Φωτογραφία: Φοίβος Σταμπολιάδης
Βουβά κορμιά, μαλλιά πλεγμένα… στου καιρού τα μπερδέματα.
Ρημαγμένα κάλλη…
Χαμένη νιότη, σμιλεμένη στην σκουριά του κόσμου και του αλμυρού πελάγους.
Φως εκ φωτός, γέννημα του κορμιού και της ψυχής το συναπάντημα.
Αδέρφι μας με σχοινιά στον λαιμό, σε τράβηξαν στην άβυσσο της μοναξιάς και την προσμονή των αιώνων.
Στήθη, βορά στων απανταχού ορδών το αντίτιμο.
Ξεψυχισμένων ερώτων, τάχα το καθρέφτισμα.
_
γράφει ο Φοίβος Σταμπολιάδης
Ακολουθήστε μας
Real News https://youtu.be/JFMklWEo5ioΚαθημερινή https://youtu.be/CaKMaaV4Pwc https://youtu.be/lWyKKDlWlrU?si=Mu-tUW1f0YFMTOl_ Πρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων...
Στην αμμουδιά που μ’ έφερες στάθηκα για λίγο Να θυμηθώ τον χτύπο της καρδιάς Και το φτερούγισμα εκείνο το ανεξήγητο Που ούτε ο γιατρός δεν μπορεί να περιγράψει Και την ταχύτητα των χτύπων της Έτοιμη να σπάσει η καρδιά Τραβώντας μέ απαλά και με χειρουργική ακρίβεια...
Στις βροχερές μεγαλουπόλειςτης Ευρώπης,χρόνια και χρόνια πέρασε,περπάτησε και γέρασε.Μα η καρδιά δεν γέρασε!Τον έρωτα αναζητά,χρόνο μετρά και στα κρυφά.Σκιές παραληρούν,χτυπώντας ρυθμικά τα χέρια.Έχασε το παιδί με το μπαλόνι!Στους ουρανούς να περπατά,να χαίρεται και...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Στις βροχερές μεγαλουπόλειςτης Ευρώπης,χρόνια και χρόνια πέρασε,περπάτησε και γέρασε.Μα η καρδιά δεν γέρασε!Τον έρωτα αναζητά,χρόνο μετρά και στα κρυφά.Σκιές παραληρούν,χτυπώντας ρυθμικά τα χέρια.Έχασε το παιδί με το μπαλόνι!Στους ουρανούς να περπατά,να χαίρεται και...
Μες την κοιλάδα των Τεμπών, πάνω σε ράγες προδοσίας, ένα τρένο νεκρών προσευχών σε πομπή πουλιών θρηνωδίας. “Είναι παιδιά, είναι φωνές, έχουν φτερά να ανοίξουν. Τρέξτε, σφραγίστε τις γραμμές έχουν σε αγάπες να γυρίσουν.” Μα οι δείκτες μένουνε βουβοί, τα...
Πόσες εμπνεύσεις έχω θάψει, από παιδί ακόμη. Πόσο πόνο έχω κρύψει στα σπλάχνα μου. Δε γίνεται αλλιώς. Κάποιες φορές δεν προλαβαίνεις να αποτυπώσεις τις σκέψεις σου. Είναι τόσες πολλές και ρέουν αδιάκοπα. Κάποιες φορές σε επισκέπτονται σε...
Οι Καρυάτιδες στο διάβα των αιώνων, ως υλικό αποτύπωμα, παρόλη τη φθορά του χρόνου και την απώλεια μέρους του γλυπτικού συνόλου,
κουβαλούν αναλλοίωτη τη μεγαλειώδη πρωταρχική ουσία της γεννήσεώς τους.
Διερωτώμαι, αν η εποχή μας μπορεί να αναγνωρίσει την πνευματική αυτή παρακαταθήκη.