Θυμάμαι, Άνοιξη ήταν, νομίζω. Έλεγες κάτι ενδιαφέρον, είμαι σίγουρη και σε παρακολουθούσα με σοβαρότητα. Ναι, είμαι σχεδόν σίγουρη πως κάτι ενδιαφέρον πρέπει να έλεγες. Δε μπορεί αλλιώς να σου χάριζα τις νύχτες μου. Θα ήταν σίγουρα το λιγότερο κάτι αστραφτερό. Κάτι διαφορετικό. Κάτι απρόσμενα ερωτικό.

Κρίμα που η μνήμη μου με μισεί, λέω. Τείνω βέβαια τελευταίως να πιστεύω πως με αγαπά παθολογικά, μας ας είναι. Ίσως και να είναι στενάχωρο το γεγονός αυτό μα ναι, τολμώ να πω με βεβαιότητα πως ξέχασα ποια ήτανε εκείνη η αρχή. Μα και τη μέση ετούτης της ιστορίας λησμονώ. Διόλου δεν έμεινε στη καρδιά μου ένα σημάδι που να μαρτυρά αυτό το παρελθόν. Μου έμεινε σκέτο ένα τέλος μόνο. Κι ούτε που ξέρω αν με πονά ή αν μου αρέσει. Είναι που δίχως να θυμάσαι αν άνοιξε ποτέ η αυλαία, βλέπεις τις κουρτίνες κλειστές. Σα να ακυρώθηκε η όποια παράσταση. Εξάλλου, λέω, πως ένα τέλος από μόνο του δε ξεσηκώνει τίποτα. Δίκιο δεν έχω αγαπητέ μου; Ούτε τα μάτια πονά. Ούτε τη μνήμη επιστρέφει. Δεν έχει σημείο στο χάρτη της ζωής. Αόρατο φεύγει. Σχεδόν εξατμίζεται.

Έτσι μάλλον εξαφανίζονται από τη ζωή μας εκείνα που δεν συντηρούνται για κάποιο λόγο. Θέλει και η συντήρηση μια υπενθύμιση καλέ μου, ένα χέρι, δυο λόγια. Θέλει να λες και ένα ναι και ένα όχι. Ένα εδώ και ένα τώρα. Να κρατάς τα γεγονότα. Να κρέμεται από κάπου η σκέψη. Αλλιώς σε κουράζει. Κι ύστερα καταντά τόσο μα τόσο βαρετό όλο αυτό, που μάλλον πως ο νους το αποτελειώνει.

Θυμάμαι, Άνοιξη ήταν, νομίζω. Μα πάλι άχρωμα κι άοσμα στέκω σε τούτη τη θύμηση που τελικά ξεχνώ την εποχή. Αν ήταν Άνοιξη, μου φωνάζει η καρδιά, θα είχα κρατήσει σίγουρα τη μυρωδιά των λουλουδιών, τον ήλιο που μόλις άρχιζε τότε να ζεσταίνει, την κοκκινάδα της παπαρούνας, τα γιασεμιά που ομορφαίνουν τα στενά.

Μα εγώ το μόνο που θυμάμαι ήταν πως έλεγες κάτι ενδιαφέρον, μάλλον, και πως σου χάρισα αυτό το λίγο από τις νύχτες μου. Τίποτε άλλο δε θυμάμαι πια. Τόσο που μάλλον πως κάποιο μπέρδεμα πρέπει να έγινε και ανακάτεψα τη μνήμη τη δική μου με μιας άλλης…