Έψαχνα καιρό την αλήθεια. Πίσω από κάτι χαλασμένα ξυπνητήρια γύριζα το μοχλό να κουρδίσει ο χρόνος. «Ψιτ! Ξύπνα με όταν ανθίσει ο τόπος, ναι;» σ’ το είπα δυο φορές. Μία από μέσα μου, και μια απ’ έξω μου. Έψαχνα καιρό την αλήθεια. Μέσα στους σκουπιδοτενεκέδες της γειτονιάς μαζί με κάτι αλητόγατες. Φοβήθηκαν πως θα τους φάω την τροφή. Τα χέρια μου ανακάτευαν τις σακούλες. «Τι είσαι; Τι τρως; Τι πετάς; Τι δεν αντέχεις;» μονολογώ σαν εκείνη την τύπισσα της γειτονιάς με την κόκκινη ρόμπα και τις μπλε βελούδο παντόφλες. Έψαχνα καιρό την αλήθεια. Άνοιγα το κουτί και πάταγα με βία το κοντρόλ. Από κανάλι σε κανάλι δίχως ήχο. «Καλσόν που αδυνατίζει και μάσκα που σκοτώνει τη φθορά. Χαμογελάστε με δόντια αστραφτερά και σαπίστε τον έρωτα» ρουφάω με το τσιγάρο. Έψαχνα καιρό την αλήθεια. Μέσα στα ψηφία που μας φυλάκισαν. Ένα για μένα ένα για σένα ένα για τον διπλανό. «Πώς νιώθεις; Τι σου αρέσει; Τι σε στεναχωρεί; Πού θα πας; Τι θα δεις; Θα γίνουμε φίλοι; Εραστές; Άγνωστοι;» επίμονα ρωτά κάποια που μου μοιάζει πιστό αντίγραφο άψυχο, ωραιότερο από το είδωλο του καθρέφτη. Μια σέλφι κι άλλη μια από ψηλά να κόβει και δυο τρία φίλτρα στην σειρά για να θαυμάσει το αχόρταγο κοινό.  Έψαχνα καιρό την αλήθεια. Πίσω από εσένα. Πίσω από εμένα. Γίναμε εκείνοι οι διάφανοι. Σαν τα ποτήρια του πάρτι τα πλαστικά που τσαλακώνεις άχρηστα στο τέλος. Χωρίς γυαλάδα. Καμιά φορά σαν μας ψάχνω, λέω πως ήμασταν κάποτε σε εκείνα τα χρωματιστά σελοφάν χειροποίητο γλυκό για μια επίσκεψη της Κυριακής, για μια γιορτή. «Ωραίο το γλυκό σας. Ταιριάζει με το τραπεζομάντηλο και τον καινούριο σας λεκέ».

Ακολουθήστε μας

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης Η Ελένη καθόταν στο μικρό καφέ της γειτονιάς με τον καπουτσίνο της να κρυώνει δίπλα στον φορητό υπολογιστή. Στα 38 της χρόνια είχε μάθει να κρύβει τις ρυτίδες της με φίλτρα και τις απογοητεύσεις της με χιούμορ. Δούλευε ως...

Επιστροφή στο χωριό

Επιστροφή στο χωριό

Ήθελε πολύ να κλάψει, να ξεσπάσει. Μα όσο κι αν προσπάθησε να βγάλει από μέσα του αυτό που του άδραχνε σφιχτά την καρδιά και του έκοβε την ανάσα, δεν το κατάφερνε. Τα κόκκινα από την αγρύπνια μάτια του παράμεναν στεγνά, σαν τα χωράφια που τα είχε ζεματίσει η αναβροχιά...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Επιστροφή στο χωριό

Επιστροφή στο χωριό

Ήθελε πολύ να κλάψει, να ξεσπάσει. Μα όσο κι αν προσπάθησε να βγάλει από μέσα του αυτό που του άδραχνε σφιχτά την καρδιά και του έκοβε την ανάσα, δεν το κατάφερνε. Τα κόκκινα από την αγρύπνια μάτια του παράμεναν στεγνά, σαν τα χωράφια που τα είχε ζεματίσει η αναβροχιά...

Άφιλτρο τσιγάρο

Άφιλτρο τσιγάρο

ΑΦΙΛΤΡΟ ΤΣΙΓΑΡΟ Κοίτα..  Έλεγα και σου έδειχνα την απλωμένη πόλη προς τα κάτω. Βράδυ στο ‘μπαλκόνι’ της Σαλονίκης. Εγώ δεν την έλεγα ποτέ Σαλονίκη!.  Εσύ μου το κόλλησες. Πάντα Θεσσαλονίκη την έλεγα.  Ολόκληρη.  Γιατί της άξιζε και με το παραπάνω. Κούκλα σαν και σένα....

Αντρικό κούρεμα

Αντρικό κούρεμα

Τα καλοκαίρια γυρίζαμε έξω. Οι μανάδες στο σπίτι οι πατεράδες στη δουλειά εμείς στις αλάνες. Οι αλάνες - δρόμοι, ήταν σαν τις γελοιογραφίες του Mordillo. Αν σου έφευγε η μπάλα στην κατηφόρα, είχες δυο επιλογές. Η μια ν’ αρχίσεις το τρέξιμο ώστε τα δεδομένα του...

1 σχόλια

1 Σχόλιο

  1. Ε.Λ

    Καυστική η γραφή σας,καταπέλτης.Μαρτυρά ένα νεκρό σημείο(στη ζωή σας;) όπου ο χρόνος σταμάτησε και άρχισε να μετρά ξανά.Από το τότε προς τα πίσω,από το σημείο μηδέν και δώθε,δεν ξέρω.Είμαστε τα σοφά γεννήματα του πόνου και θα τον αναγεννάμε μέχρι το εγκόσμιο
    τέλος,όπου ο λεκές του χρόνου θα εξαφανιστεί και ο πόνος θα σβήσει.

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου