Την ένιωσα εκεί στα σκοτεινά να αμύνεται στις λέξεις
να μετράει υπομονές και να δανείζεται σφυγμό για να τις ξεχρεώσει.
Την είδα τα σύμβολα της δύναμης μεθοδικά να ανιχνεύει
και σκυφτή να ακονίζει την σιωπή του ευάλωτου εαυτού της.
Στον μέτοικο τον όλεθρο που έχει κατοικίσει στον πανικό της
να ψιθυρίζει πώς μια δίκη του ετοίμαζε με θύμα τον λυγμό
και σπαραγμό για θύτη.
Απόδραση δεν ετοίμαζε θαρρώ από το κοιμητήριο
των παραλυμένων αισθημάτων
Μόνο κρυφά φυγάδευε τις θλίψεις της και αυτές τρομαγμένες έβρισκαν καταφύγιο στα άνυδρα του πόνου,
Ηχεί η παρουσία της.
Πάνω στα πλήκτρα της καρδιάς πατά
φωνήεντα και μέσα της πάλλεται ένας στίχος.
Λευκός είναι ο ίσκιος μου
μα έχει φεγγαρένια μάτια!
Ψυχή έχει και κορμί
κι ανασαιμιά ζεστή
να ζεσταίνω το κέρινο κορμί μου.
Τις νύχτες χωρίς πανσέληνο
βγαίνω κρυφά απ’ τα όνειρα
και με το φως του ραψωδού
ποτίζω τις τριανταφυλλιές
που κάποτε ζωγράφισα
στην ιχνογραφία της ψυχής μου.

–

γράφει η Βίκυ Δρακουλαράκου