Στιγμές που χάνονται είναι η ζωή μου μέσα στο χρόνο…
μαύρες κουκκίδες η μία στην άλλη ασφυκτικά κολλημένες.
Ο νους μου γυρεύει αχτίδες να βρει από ήλιο λουσμένες
μα η καρδιά μου σφαλίζει τα στόρια γιομάτη από πόνο.
Εκείνη ορίζει… και ο νους την κοιτάει όλο απορία…
την ταρακουνά τη χτυπάει τα στόρια ανοίγει σχεδόν με μανία!!!
μα ένας της χτύπος του δείχνει τον πόνο απ’ την απουσία
εκείνου που λείπει και δεν μπορεί να καλύψει κανενός η παρουσία.
Κενό το μυαλό μου έπαψε πλέον σκιές… να παλεύει,
από ήλιους αχτίδες δεν καρτερά και ούτε γυρεύει.
Από όλα πιο δύσκολο ειν’ το μονοπάτι του συμβιβασμού…
μα πώς να αλλάξεις το απόλυτο νόημα του χωρισμού!!!
Κουκκίδες -κουκκίδες είναι η ζωή μου τώρα στημένη,
ακούει, βλέπει, αγαπάει, δεν ζει …και απλά περιμένει…
Ο χρόνος αργός μα η ζωή τον κύκλο της πρέπει να κάνει…
στο τέλος να φτάσει για να φανεί της καρδιάς το λιμάνι!!!
_
γράφει η Σοφία Ντούπη
Πολύ όμορφα δοσμένη η απόγνωση!!
Πολύ όμορφο το ποίημα σας!!!
Σας ευχαριστώ πολύ!!! Είναι πολύ όμορφο να μπορείς να αποσπάσεις έστω και για λίγο την προσοχή δυο τόσο αξιόλογων και εύγλωττων κυριών… ευχαριστώ.
Σοφία με 2 διαφορετικά ποιήματα εκφράζεις το δύσκολο συναίσθημα της απουσίας. Η ποίησή σου είναι όμορφη γεμάτη συναίσθημα. Εύχομαι το λιμάνι της καρδιάς σου να δώσει τα… pixels που λείπουν για να ομορφύνει η εικόνα που βλέπεις
Σωστά το εντόπισες Μάχη μου. Μόνο που εγώ θα έλεγα, της “απόλυτης απουσίας”.
Το λιμάνι της καρδιάς μου δυστυχώς δεν θα το βρω ποτέ ή τουλάχιστον δεν θα το βρω εδώ… Ίσως κάποτε… και σε μια άλλη διάσταση.
Δυστυχώς το έχασα για πάντα πριν από επτά χρόνια όταν έχασα και τον “υπέροχο” γιό μου…
Οι κουκίδες είναι η πρώτη μου αποπήρα για να τον βρω… να τον αγγίξω. Έγραφε εκείνος και διαβάζοντας αυτά που άφησε πίσω του, προσπάθησα να βρω σημείο συνάντησης με την ψυχή του. Από τότε φυσικά, υπάρχουν μικροί προορισμοί στη ζωή μου, που μου τους προσφέρει η υπέροχη οικογένεια μου. Όμως για λιμάνι… ούτε λόγος…
Αυτή τη στιγμή και μετά από αυτό που έγραψα αναρωτιέμαι. Πρέπει να κάνω άλλη ανάρτηση ή σας μαυρίζω την ψυχή με όσα γράφω;
Με εκτίμηση Σοφία Ντούπη
Αγαπητή Σοφία, να μη σταματήσεις ποτέ να γράφεις και να εκφράζεσαι με την ποίησή σου. Τα αληθινά συναισθήματα είναι που κάνουν την ποίηση καθρέφτη όμορφο που βλέπουμε όλοι οι υπόλοιποι μικρές αντανακλάσεις μας. Η απώλεια που περιγράφεις είναι μη υποφερτή. Η υπόλοιπη όμως οικογένεια που περιγράφεις είναι κι αυτή ένα όμορφο λιμάνι ικανό να δίνει δύναμη και χαρές.
Μη σταματήσεις να μας δίνεις την ψυχή σου…
Ευχαριστώ!!!