Ξαναδιαβάζοντας το ποίημα του Καβάφη, αναρωτιέμαι τι είναι
τέλος πάντων αυτή η περίτρανη Ιθάκη: ένα ταξίδι μακρινό προς
τη φωτιά που κατά την πορεία του ζεματίζεσαι από τη λάβα
των εμπειριών, περιπετειών, παθών;
Μια αιμοσταγής κόλαση ατέρμονων (φαινομενικά) πόνων,
κραυγών βοηθείας που, αφού βιώσεις δυνατά, έξαφνα
αναρριχάσαι στην επιφάνεια νηφάλιος και καθαρός σαν
να’ σουν πάντα τέτοιος;
Ή, τέλος, κάτι άλλο που είναι και τα δυο παραπάνω συνάμα,
η ψυχή σου με μύριες γωνίες, σκαλοπάτια, πόρτες αμπαρωμένες.
Αν η Ιθάκη είναι κάτι τέτοιο, ομολογώ πως είναι ανέφικτο για
μένα να την αγγίξω.
Γιατί: «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΝΙΩΣΩ ΟΛΑ».
–
γράφει η Βασιλική Κουτσανδριά
Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!
0 Σχόλια