“…κατάλαβα πλέον ότι δεν μπορώ να μην γράφω!” – Κυριάκος Δοσαράς

(Φωτογραφία: © Στράτος Γιαννόπουλος)

Φιλοξενούμενος στη δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» είναι ο συγγραφέας Κυριάκος Δοσαράς, τον οποίο και ευχαριστώ πολύ για την εξομολογητική του συνέντευξη!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΔΟΣΑΡΑ

Ο Κυριάκος Δοσαράς γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα.

Τα όμορφα παιδικά και νεανικά του χρόνια, τα πέρασε στο Καλαμάκι Κορινθίας.

Για μια δεκαετία περίπου (1989-1999) εργάστηκε σαν μουσικός παραγωγός, σε όλους τους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της Κορίνθου.

Από την εφηβική του ηλικία άρχισε δειλά δειλά να γράφει τους πρώτους στίχους.

Η πρώτη του συγγραφική απόπειρα, πήρε σάρκα και οστά τον Οκτώβριο του 2007, όταν εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα ‘’Ο παππούς μου ο Δημήτρης’’ από τις εκδόσεις Πολύφεγγος.

Δυο χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 2009, θα δει το φως, το δεύτερο βιβλίο του και πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο ‘’Άμπελος’’ και πάλι από τις εκδόσεις Πολύφεγγος.

Τον Ιούνιο του 2016, θα κυκλοφορήσει το τρίτο του βιβλίο και δεύτερη ποιητική του συλλογή με τον τίτλο ‘’Φως Χριστού’’ και αυτή από τις εκδόσεις Πολύφεγγος.

Τον Μάρτιο του έτους 2018 –κατεξοχήν μήνας αφιερωμένος στη ποίηση- θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Νεκτάριος Παναγόπουλος, το τέταρτό του βιβλίο και η τρίτη κατά σειρά ποιητική του συλλογή, με τον τίτλο ‘’Αποκαθήλωση’’.

Είναι ενεργό μέλος της Εταιρείας Κορινθίων Συγγραφέων.

Εργάζεται από το 1998 στο Καζίνο Λουτρακίου, είναι παντρεμένος, πατέρας τριών παιδιών και από τον Δεκέμβριο του 2009, διαμένει στο Χιλιομόδι Κορινθίας.

Ερωτηματολόγιο για Συγγραφείς

Το είδος γραφής που υπηρετείς σε εκφράζει απόλυτα; Θα μπορούσες να πειραματιστείς γράφοντας κάτι διαφορετικό, κι αν ναι τι θα ήθελες να δοκιμάσεις;

‘’Αν και ξεκίνησα την πρώτη μου απόπειρα να γράψω το 2007 με το μυθιστόρημα ‘’Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ’’, στην συνέχεια κατάλαβα ότι ο πεζός λόγος έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις σε σχέση με την ποίηση, και θεωρώ ότι είναι αρκετά κοπιαστικός και χρονοβόρος! Στην πορεία  φάνηκε ότι, η ποίηση είναι η μορφή λόγου που μου ταιριάζει και με αντιπροσωπεύει, γιατί συνοψίζει τα συναισθήματα και φιλτράρει τις σκέψεις. Έχουν πει διάφοροι κριτικοί λογοτεχνίας, ότι όσα μπορεί κάποιος να πει με ένα βιβλίο 700 σελίδων πεζού λόγου, μπορεί να τα εκφράσει με λίγους στίχους! Οπότε ναι, η ποίηση είναι η μορφή λόγου που μπορώ να πω με εκφράζει απόλυτα, και σε αυτή την μορφή τέχνης εφεξής, θα ήθελα να εστιάσω και να την υπηρετήσω’’.

Ποια θεωρείς την πιο ξεχωριστή στιγμή στη λογοτεχνική σου διαδρομή ως τώρα;

‘’Την συμμετοχή μου ως ενεργού μέλους στην Εταιρεία Κορινθίων Συγγραφέων, η οποία είναι μια αξιόλογη προσπάθεια που πήρε σάρκα και οστά με τον δικό της χώρο πλέον. Τα τελευταία τρία χρόνια περίπου, με φιλότιμες ενέργειες τόσο του προέδρου της όσο και γενικά των απανταχού Κορινθίων λογοτεχνών, αποτελεί σήμερα, την κιβωτό τόσο για τους Κορίνθιους λογοτέχνες σαν προσωπικότητες, ιδιαίτερα όμως για τα έργα τους στο διάβα των χρόνων, τα οποία φυλάσσονται στον ιδιόκτητο χώρο της εταιρίας, με σκοπό την διάσωσή τους, σαν μια πολιτιστική κληρονομιά για τις επερχόμενες γενεές’’.

Για ποια λογοτεχνική εμπειρία αγωνίζεσαι την οποία και προσδοκάς να ζήσεις στο μέλλον;

‘’Δεν διαφέρω και εγώ από ότι ονειρεύονται και αγωνίζονται οι περισσότεροι που ασχολούνται με την ποίηση και γενικότερα την λογοτεχνία στην Ελλάδα. Αυτό που θέλω εγώ προσωπικά, είναι να εκδίδονται έστω και σε λίγα αντίτυπα τα ποιήματά μου, ώστε να έχω την χαρά της δημιουργίας, αλλά και για να αφήσω μια προσωπική πνευματική παρακαταθήκη στα τρία μου παιδιά, σαν μια κληρονομιά όχι υλική η οποία φθείρεται και εξανεμίζεται με τα χρόνια, αλλά μια κληρονομιά ως επί το πλείστον όπως προανέφερα πνευματική, η οποία και θα αντέξει στην φθορά του χρόνου, στην λήθη και την ηθική ξηρασία της εποχής μας!’’.

Σε ποια ηλικία εκφράστηκες για πρώτη φορά, γράφοντας το πρώτο σου πεζό ή ποιητικό κείμενο;

‘’Είναι η ηλικία της εφηβείας, εκεί γύρω στα 12-13 περίπου χρόνια μου, που θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα στην κάψα του καλοκαιριού με τα τζιτζίκια να ισοκρατούν, και εγώ να κάθομαι στην βεράντα του πατρικού μου σπιτιού σκαλίζοντας τους πρώτους στίχους στο λευκό χαρτί. Έσβηνα, έγραφα, έσβηνα και ξανά έγραφα! Βέβαια, από εκείνη την πρώιμη και άγουρη πνευματική μου περίοδο, δεν έχω κρατήσει κανένα μου ποίημα και δεν ξέρω το γιατί! Ίσως από παιδική αδιαφορία ή ίσως γιατί σε αυτή την τρυφερή ηλικία, δεν πίστευα ότι η ποίηση και γενικά η συγγραφή θα με απασχολούσαν, αρκετά πλέον χρόνια αργότερα!’’.

Υπήρξε ποτέ στιγμή που θέλησες να παρατήσεις την ενασχόλησή σου με την συγγραφή; Αν ναι, γιατί;

‘’ Όταν εκδόθηκε και το δεύτερό μου βιβλίο, το 2009, μετά αποφάσισα να σπουδάσω την βυζαντινή μας μουσική, γιατί ταυτόχρονα είχα ανεβεί στο αναλόγιο της εκκλησίας και βοηθούσα διαβάζοντας ή και σιγοψάλλοντας διάφορους ψάλτες. Η ενασχόλησή μου με το ωδείο, κράτησε τελικά περίπου οκτώ χρόνια, στα οποία χρόνια δεν έγραψα ούτε μια λέξη, ούτε έναν στίχο! Είχα αφοσιωθεί στην εκμάθηση της βυζαντινής μουσικής θα έλεγα ψυχή τε και σώματι! Εκείνη λοιπόν την περίοδο, με απασχολούσε έντονα ο λογισμός… ’’Συγγραφή ή ψαλτική;’’. Δεν μπορούσα και στα δυο ταυτόχρονα να αφιερωθώ και να αφοσιωθώ. Το 2014, παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα στην φωνή μου, σταμάτησα κατόπιν να ψέλνω ενεργά, και κατάλαβα, ότι ίσως αυτό να είναι και το θέλημα Του Θεού στην ζωή μου! Έτσι, το 2016, επτά χρόνια μετά το δεύτερό μου βιβλίο, ήρθε το τρίτο μου βιβλίο και κατάλαβα ότι, από εκείνη την στιγμή έπρεπε να αφοσιωθώ στην  ποίηση, χωρίς παρεκτροπές πλέον και παρεκκλίσεις!’’.

Γιατί γράφεις;

‘’Γιατί κατάλαβα πλέον ότι δεν μπορώ να μην γράφω! Είναι η χαρά της δημιουργίας η οποία δεν συγκρίνεται με τίποτα το κοσμικό και εφήμερο, η ανάγκη της έκφρασης, η ανάγκη της επικοινωνίας μέσω της ποίησης με όλους τους ανθρώπους, και η ανάγκη της διαιώνισης της συγγραφικής δημιουργίας. Άλλωστε, τα γραφτά μένουν όπως λέει και ο λαός μας! Το να κρατάς στα χέρια σου ένα δικό σου έργο, μια προσωπική πνευματική σύνθεση, σε μορφή βιβλίου που έχει μόλις εκδοθεί, δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, τουλάχιστον για την δική μου περίπτωση!’’.

Για ποιους λόγους θα συμβούλευες κάποιον να γίνει συγγραφέας ή ποιητής και γιατί να τ’ αποφύγει;

‘’Ο κατεξοχήν σοβαρός λόγος για μένα, που θα συμβούλευα κάποιον να γίνει συγγραφέας ή ποιητής, είναι μόνον για την χαρά της δημιουργίας και της επικοινωνίας με τους ανθρώπους. Βέβαια, το να γράφεις είναι και ένα μικρόβιο που ενυπάρχει στο αίμα και στο DNA του ανθρώπου και φυσικά δεν το έχουν όλοι αυτό το μικρόβιο και δεν απασχολεί και όλους. Ένας ακόμη σοβαρός λόγος, είναι και η προσωπική πνευματική παρακαταθήκη που αφήνει κάποιος, γράφοντας και δημιουργώντας. Τώρα, θα συνιστούσα σε κάποιον να αποφύγει να γράφει, μόνον όταν δεν υπάρχει από την μεριά του μέσα του, το μικρόβιο όπως είπα της συγγραφής! Γενικά με το γράψιμο όπως και με οτιδήποτε κάνεις στην ζωή σου, αυτό που προσπαθείς να κάνεις, το οτιδήποτε, πρέπει να το υπέρ-αγαπάς και όχι απλά να το αγαπάς! Τότε και μόνον τότε, θα θερίσεις ότι γενικά έχεις σπείρει και θα απολαύσεις τους καρπούς της προσπάθειάς σου’’.

Ποιο είδος γραφής αγαπάς να υπηρετείς και για ποιο πιστεύεις πως δεν έχεις τις απαραίτητες ικανότητες, διάθεση και γνώσεις για να συνεισφέρεις;

‘’ Όπως ήδη προανέφερα, το είδος γραφής που κατάλαβα πλέον ότι με αντιπροσωπεύει σαν άνθρωπο και γενικά σαν προσωπικότητα, είναι η ποίηση. Πάντοτε με γοήτευαν η ποίηση και οι ποιητές, και τους θεωρώ-όχι μόνον εγώ-προφήτες στους καιρούς τους! Κάποιος ποιητής είχε σωστά πει μεταφορικά πως… ’’Αν ο πεζός λόγος είναι το κρασί, τότε ο ποιητικός λόγος είναι το τσίπουρο!’’. Με την έννοια φυσικά ότι, η ποίηση συνοψίζει και φιλτράρει τον λόγο και τα όποια συναισθήματα του εκάστοτε δημιουργού! Τώρα, όπως πάλι προανέφερα, δεν έχω την υπομονή, την διάθεση και τις απαραίτητες φυσικά γνώσεις να γράψω πάλι μυθιστόρημα, γιατί είναι ιδιαίτερα χρονοβόρο και απαιτητικό σαν λογοτεχνικό είδος!’’.

Τι είναι για εσένα οι αναγνώστες; Πελάτες, κριτές ή συμβουλάτορες;

‘’Για μένα οι αναγνώστες -ειδικά των δικών μου βιβλίων- είναι πάνω από όλα κριτές και κατόπιν συμβουλάτορες! Αν και για να κρίνεις κάποιο έργο, πρέπει ταυτόχρονα να δώσεις και κάποια συμβουλή! Από την γνώμη τους θα αντλήσω τις απαραίτητες εκείνες δυνάμεις και τα εφόδια να συνεχίσω να γράφω και να δημιουργώ. Άλλωστε, κανείς δεν γράφει και δεν πρέπει να γράφει μόνον για τον εαυτό του! Η συγγραφή και η ποίηση είναι θείες δωρεές και για τον λόγο αυτό πρέπει να μοιράζονται με τον κόσμο, προς πνευματική ωφέλεια και των αναγνωστών αλλά και του δημιουργού φυσικά! Το έγκλημα πιστεύω, είναι να δει ο δημιουργός και ο εκδοτικός οίκος, τους αναγνώστες σαν πελάτες! Εκεί χαλάει ο αόρατος πνευματικός δεσμός, μεταξύ συγγραφέα και βιβλιόφιλου, και αρχίζει η πνευματική τραγωδία!’’.

Πιστεύεις πως οι περισσότεροι ομότεχνοί σου γράφουν από εσωτερική ανάγκη ή επιδιώκουν αποκλειστικά το χρήμα και την δόξα;

‘’Θέλω να πιστεύω από εσωτερική πνευματική ανάγκη! Όλα τα υπόλοιπα, ίσως έρθουν αργότερα, ίσως όμως δεν έρθουν και ποτέ! Η δόξα και το χρήμα δεν πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός για εκείνους που γράφουν. Αν τελικά έρθει η όποια δόξα και το όποιο χρήμα -πράγμα σπάνιο-, αυτά τότε πρέπει να διαχειριστούν με σύνεση, ταπείνωση και ευχαριστία, προς την πηγή κάθε αγαθού, που πιστεύω ότι είναι ο Θεός. Εκείνος δίνει και εκείνος αφαιρεί, όταν κρίνει ότι αυτά που μας δίνει, αρχίζουν να βλάπτουν την ψυχή και την υπόστασή μας!’’.