– Πότε μπορώ να περάσω; ρώτησα στο τηλέφωνο.
– Όποτε θέλετε, με διαβεβαίωσε η γραμματέας.
– Ευχαριστώ, της απάντησα ολότελα ικανοποιημένος.
– Καληνύχτα σας, μου είπε.
– Καληνύχτα.
Ήταν η πρώτη φορά που τον επισκεπτόμουν στο γραφείο του και είχα ένα ελαφρό τρακ. Είχαν περάσει τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που είδα για τελευταία φορά τον γιο μου στην κούνια του πριν φύγω για το εξωτερικό. Έκτοτε μάθαινα νέα του από το τηλέφωνο, όταν μιλούσα με τη μητέρα του και πρώην γυναίκα μου.
Μου το έκοβε απότομα όταν ζητούσα λεπτομέρειες για τη ζωή του γιου μου. Όταν ξεκίνησε τις ιατρικές του σπουδές άρχισα να θέλω να τον ξαναδώ, αλλά δεν το άφησα να φανεί στις συνομιλίες και στην αλληλογραφία με την πρώην σύζυγό μου.
Ήμουν σίγουρος ότι δεν του είχε μιλήσει για μένα, όπως και ότι δεν είχε δει καμιά φωτογραφία μου. Αν και πασίγνωστος συγγραφέας, σπανίως επέτρεπα τη φωτογράφισή μου, καθότι η φύση μου ήθελε να είμαι μακριά από τη δημοσιότητα. Δεν ξαναπαντρεύτηκα, σε αντίθεση με την πρώην γυναίκα μου που έκανε άλλους δυο αποτυχημένους γάμους, γεγονός που με χαροποίησε.
Έφτασε επιτέλους η μέρα που θα ξαναέβλεπα τον γιο μου στο νέο ιατρείο του, σε πολυτελέστατο τετράγωνο του κέντρου της πόλης. Αγωνιούσα για τις πρώτες κουβέντες που θα ανταλλάσσαμε και τι γνώμη θα αποκτούσε για μένα στο τέλος της συνάντησης, μη αποκαλύπτοντας ότι είμαι ο πατέρας του.
– Χαίρετε, μου είπε η γραμματέας, όταν με αντίκρισε.
– Χαίρετε, της απάντησα. Μπορώ να περάσω;
– Βεβαίως, ο γιατρός δεν έχει ασθενή.
Άνοιξα την πόρτα και μπήκα.
Μου διέγνωσε ένα ελαφρό καρδιακό πρόβλημα και μου συνέστησε να αποφεύγω τις μεγάλες συγκινήσεις.

 

_

γράφει ο Αδαμάντιος Τσακαλούδης

Ακολουθήστε μας

Ο καπετάνιος

Ο καπετάνιος

Των θαλασσών τα λόγια τα ’μαθα μικρή,στα χείλη του παππού μου, στου κύματος τη βρύση.Καπετάνιος ήτανε, με βλέμμα ακριβό,κι ο άνεμος τον χαιρετούσε σαν να 'ταν αδελφός. Τα καλοκαίρια, στην όμορφη ΑμμουλιανήΙστορίες έλεγε για να αποκοιμηθούμεΙστορίες που του είχε πει η...

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης Η Ελένη καθόταν στο μικρό καφέ της γειτονιάς με τον καπουτσίνο της να κρυώνει δίπλα στον φορητό υπολογιστή. Στα 38 της χρόνια είχε μάθει να κρύβει τις ρυτίδες της με φίλτρα και τις απογοητεύσεις της με χιούμορ. Δούλευε ως...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης Η Ελένη καθόταν στο μικρό καφέ της γειτονιάς με τον καπουτσίνο της να κρυώνει δίπλα στον φορητό υπολογιστή. Στα 38 της χρόνια είχε μάθει να κρύβει τις ρυτίδες της με φίλτρα και τις απογοητεύσεις της με χιούμορ. Δούλευε ως...

Το αγόρι και το μενταγιόν

Το αγόρι και το μενταγιόν

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν όνειρα και φθινοπωρινές μπαλάντες και κάστρα στην άμμο. Και υπήρχε κι ένα αγόρι, του οποίου το όνομα ποτέ δεν συγκρατεί η μνήμη μου, που μπορούσε να εκμεταλλευτεί όλα τα παραπάνω προς όφελός του. Αιχμαλώτιζε τα όνειρα μέσα στις μικρές...

Άγγελοι φτιαγμένοι από χρυσό

Άγγελοι φτιαγμένοι από χρυσό

Χορεύανε στη βροχή, το θυμάμαι.Σαν να ’χα γράψει εγώ τη σκηνή.Κι όπως μιλούσαν, ένιωθαν πως μεθάνε.Μα δεν είχανε πιει στάλα κρασί. Κι όπως τ ’αστέρια ψιθύριζαν ευχές,τα μάτια έκλεισε, έλεγε προσευχές.Κάτι γι’ αγγέλους κι όνειρα απατηλά.Κάτι γι’ αντίο και μεθυσμένα...

1 σχόλια

1 Σχόλιο

  1. Μένια Παπαδοπούλου

    εξαιρετικά κομψή πένα!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου