Στις βροχερές μεγαλουπόλεις
της Ευρώπης,
χρόνια και χρόνια πέρασε,
περπάτησε και γέρασε.
Μα η καρδιά δεν γέρασε!
Τον έρωτα αναζητά,
χρόνο μετρά και στα κρυφά.
Σκιές παραληρούν,
χτυπώντας ρυθμικά τα χέρια.
Έχασε το παιδί με το μπαλόνι!
Στους ουρανούς να περπατά,
να χαίρεται και να γελά,
χτυπώντας παλαμάκια
μαζί μ’ άλλα παιδάκια.
Χρόνια μετά και παίζει ακορντεόν·
στον δρόμο και τον σταματά,
χαμογελά!
Ο κερδισμένος χρόνος!
Οι σκιές ξεψυχούν.
Στους ουρανούς και χάνονται.
Του δίνει το μπαλόνι.
Είναι μια κόκκινη καρδιά.
Στιγμές μετά και τα υπόλοιπα παιδιά!
Λίγα βήματα ακόμη… ·
του έρωτα η έκσταση,
το σάλτο μορτάλε,
δεν υπάρχει γυρισμός.
Το μπαλόνι είχε ήλιον…
Μα έμεινε η κόκκινη καρδιά.
Όλα μα όλα τα παιδιά!
Ο έρωτας τον θάνατο νικά!

_

γράφει η Αλεξάνδρα Μιχαλοπούλου