γράφει η Κατερίνα Σιδέρη
–
Η Αντιγόνη Γκούρα, ένα μικρό βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, μέσα από το πρώτο της βιβλίο «Κάποτε στο Μαρόκο», μας παρασέρνει νοερά και να μας προσθέτει συνταξιδιώτες των πρωταγωνιστών στο υπέροχο, μαγευτικό και λυτρωτικό τους ταξίδι στο Μαρόκο.
Με άκρως λυρικό τρόπο, με έντονες παρομοιώσεις και όμορφες διηγήσεις, οι τοπικοί μύθοι, οι πρωτόγνωροι στο άκουσμά τους θρύλοι, το υπέροχο ηλιοβασίλεμα της Σαχάρας, η καθηλωτική βροχή των αστέρων Λεοντίδων, η ποικιλόμορφη κουλτούρα της Αφρικής, οι μυρωδιές των μπαχαρικών, των αρωμάτων και της ίδιας της πόλης, τα δάση, τα ποτάμια, τα φαράγγια και οι οάσεις που εναλλάσσουν διαρκώς το σκηνικό, οι βεδουίνοι, η μαγευτική έρημος και τα χρώματα που ανάλογα την ώρα ζωγραφίζουν ένα τοπίο εξωπραγματικό, συνθέτουν ένα υπέροχο βιβλίο, ζυμωμένο με τους ξεχωριστούς χαρακτήρες των πρωταγωνιστών, ικανό να αφυπνίσει το πνεύμα μας αλλά και το μυαλό μας.
Στο ίδιο ταξίδι θα βρεθούν τέσσερα διαφορετικά πρόσωπα και θα δημιουργήσουν κοινές αναμνήσεις. Η ηλικιωμένη Εκάβη, πρόθυμη να ακούσει και να συμπαρασταθεί με αξιοπρέπεια σε όποιον έχει ανάγκη, έχει μια μοναχική ζωή, νιώθει κυνηγημένη από τις προσωπικές της Ερινύες αλλά και έναν ανεκπλήρωτο έρωτα και πάσχει από ένα αυτοάνοσο, το σύνδρομο Guillain Barre.
Ο καλλιτέχνης Μάνος, δικηγόρος στο επάγγελμα, πάσχων από τη μυασθένεια Gravis, ένας μποέμικος χαρακτήρας μιας άλλης εποχής, αρκετά καλλιεργημένος και με μια επιφανειακά στρωμένη ζωή, ένας ομοφυλόφιλος κυνηγημένος από την οικογένειά του, θα αναζητήσει μέσα από το οδοιπορικό του στο Μαρόκο, να απαλλαγεί από τα βαρίδια του παρελθόντος και να ανοίξει μια νέα επαγγελματική σελίδα που τον εκφράζει απόλυτα.
Η αθέατη Ιφιγένεια, ένας ανειλικρινής χαρακτήρας απέναντι στον εαυτό της, μια μελαγχολική και μπερδεμένη προσωπικότητα με ροπή προς την κατάθλιψη, μια γυναίκα που στην παιδική της ηλικία βίωσε την αδιαφορία και την προσβολή του πατέρα αμέτρητες φορές, θα βρει το λιμάνι της στην αγκαλιά της Εκάβης που θα τη νουθετήσει για να μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια της, χωρίς δεκανίκι και να ανοίξει τα φτερά της στο πλευρό ενός συνταξιδιώτη.
Ο τέταρτος που θα προστεθεί στην παρέα, είναι ο εξαρτημένος από τον τζόγο και τις ναρκωτικές ουσίες Κωνσταντίνος. Παραιτημένος από τη ζωή και χωρίς γνώσεις για τη βιολογική του οικογένεια κάτι που τον πληγώνει συνεχώς, έχει αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στη ζωή και στα πολλαπλά του πάθη. Έχοντας κερδίσει το εισιτήριο του ταξιδιού σε ένα διαγωνισμό, θα προσπαθήσει να απαγκιστρωθεί από τις Σειρήνες του μυαλού του, πράγμα για το οποίο δε θα μάθουμε ποτέ αν το κατάφερε.
Μια κάθαρση για όλους έχει μόλις ξεκινήσει και ο καθένας τους, με τον δικό του τρόπο θα συμβάλλει δυναμικά στο πρόβλημα των υπολοίπων, πολλές φορές ερήμην του. Το τέλος του βιβλίου είναι απρόσμενο και ανατρεπτικό, χωρίς να έχει ο αναγνώστης αντιληφθεί το παραμικρό από αυτά που θα διαδραματιστούν.
Από κάθε βιβλίο που διαβάζω, απομονώνω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο «Κάποτε στο Μαρόκο», κρατάω το παρακάτω:
Ο άνθρωπος δε χρειάζεται πολλά για να επιβιώσει, οι πραγματικοί πειρασμοί της ύλης δεν είναι τα φαγητά. Είναι η υπεροψία και η απληστία για κατοχή και εξουσία. Είναι η διάθεση χειραγώγησης στο σώμα και το μυαλό των άλλων. Η αμαύρωση της ψυχής.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΗΓΗ και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους!
0 Σχόλια