8.10.2016

Λήθη

woman_b

Λάθος μου να πιστέψω πως θα σε λησμονήσω,
πως τη μορφή σου θα μπορέσω στο παρελθόν να αφήσω.
Η λήθη δεν είναι νερό που τρέχει σαν καταρράκτης,
είναι βροχή στην έρημο, κρύο το καλοκαίρι.

Να σε ξεχάσω νόμιζα πως ήταν εφικτό,
πως θα μπορούσα εύκολα να σε αντικαταστήσω,
να πλανέψω το μυαλό και την καρδιά με άλλη παρουσία,
μα αυτά δεν ξεπερνούν τη δική σου απουσία.

Στης λήθης το βυθό μέσα του να χαθώ,
να σβήσω από τη μνήμη ό,τι σε θυμίζει,
να αρνηθώ πως το κορμί μόνο εσένα γυρεύει.
Γύρω από εσένα ο κόσμος πια να μη γυρίζει,
να μην είσαι εσύ αιτία που η ψυχή θεριεύει.
Λάθος μου να πιστέψω πως θα σε λησμονήσω
και πως για δεύτερη φορά θα ξαναγαπήσω!

γράφει η Ακριβή Σάχνικα

Ακολουθήστε μας

Αγοραία Ηδονή

Αγοραία Ηδονή

Τα χέρια κρύα γεμάτα άγχοςγια το τι θ' αγγίξουν!Τα σώματα ενωμένα λικνίζονταν στους ρυθμούς της αστείρευτης ηδονής!Κραυγές πόθου έβγαιναν από τα λαίμαργα χείλη,που έτρωγαν κάθε σημείο του ανυπεράσπιστου στο χορό κορμιού! Το στήθος πλούσιο αδημονούσεένα άγγιγμα για να...

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....

Η Ροή

Η Ροή

Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη.  Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει.   Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες  Να έχεις αντί να είσαι.    Μα πώς...

Η φθορά της φωνής

Η φθορά της φωνής

Μίλαγα κάποτε με κραυγές που άναβαν σπίρτα στους τοίχους, τώρα η φωνή μου είναι σκιά — ένα σούρσιμο σε παλιό πάτωμα. Ήταν θηρίο κάποτε, κοφτερή σαν μεταλλικό σύρμα, μα τη φίμωσαν με λόγια, με βελόνες, με καθρέφτες. Η φθορά δεν ήρθε με κραυγές αλλά με ψίθυρους, με τις...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου