Κάπου, κάποτε, μαζί σου

Αλλάζουν οι άνθρωποι με τον καιρό. Τα μάτια τους αλλάζουν με κάθε στροφή της γης και μαζί τους αλλάζει ο κόσμος, προς το καλύτερο, προς το χειρότερο, κανείς δεν ξέρει. Απλώς αλλάζει, επιφανειακά τουλάχιστον, γιατί υπάρχουν πληγές κάπου εκεί, βαθιά μέσα μας, που ποτέ δεν αλλάζουν, ποτέ δεν ξεθωριάζουν, δεν χάνονται. Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε; Αυτό δεν είναι και το νόημα: να παίζουμε κρυφτό έχοντας από χρόνια χάσει την αθωότητά μας;

Τριγυρνώ στα σοκάκια μιας πόλης που έχει από καιρό αλλάξει, κι όμως μένει πάντα η ίδια, όπως κι εσύ, όπως κι εγώ, όπως αυτά που νιώθω για εσένα, όπως κάθε θλιβερό ηλιοβασίλεμα, κάθε αυγή πιο οδυνηρή από την προηγούμενη. Λένε πως με τον καιρό ο πόνος ξεθωριάζει, σε εγκαταλείπει. Εντούτοις, εμένα ο πόνος είναι ο μόνος που δεν δέχεται να με εγκαταλείψει. Όσο οι μέρες περνούν από την τελευταία φορά που είδα τα μάτια σου, τόσο πιο έντονος γίνεται. Εισχωρεί σαν δηλητήριο μέσα μου που ποτέ δε με σκοτώνει, για να μείνω και την επόμενη μέρα, να πάρω την επόμενη δόση και την επόμενη και την επόμενη…

Ο χειμώνας έφυγε για άλλη μια φορά. Κι εσύ έφυγες για άλλη μια φορά. Πονάω και σήμερα για άλλη μια φορά. Δεν σε κράτησα εδώ για άλλη μια φορά. Ήμουν εκεί για εσένα άλλη μια φορά και δεν έχυσα δάκρυ πριν επιβιβαστείς σε εκείνο το αεροπλάνο για άλλη μια φορά. Πριν φύγεις σαν την πρώτη φορά.

Θυμάμαι εκείνη την πρώτη μέρα που ήξερα πως δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ! Τον τρόπο που μιλούσες, τον τρόπο που με κοιτούσες και δε λέγαμε τίποτα, μα τίποτα δεν έμενε που δεν είχαμε πει. Ήξερα πως κάποιος τόσο ξεχωριστός, όσο εσύ, δε θα έμενες μαζί μου για πάντα. Απορώ πως και για τόσο λίγο ήσουν.

Βλέπεις ήσουν θύελλα. Με κρατούσες και ένιωθα πως θα μπορούσα να κατακτήσω τον κόσμο, εκείνον τον κόσμο που μας γκρέμισε, που φρόντισε να σκορπίσει τα συντρίμμια μας στις πέντε ηπείρους, εκεί που σε πάει ο άνεμος, τώρα, πια, σε αφήνει κάπου και σε παρασύρει ξανά σαν να ήσουν φύλλο. Εκείνος ο κόσμος που δεν ήταν ποτέ όπως τον ονειρευτήκαμε. Αν με ρωτούσες πριν δύο χρόνια θα έλεγα θα είμαστε μαζί για πάντα. Ωστόσο εκείνος ο Σεπτέμβρης άλλαξε τα πάντα.

Είχαμε ορκιστεί πριν κάποιους μήνες και ήμαστε μαζί ακριβώς δύο χρόνια. Κανείς, ωστόσο, από τους δυο μας δεν είχε πραγματοποιήσει, έστω και για λίγο τα «όνειρά» του. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μου είπες για κάποιο τηλεφώνημα που σου έκαναν από το Βερολίνο, από το πανεπιστήμιο που είχες πάει με την ανταλλαγή φοιτητών, για την υποτροφία που είχες πάρει για μεταπτυχιακό στο διεθνές δίκαιο, για τις επαγγελματικές ευκαιρίες που θα είχες ύστερα. Ίσως παρέλειψες να αναφέρεις πως καμία από αυτές δεν θα ήταν στην Ελλάδα, αλλά τι σημασία είχε. Δεν θα σε κρατούσα ποτέ ούτως ή άλλως. «Στο είχα πει ότι ήσουν ξεχωριστός» είπα «απλώς τώρα το αντιλήφθηκαν και οι υπόλοιποι».

«Μία εβδομάδα» αυτό μου απάντησες «μια εβδομάδα και μετά…». Δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε. Δεν ήθελα να σκεφτώ. Μετά κενό. Προσπαθούσα πολύ καιρό να έρθω κοντά σου, με κάθε πιθανό τρόπο, μα δε συνέβη ποτέ. Ύστερα, σου ζήτησα να σταματήσουμε να μιλάμε. «Ποιο το όφελος; Είμαστε νέοι, πρέπει να ζήσουμε. Δεν πρέπει να αφήσουμε την άρνηση να μας κυριεύει, να μένουμε στο παρελθόν. Δεν λυπάμαι όμως. Δεν ξέρω αν θα νιώσω ποτέ για κανέναν, όπως ένιωσα για εσένα. Αντίο». Όταν χάνεται και η τελευταία στάλα ελπίδας, τότε χάνεται ο πόλεμος.

Πέρασαν μήνες ολόκληροι, ένας χρόνος. Ήρθε ο Δεκέμβρης. Και μια μέρα ήσουν στο κατώφλι μου, με ένα άσπρο τριαντάφυλλο, σαν το πρώτο μας ραντεβού. Σαν να ήταν χθες, σαν να με κρατούσες χθες. Κάθε μέρα σαν να ήσουν χθες στο κατώφλι μου. Ύστερα, άλλη μια εβδομάδα. Τι σημασία έχει επιτέλους τι είναι σωστό και τι λάθος. Ύστερα, άλλη μια απογείωση και έτσι, ανεπαίσθητα, είχε έρθει το καλοκαίρι. Κενό. Κάθε μέρα που περνάει ένα κενό. Η ζωή μου ένα κενό, ένα αδιέξοδο.

Τώρα, πια, οι μέρες μένουν ίδιες κι ας έχουν αλλάξει τα πάντα. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι, μα άδειοι. Μου λείπει να κρατώ το χέρι σου. Μου λείπουν τα χείλη σου, εκείνα που φιλούν την κοπέλα με τα ξανθά μαλλιά. Μου λείπουν τα μάτια σου, εκείνα που τόσο εύκολα ξεχνούν. Κλείνω τα μάτια και νιώθω την ανάσα σου. Τα ανοίγω και η ψύχρα της μοναξιάς διαδέχεται τη φλόγα που κάποτε ανάψαμε μάταια. Έξω χιόνι. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Είμαι ακόμα εδώ.

Χτυπάει το τηλέφωνο. Λίγους μήνες αργότερα είμαστε στην ίδια πόλη, μα δεν το ξέρεις. Η ζωή μου προχωράει. Σπίτι, δουλειά, δουλειά, σπίτι. Ένα ζευγάρι γαλάζια μάτια προσπάθησε να μου κλέψει ένα χαμόγελο. Μα, «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» και είμαι πάλι μόνη.

Όταν έχω χρόνο περπατώ. Το Βερολίνο είναι μεγάλη πόλη και χάνεσαι. Δεν γνωρίζω κανέναν μέσα στο πλήθος και αδιάκοπα συνεχίζω τα βήματά μου . Μια πλατεία έχει ένα όμορφο συντριβάνι. Στέκομαι για λίγο και κοιτάζω το αναβλύζον νερό. Βλέπω τα μάτια σου. Πάντα βλέπω τα μάτια σου πίσω από το τρεχούμενο νερό. Με φίλησες για πρώτη φορά δίπλα σε ένα συντριβάνι σαν κι αυτό. Χαμογελώ και συνεχίζω.

Η βουή του πλήθους με κάνει να ξεχνιέμαι. Τα βήματα των ανθρώπων ακούγονται σαν τους χτύπους κάποιας πελώριας καρδιάς. Τικ-τακ, τικ-τακ. Οι φωνές του πλήθους ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς της πόλης. Η δική σου φωνή ανάμεσα στους χτύπους της δικής μου καρδιάς. Χαμογελώ. Ούτε οι αισθήσεις μου δεν είναι αξιόπιστες πια. Μόνο όταν νιώθω το άγγιγμά σου στον ώμο μου συνειδητοποιώ πως είσαι πράγματι εσύ.

Τώρα, οι μέρες περνούν και ξυπνώ δίπλα σου τα πρωινά. Βλέπω τα μάτια σου και νιώθω την ανάσα σου. Τα χείλη σου δεν είναι πια μια φαύλη ηδονή. Είσαι εδώ ή, μάλλον, είμαι εγώ εκεί. Αλλά τι σημασία έχει;

_

γράφει η Κωνσταντίνα Παγώνη

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...

Η μάνα της Φανής

Η μάνα της Φανής

Τα βήματά μου ακολούθησαν τον μεγαλόσωμο αστυνομικό. Το ήξερα ότι δεν έπρεπε να τον ακολουθήσω, αλλά έπρεπε να τη δω. Ήθελα να είμαι κοντά της. Πάντα, όταν συμβαίνει κάτι σοβαρό, οι κόρες πάνε στις μητέρες τους για να μάθουν τι να κάνουν. Εγώ, σε τι διαφέρω; Δεν είχα...

Αδιαφυλαξία

Αδιαφυλαξία

Απόψε, τουλάχιστον, θέλω να είμαι ειλικρινής. Αν και αμφιβάλλω αν είμαι καν ικανός να ψεύδομαι. Βλέπεις, μιλώ ξανά στο κενό, μα ακόμα και το κενό ξέρει πως κανείς δεν μπορεί να ψεύδεται χωρίς πρώτα να κατέχει οποιαδήποτε άποψη. Και για να πω την αλήθεια, δεν πιστεύω...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Αδιαφυλαξία

Αδιαφυλαξία

Απόψε, τουλάχιστον, θέλω να είμαι ειλικρινής. Αν και αμφιβάλλω αν είμαι καν ικανός να ψεύδομαι. Βλέπεις, μιλώ ξανά στο κενό, μα ακόμα και το κενό ξέρει πως κανείς δεν μπορεί να ψεύδεται χωρίς πρώτα να κατέχει οποιαδήποτε άποψη. Και για να πω την αλήθεια, δεν πιστεύω...

Η κραυγή

Η κραυγή

Με εμπειρίες λιγοστές κι επαρχιώτικες ξεκίνησε τη φοιτητική ζωή στη μεγαλούπολη. Καλόβολος, με καρδιά αγνή, αθωότητα σχεδόν παιδική, προσπαθούσε από τους πρώτους κιόλας μήνες να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της σχολής και κυρίως να ανοίξει τους κοινωνικούς του...

Η αγάπη σου… για την αγάπη σου!

Η αγάπη σου… για την αγάπη σου!

Η αγάπη που έδωσες, σε σένα πάλι θα γυρίσει. Αγάπη πρόσφερες, αγάπη θα λάβεις. Αγάπη για την αγάπη! Το μεγαλείο μιας αέναης, ανεξάντλητης και συνάμα ανεξήγητης θετικής ενέργειας. Μιας θεϊκής δύναμης!  Έτσι! Έτσι είναι η αγάπη! Μία και μοναδική! Ούτε μικρή, ούτε...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου