρυφερότητα, είναι και έρωτας, είναι και αγάπη, είναι και ανατολή, είναι και ηλιοβασίλεμα, είναι και αστέρια, είναι και πλείστα άλλα πράγματα σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά.
Όμως, παρότι δεν ζω από τη συγγραφή και από τις πωλήσεις των βιβλίων μου, δεν σας κρύβω, ότι θα ήμουνα εξαιρετικά ευτυχής, αν τα βιβλία μου κοσμούσαν τα ράφια, αν όχι όλων, των περισσότερων βιβλιοθηκών της Ελλάδας. Σημειώστε, ότι αναφέρομαι και στις δημόσιες και στις ιδιωτικές βιβλιοθήκες.
Σε ό,τι αφορά στις προσδοκίες μου, νομίζω, ότι είναι όμοιες ή, έστω, παρόμοιες με τις προσδοκίες όλων των συγγραφέων. Ναι, θα ήθελα τα βιβλία μου να τα συνοδεύει η καλύτερη δυνατή τύχη.
Αν είσαι συγγραφέας ή αναγνώστης , τότε σε καλούμε σε μια λογοτεχνική συνέντευξη-ταμπού στην στήλη ”Θάλασσα ιδεών”!
Για να σας αποσταλεί το ερωτηματολόγιο επικοινωνείτε μαζί μου στο προφίλ www.facebook.com/giannopoulos.theofilos ή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο [email protected] με τίτλο θέματος: «Μιλάμε για τη λογοτεχνία» συμπληρώνοντας την λέξη «Συγγραφέας» ή «Αναγνώστης», ανάλογα με την ιδιότητά σας.
Ελάτε να βάλουμε όλοι μας από ένα λιθαράκι ώστε ο λογοτεχνικός κόσμος να γίνει ακόμη ομορφότερος!
Με όλη τη θετική μου ενέργεια
Θεόφιλος Γιαννόπουλος
Σημαντική σημείωση:Οι απαντήσεις στις συνεντεύξεις των συγγραφέων και των αναγνωστών δίνονται με το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και αντιπροσωπεύουν αποκλειστικά τις προσωπικές σκέψεις του εκάστοτε συμμετέχοντα. Ο υπεύθυνος της στήλης και η ιστοσελίδα tovivlio.net δε φέρουν καμία νομική ευθύνη.
0 Σχόλια