Η Εύα και η Δανάη, παιδικές φίλες, ήταν αχώριστες από μικρές. Στο σχολείο μοιράζονταν το ίδιο θρανίο. Διακοπές έκαναν πάντα μαζί.  Δεν ήταν λίγες οι φορές που λογομαχούσαν και κράταγαν μούτρα η μία στην άλλη. Αυτό διαρκούσε για πολύ λίγο. Μεγαλώνοντας, η φιλία τους, αποκτούσε όλο και πιο ισχυρούς δεσμούς. Η Δανάη ευαίσθητη και ευάλωτη, ζούσε στον δικό της παραμυθένιο κόσμο. Η Εύα σκληρή και θαρραλέα, δεν το έβαζε ποτέ κάτω. Η Δανάη το τελευταίο διάστημα, έπασχε από ερωτική απογοήτευση. Είχε επιχειρήσει αρκετές φορές ν’ αφαιρέσει τη ζωή της, όμως βρισκόταν πάντα δίπλα της, η Εύα, ο φύλακας άγγελός της. Η Εύα την επομένη της έκανε κήρυγμα: -Είναι άνανδρο και δειλό, να προσπαθείς να βάλεις τέλος στη ζωή σου. -Δεν έχεις αυτό το δικαίωμα. -Ό,τι σου συμβαίνει πρέπει να είσαι σε θέση να το αντιμετωπίζεις, της έλεγε. Η Δανάη εκείνη τη στιγμή έδειχνε τη δέουσα προσοχή και μετά έκανε πάλι τα ίδια. Αυτό το διάστημα, και η ζωή της Εύας, δεν ήταν στα καλύτερά της. Παρόλα αυτά, στις συμβουλές για τους άλλους ήταν πρώτη. Εκείνο το βράδυ οι δύο φίλες δε βρέθηκαν όπως συνήθιζαν. Το επόμενο ήταν ήδη αργά. Η Εύα είχε αφαιρέσει τη ζωή της.

_

γράφει η Βάσω Καρλή