Άξιζε που περίμενε τόσο
Οι ελπίδες άξιζαν περισσότερο
Και η μαρτυρική συμβίωση
με τον φόβο πως δεν θα ‘ρθει
άξιζε και αυτή
Ήρθα για να επιβιώσω
και να ερωτευτώ
Η αποστολή έχει και δώρα
να ξεπερνώ τις δυσκολίες
Απλές σκέψεις
Όλες οι περίπλοκες ανατρέπονται
από νεότερες περίπλοκες
Ποτέ οι τυφλοπόντικες
δεν θ’ αναρωτηθούν
τι λεν γι’ αυτούς τα άστρα
Της άγνοιάς μου η έκταση
όση και το σύμπαν
κατά τη φύση μου
Ένα άπειρο με περιέχει
Ένα άπειρο περιέχω κι εγώ
Με το άπειρο καλά τα πάω
Το αγνοώ και δεν το νοιάζει
Το μικρό πεπερασμένο
με ταλαιπωρεί
Άσε τη φαντασία σου
να σε διασκεδάζει
Μην της επιτρέπεις
να σε τρομοκρατεί
Στο δεύτερο πρόσωπο
διαπρύσιος τιμητής
Παρακάμπτοντας το πρώτο
Ειρηνικός Ωκεανός
Ναυαγός
Σε βάρκα χωρίς κουπιά
Γυμνό παιδί
Τοξοβόλος
Με φτερά
Έζησα ματάκια μου γλυκά
Στερεύω
Μονάχα δάκρυα φυλάω
Και δάκρυα χαράς ανάμεσά τους
Για τις χαρές σας
που θα αξιωθώ να ζήσω
Διαρκώς διαβάζω
Βιβλία, έντυπα, οθόνες, τοίχους…
Παραμένω αδιάβαστος
Διαβάζω, δεν είναι μάταιο
Μάχομαι την αναισθησία
Αριστερά μου, σελίδες διαβασμένες
Κάποιες φράσεις φωτισμένες
κι άλλες στο ημίφως
Δεξιά στοίβες οι αδιάβαστες
Πολύ μεθοδικός, στην τυχαιότητά μου
Πτήσεις μεταφορικές
δεν τις προλαβαίνω
Κυριολεκτικά χαμένος
Στο διάστημα
Κάθε που κάποιος αναγγέλλει
φλέβα νερού στην έρημο
φουσκώνει κύμα ευφορίας
Και ποτέ δεν μας πτοούν
οι επαναλήψεις διαψεύσεων
Αν λίγο περιμένετε
θα θυμηθώ το θεώρημα
Γνωρίζω πως το έχω φυλαγμένο
Στο προηγούμενο όνειρό μου
το είχε περιγράψει
εκείνος ο εξομολόγος
Άδειο τώρα το κελί
Λυγισμένες στον φεγγίτη οι σιωπές
Δραπέτευσαν οι στίχοι
Σε αμφίθυμο ουρανό
Το φως στο όνειρό μου
η αχνάδα ενός βυθού
Να ξυπνήσω, να το βρω
σε κάποια ντρίπλα μαγική
σε ένα γκολ από πλανήτη άλλο
Από το φως του ήλιου
να κοπούν οι κάβοι
να σαλπάρει τ’ ακρωτήρι
Ρευστή σαν την αλήθεια
πλημμύρισες λογισμό κι αισθήσεις
Ενεός σε χειροκροτώ
κι έντρομος σε διευθετώ
να αποκτήσεις σχήμα
_
γράφει ο Απόστολος Παλιεράκης
* (Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή του σύντομων ποιημάτων με τον ίδιο τίτλο)
0 Σχόλια