Λεκές

Δημοσίευση: 16.01.2019

Ετικέτες

Κατηγορία

Έψαχνα καιρό την αλήθεια. Πίσω από κάτι χαλασμένα ξυπνητήρια γύριζα το μοχλό να κουρδίσει ο χρόνος. «Ψιτ! Ξύπνα με όταν ανθίσει ο τόπος, ναι;» σ’ το είπα δυο φορές. Μία από μέσα μου, και μια απ’ έξω μου. Έψαχνα καιρό την αλήθεια. Μέσα στους σκουπιδοτενεκέδες της γειτονιάς μαζί με κάτι αλητόγατες. Φοβήθηκαν πως θα τους φάω την τροφή. Τα χέρια μου ανακάτευαν τις σακούλες. «Τι είσαι; Τι τρως; Τι πετάς; Τι δεν αντέχεις;» μονολογώ σαν εκείνη την τύπισσα της γειτονιάς με την κόκκινη ρόμπα και τις μπλε βελούδο παντόφλες. Έψαχνα καιρό την αλήθεια. Άνοιγα το κουτί και πάταγα με βία το κοντρόλ. Από κανάλι σε κανάλι δίχως ήχο. «Καλσόν που αδυνατίζει και μάσκα που σκοτώνει τη φθορά. Χαμογελάστε με δόντια αστραφτερά και σαπίστε τον έρωτα» ρουφάω με το τσιγάρο. Έψαχνα καιρό την αλήθεια. Μέσα στα ψηφία που μας φυλάκισαν. Ένα για μένα ένα για σένα ένα για τον διπλανό. «Πώς νιώθεις; Τι σου αρέσει; Τι σε στεναχωρεί; Πού θα πας; Τι θα δεις; Θα γίνουμε φίλοι; Εραστές; Άγνωστοι;» επίμονα ρωτά κάποια που μου μοιάζει πιστό αντίγραφο άψυχο, ωραιότερο από το είδωλο του καθρέφτη. Μια σέλφι κι άλλη μια από ψηλά να κόβει και δυο τρία φίλτρα στην σειρά για να θαυμάσει το αχόρταγο κοινό.  Έψαχνα καιρό την αλήθεια. Πίσω από εσένα. Πίσω από εμένα. Γίναμε εκείνοι οι διάφανοι. Σαν τα ποτήρια του πάρτι τα πλαστικά που τσαλακώνεις άχρηστα στο τέλος. Χωρίς γυαλάδα. Καμιά φορά σαν μας ψάχνω, λέω πως ήμασταν κάποτε σε εκείνα τα χρωματιστά σελοφάν χειροποίητο γλυκό για μια επίσκεψη της Κυριακής, για μια γιορτή. «Ωραίο το γλυκό σας. Ταιριάζει με το τραπεζομάντηλο και τον καινούριο σας λεκέ».

Ακολουθήστε μας

Routine

Routine

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν ίσως η μόνη γυναίκα στον κόσμο που ξέβαφε τα χείλια της! Έμοιαζε με εξώφυλλο ακριβού περιοδικού πολυτελείας που κανείς δεν μπορούσε να (εξ)αγοράσει. Είχε φίλους. Πολλούς και λίγους. Οι πολλοί της φίλοι, σαν τα πουκάμισα τα αδειανά...

Pure

Pure

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν βασίλισσα, αυτό της είχαν πει από μικρή. Κι εκείνη το είχε πιστέψει. Μέχρι τη μέρα που γνώρισε ένα αγόρι κι εκείνος της είπε ότι την αγαπάει. Βρέθηκε σε δύσκολη θέση, δεν ήταν βλέπεις του κύκλου της. Πάλεψε με τον εαυτό της όπως...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Pure

Pure

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Ήταν βασίλισσα, αυτό της είχαν πει από μικρή. Κι εκείνη το είχε πιστέψει. Μέχρι τη μέρα που γνώρισε ένα αγόρι κι εκείνος της είπε ότι την αγαπάει. Βρέθηκε σε δύσκολη θέση, δεν ήταν βλέπεις του κύκλου της. Πάλεψε με τον εαυτό της όπως...

Mimozas

Mimozas

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Είχε γεννηθεί απότομα πολλά χρόνια πριν το καταλάβει. Η ζωή του έμοιαζε με αρχαία τραγωδία, παιδί αγνώστων θεών, ήξερε πως έπρεπε να θυσιαστεί στο βωμό της διαφορετικότητας για να μπορέσει να ζήσει. Τον είχαν προικίσει όμως οι θεοί με...

Dream

Dream

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης - Η Πολυξένη κάθε πρωί άφηνε τον κουρασμένο της πόθο να κοιμηθεί ήσυχα ήσυχα πάνω στο μαξιλάρι της. Μπροστά στον καθρέφτη ζωγράφιζε την ιδανική της εικόνα, κοκκίνιζε τα χείλη της κι ονειρευόταν για όσο διαρκούσε η καθημερινότητα έναν...

1 σχόλια

1 Σχόλιο

  1. Ε.Λ

    Καυστική η γραφή σας,καταπέλτης.Μαρτυρά ένα νεκρό σημείο(στη ζωή σας;) όπου ο χρόνος σταμάτησε και άρχισε να μετρά ξανά.Από το τότε προς τα πίσω,από το σημείο μηδέν και δώθε,δεν ξέρω.Είμαστε τα σοφά γεννήματα του πόνου και θα τον αναγεννάμε μέχρι το εγκόσμιο
    τέλος,όπου ο λεκές του χρόνου θα εξαφανιστεί και ο πόνος θα σβήσει.

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου