Το ψάρι της θαλάσσης,
μες στο πιάτο μου
σταμάτησε να κολυμπά.
Πόσο αχάριστη, Θεέ
αιχμάλωτο στο στόμα να το ρίξω;
-
γράφει η Αλεξάνδρα Στελλάκη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ακολουθήστε μας
Διαβάστε κι αυτά
Μια θολή σκοτεινιά κι έν’ αγέρι χλωμό θα σε φέρει, σε παντέρμη αμμουδιά της σιωπής λειτουργιά, αλισάχνης αστέρι. Θα ’μαι πίσω από ’κεί, στης σιγής τη βοή η καρδιά απαγγέλει με πάθος. Δεν θα μείνω πολύ κι έχει αρχίσει βροχή στων ματιών σου τ’ απάνεμο βάθος. Σε ξωκλήσι...
Και ύστερα από το ξάφνιασμα και την απορία, την αίσθηση απειλής και τον έκδηλο φόβο στο βέβηλο αναρώτημα για τη σκιά της πανδημίας, προσέτρεξαν ομόλογοι οι πρεσβευτές της γνώσης, της συγκροτημένης σκέψης και επώδυνης αλήθειας, ως ώριμη ανάγκη των καιρών και της...
Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.
Τέλειοοοο
Ευχαριστώ από καρδιάς για τον καλό σας λόγο! Καλή δημιουργική συνέχεια εύχομαι…
Αλεξάνδρα μου…
Πέρασες ένα μήνυμα που – ίσως – θα με αποτρέψει από τούδε και στο εξής να καταπιάνομαι με το αγαπημένο μου καλοκαιρινό χόμπυ ΤΟ ΨΑΡΟΤΟΥΦΕΚΟ!!!!!!!!!!!!!!
Πολύ όμορφο το ποίημά σου!!!!!!!!!!!!!!!!
ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!!!!!!!
Να είστε καλά σας ευχαριστώ πολύ!
Πολύ όμορφο.!!!!
ελάχιστοι στίχοι..και όμως μου άρεσαν πολύ!