Η θεατρική παράσταση Λίνα Κ., σε σενάριο της Αγγελίνας Ρωμανού και σκηνοθεσία του Άγγελου Μαρίνου, αποτελεί ένα πρωτοποριακό έργο για τις εύθραυστες ισορροπίας στη σχέση μάνας και κόρης. Μια ανατρεπτική παράσταση που παρουσιάζεται σε έναν επίσης ανατρεπτικό και πρωτότυπο χώρο, στο πρωτοποριακό θέατρο Αλκμήνη.

Το έργο αποτελεί στο μεγαλύτερο μέρος του έναν μονόλογο μιας κόρης που βίωσε το συμβάν του βιασμού, παρόλο που μεγάλωνε σε ένα υπερπροστατευμένο και μητριαρχικό περιβάλλον, που χαρακτηριζόταν από την απουσία όχι μόνο του πατέρα, αλλά γενικώς του ανδρικού προτύπου. Η ηγετική μορφή της μάνας και η προβαλλόμενη τελειότητά της, αλλά και καταπίεσή της συντελούν στη σύγκρουση των δύο χαρακτήρων.

Το έργο θα μπορούσε να θεωρηθεί μια διαφορετική εκδοχή του παραμυθιού της Κοκκινοσκουφίτσας με την κόρη στον ρόλο του αθώου κοριτσιού, που πέφτει θύμα βιασμού του κακού λύκου. Ωστόσο, η απόδοση των ρόλων και των χαρακτηριστικών των προσώπων δεν είναι τόσο επιφανειακή ούτε μαρτυρείται εξ αρχής.

Αρχικά, ο θεατής μπορεί να πιστέψει ότι ο άνδρας συμβολίζει τον κακό λύκο, η μία γυναίκα με τα σημάδια εγκατάλειψης επάνω της, τη μητέρα, ενώ η νεαρή Κοκκινοσκουφίτσα, την κόρη. Εντούτοις, οι ρόλοι έχουν διαφορετικούς συμβολισμούς, οι οποίοι παραμένουν κρυφοί και αποκαλύπτονται μόνο στο τέλος της παράστασης και μάλιστα, η τελευταία λέξη είναι αυτή που ξεκαθαρίζει το τοπίο και δίνει τη λύση του δράματος, προβληματίζοντας ταυτόχρονα τον θεατή.

Ο ρόλος της κόρης εναλλάσσεται ανάμεσα στις δύο γυναίκες. Η ταλαιπωρημένη γυναικεία μορφή υποδύεται άλλοτε την αυστηρή μάνα και άλλοτε την καταπιεσμένη κόρη. Ίσως αυτό να μαρτυρά και το ψυχολογικό υπόβαθρο της μητέρας, η οποία μεταδίδει δικά της απωθημένα στο παιδί της.

Εξάλλου, η κοινωνική υποκρισία αναδεικνύεται και υπηρετείται μέσα από τη μητρική μορφή, καθώς η μάνα φιλοδοξεί να διαμορφώσει την ευτυχέστερη ζωή για την κόρη της προκειμένου να κερδίσει τον έπαινο του κοινωνικού συνόλου. Η ουσιαστική προσφορά της όμως, είναι ανύπαρκτη, καθώς αρνείται να κάνει διάλογο και να δείξει εμπιστοσύνη και επιείκεια στο παιδί της. Η κόρη της δεν είναι γι’  αυτήν τίποτα παρά η επιβεβαίωσή της για την επιβολή της στα αυστηρά μάτια της κοινωνίας.

Η κοινωνική υποκρισία όμως, συντηρείται και από την κόρη, η οποία κάνει ό,τι μπορεί για να είναι πάντα πειθαρχημένη και η επανάστασή της είναι σιωπηρή. Το ημερολόγιο και η κόκκινη κουβέρτα, κάτω από την οποία εκτόνωνε κάθε καταπίεση που υφίστατο, αποτελούσαν τα δικά της μέσα επανάστασης. Τα μέσα αυτά ήταν γνωστά και ενισχύονταν και από τη μητέρα, η οποία γνωρίζει τον βαθύτερο ρόλο των αντικειμένων αυτών στη ζωή του παιδιού της.

Το τελικό ξέσπασμα της κόρης είναι η ψυχική της διαταραχή. Με αυτήν εκφράζει όλες τις μύχιες και καταπιεσμένες σκέψεις της, αλλά και την πληθώρα των συναισθημάτων της. Αποκαλύπτει έτσι, ότι ο λύκος είναι η ίδια η μάνα και ο βιασμός που υπέστη ήταν της ψυχής και της ελευθερίας της.

Ένα δυνατό κείμενο, με καταιγιστικές ιδέες, που τολμά να αναδείξει τα κοινωνικά στερεότυπα και να εκφράσει την καμουφλαρισμένη αλήθεια της κοινωνίας.

_

γράφει η Αθηνά Μαλαπάνη