Ηττημένο το σώμα,
αφουγκράζεται την άυλη ετούτη σκηνή
Διαμπερές το δωμάτιο
Κλείνω τα μάτια
Ζωγραφίζω τη θάλασσα
Σχεδόν ακούω το κύμα
Μυρίζω το ιώδιο
Φωνάζω
Μα η σιωπή κατακρημνίζει τη φωνή μου
Στο μυαλό μου αντηχεί η ηχώ των λέξεων μου
Σώσε με
Μα κανένας δεν αναγνωρίζει πια τα μάτια μου
Η πύλη ανοικτή προς την αθανασία
Είμαι αέρας
Ανοικτή ατέρμονη πληγή
_
γράφει η Σταυριάνα Γκούτα
Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!
