Τώρα που νυχτώνει
Ένας σκύλος κλαίει
Κάτω απ' το μπαλκόνι
Κι ο ουρανός του λέει:
"Σκύλε μου, καλέ μου
Τι σε βασανίζει;
Πε μου τι έχεις, πε μου
Που το κλάμα αξίζει;"
"M' έχουνε ξεχάσει
Γέρο εδώ και μόνο.
Αν είχες περάσει
Τα μισά μου μόνο
Χρόνια πεινασμένος
Έρημος και μόνος
Κι εξαθλιωμένος..."
"Σε καταλαβαίνω"
Του 'πε ο ουρανός.
"Θα σε περιμένω
Σήμερα ανοιχτός"
_
γράφει ο Ντέμης Κωνσταντινίδης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ακολουθήστε μας
Διαβάστε κι αυτά
Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.
Στις γειτονιές των ανθρώπων του μόχθου πλανιέται μια πληγωμένη ελπίδα, ψυχής η κραυγή ένα παιδί πεινασμένο που μόλις κρατιέται σ' ένα τραπέζι που κάποιος μοιράζει λιγοστό το ψωμί Τη μέρα εκείνη της κρίσης λαμπρός ο ήλιος καλεί αδικημένους, θλιμμένους στο κόσμο...
Μαβιά σύννεφα ταξιδεύουν στα δυτικά με τον ανάλαφρο ρυθμό παλιού τραγουδιού. Ένα κορίτσι κεντάει στο τελάρο του το τριανταφυλλί του λιόγερμα. Ένα σύννεφο, το ‘συρε μαζί του το σούρουπο, σκάλωσε στα κλαδιά της γαζίας ξεθώριασε το κιτρινάκι της φορεσιάς της...
Τρυφερό ποίημα με γλύκα και συναίσθημα άλλης εποχής!
Σας ευχαριστώ από καρδιάς.
θα σε περιμένω ..σήμερα ανοιχτός…
γλυκό και πικρό μαζί..
Πολύ τρυφερό!
Eυχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια.
Μου αρέσει!
Μακάρι ο κάθε ποιητής να ‘γραφε ένα( κι όχι μόνο) ποίημα που να εκφράζει αγάπη, σεβασμό & συμπόνοια
για τα ζώα.
“Θα σε περιμένω Σήμερα ανοιχτός.” Πανέμορφο!