Άλλη μια κουραστική μέρα έφτασε στο τέλος της, σκέφτηκε και άνοιξε με την κάρτα της την πόρτα του δωματίου της. Σήκωσε το βλέμμα της και είδε τον αριθμό του δωματίου της: 233.
«Τι σύμπτωση», μουρμούρισε. 23/3 ήταν τα γενέθλια της. Ένιωσε ότι το είχε ξαναζήσει όλο αυτό, ένα έντονο déjà vu.
Πέταξε τις γόβες της στην άκρη τής ξεθωριασμένης μοκέτας και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Ένα χαλαρό ντους θα έδιωχνε όλη την κούραση που είχε κυριεύσει το κορμί της.
«Ξεναγός ή οδοιπόρος;» σκεφτόταν ξανά και ξανά. Την είχε κουράσει πλέον αυτή η δουλειά. Πολλά ταξίδια, αμέτρητοι προορισμοί, συνεχείς αλλαγές στις αφετηρίες και τους τερματισμούς. Ώρες ατελείωτες ξεναγήσεων με διαφορετικούς ανθρώπους και σε διαφορετικούς τόπους, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, ξένη μεταξύ ξένων.
Κάτι τέτοιες ώρες έρχονταν στο μυαλό της αυτά που άφησε πίσω τόσο βιαστικά, τόσο απερίσκεπτα.
Ντύθηκε γρήγορα! Μια απογευματινή βόλτα σίγουρα θα της έκανε καλό. Η Βιέννη ήταν πανέμορφη αυτήν την εποχή, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, όταν όλα ήταν έτοιμα να υποδεχτούν τη μεγάλη μέρα.
Κατέβηκε στον πλακόστρωτο δρόμο και πήρε μια βαθιά ανάσα, βγάζοντας από μέσα της όλη την πίεση των συναισθημάτων της.
Έφτασε στην πλατεία του Αγίου Στεφάνου, πήρε ένα ζεστό ρόφημα από ένα μαγαζάκι και κάθισε στο πρώτο παγκάκι που βρήκε ελεύθερο. Πάντα της άρεσε να χαζεύει τους περαστικούς, να μαζεύει εικόνες και στιγμές από τις ζωές των άλλων. Όμως στο δικό της ταξίδι, στην πορεία της ζωής της είχε πέσει έξω. Ο ξεναγός της καρδιάς της τήν είχε προδώσει. Το ταξίδι των ονείρων της είχε ακυρωθεί και τώρα ζούσε μια ζωή χωρίς προορισμό, χωρίς ταξιδιωτικούς καταλόγους, χωρίς τερματικό σταθμό.
Γύρισε την κλεψύδρα πίσω στο χρόνο σε ένα τόπο που τα είχε αφήσει όλα πίσω, γιατί ο εγωισμός της δεν την άφησε να προχωρήσει μαζί του παρακάτω, γιατί φοβήθηκε τις δεσμεύσεις. Και τώρα αυτός ο εγωισμός ήταν που την είχε γονατίσει για τις επιλογές της.
Σηκώθηκε βιαστικά, πέταξε το χάρτινο ποτήρι και κατευθύνθηκε στην έκθεση βιβλίου που γινόταν στο κέντρο της πλατείας. Της άρεσε να διαβάζει βιβλία, της άρεσε που κάποιος άλλος έμπαινε στο μυαλό της και την ξεναγούσε σε φανταστικούς κόσμους και άγνωστους προορισμούς.
Πήρε στα χέρια της ένα βιβλίο και άρχισε να το ξεφυλλίζει. Στο εξώφυλλο είχε ζωγραφισμένη μια κλεψύδρα! Αυτό της τράβηξε το ενδιαφέρον να το πάρει από τον πάγκο με τα αμέτρητα βιβλία. Τα μάτια της σταμάτησαν σε μια φράση:
«Die Lieben verlieren sich nicht im Strudel des Egoismus, im Gegenteil, sie bekämpfen ihn und treten als Sieger hervor und nie als Verlierer».1
Αγάπη, εγωισμός, δύο έννοιες μέσα σε μια κλεψύδρα που ο χρόνος και οι πράξεις σου θα δείξουν σε ποιο σημείο θα σταματήσει και τί θα κυριαρχήσει στο τέλος.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και άνοιξε τα μάτια της διάπλατα, τα ρουθούνια της είχαν γεμίσει με ένα γνώριμο άρωμα και οι αναμνήσεις άρχισαν να στροβιλίζουν στο μυαλό της.
«Αποκλείεται, κάποιο λάθος θα κάνω», ψιθύρισε και συνέχισε να ξεφυλλίζει τις σελίδες του βιβλίου, μέχρι που ένα χέρι την ακούμπησε στον ώμο.
«Έλλη!»
«Αντρέα! Πώς βρέθηκες εσύ εδώ;» είπε με θαυμασμό, ενώ απορούσε αν αυτό που ζει είναι αλήθεια ή παραμύθι.
Μάλλον παραμύθι, τής ψιθύρισε το μυαλό της. Αυτά δεν γίνονται στην πραγματικότητα.
«Ήμουν σίγουρος ότι ήσουν εσύ! Ήρθα στη Βιέννη για ένα συνέδριο και είπα, αφού έχω χρόνο, να ρίξω μια ματιά στην έκθεση βιβλίου. Και απ’ ό,τι φαίνεται καλά έκανα».
«Φυσικά καλά έκανες», του είπε και τον αγκάλιασε σφιχτά προδίδοντας πόσο τον είχε ανάγκη. Όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ… σκέφτηκε και χαμογέλασε.
«Και εμένα μου έλειψες», της είπε και χαμογέλασε κι αυτός. «Λοιπόν, κυρία μου, θα με ξεναγήσετε ή μήπως τελείωσε για σήμερα η εργασία σας;»
«Για εσάς πάντα θα είμαι στις υπηρεσίες σας, κύριε ταξιδιώτη», του είπε και του έπιασε το χέρι σφιχτά.
Ήθελε τόσα να του πει… είχε το χρόνο, είχε τη διάθεση. Πλέον είχε κάνει το πλάνο στο χάρτη του μυαλού της, είχε σχεδιάσει το νέο ταξίδι, δεν φοβόταν πια τις δεσμεύσεις. Δεν θα τον άφηνε ξανά, θα ήταν ξεναγός των ωραίων στιγμών τους με εισιτήριο την αγάπη τους.
«Die Lieben verlieren sich nicht im Strudel des Egoismus, im Gegenteil, sie bekämpfen ihn und treten als Sieger hervor und nie als Verlierer», μουρμούρισε στα γερμανικά.
«Τι σημαίνει αυτό;» της είπε.
«Σ’ αγαπώ», του απάντησε και τον αγκάλιασε σφιχτά.
Μια συνάντηση!
Μια αγάπη που δεν έχασε τον προορισμό της!
Μια κλεψύδρα που ξεκίνησε από την αρχή!

_

γράφει η Δέσποινα Γκουτζολίκα

_____

1 «Οι αγάπες δεν χάνονται στη δίνη του εγωισμού, αντίθετα τον πολεμάνε και βγαίνουνε νικήτριες και ποτέ ηττημένες».