Επιστρέφω απ’ το οδοιπορικό των τελετών
Απ’ την πόρτα του Άδη.
Αίματα σταλάζουν οι λέξεις μου
κι ορφάνεψε το ποίημα της καρδιάς.
Στων λουλουδιών τα ποτάμια
έμεινες αγκάλιασμα τυφλό.
Να σε κρατήσω πάλευα όπως ήσουν,
μα έγινες το βλέμμα και το σώμα
και το στόμα το κλειστό.
Η λέξη άγιος για Σένα.
Η λέξη βάλσαμο για Σένα.
Συντρόφισσα, της χαράς και του πόνου.
Πυξίδα και φως στου λογισμού τα βήματα.
Λιμάνι της καρδιάς, στοργή άνευ όρων.
Σημάδι λαμπερό ως την άκρη του χρόνου μου.
Τώρα που τρέφομαι με τη λέξη σου μόνο,
τώρα που σε φωνάζω αναπάντητα,
σε ζητιανεύω στ’ ακροθαλάσσι της ερημιάς
που ξεβράζει τις θύμησες.
Ο άνεμος ψαρεύει τις κραυγές μου
στο δίχτυ των προσκλητήριων χωρίς παραλήπτες.
Προσφεύγω στη συλλογή των ιερών σου.
Στο μηνολόγιο των ευχών, στο χτενάκι των μαλλιών,
στις ευλογημένες σου προτροπές.
Σ’ αναζητώ στης αυλής τα τριαντάφυλλα,
στο παγερό ακουστικό του τηλεφώνου.
Σε ποιο λουλούδι κρυμμένη μας φυλάς;
Σε ποιο αστέρι φέγγουν τα μάτια σου;
Μ’ ακούς;
Σε ποιο αηδόνι της ρεματιάς η λαλιά σου;
Σε ποια ψυχή ανθοπατείς να φέρω μέλι.
Άχ αγάπη, Άχ Μάνα,
που κήρυττες τις εντολές των αλλήλων.
Άχ ματιά μου,
που χώραγες τις συγνώμες της γης.
Άχ νου, που καταλάγιαζες τις πληγές και τα πάθη.
Φοράω την ψυχή σου
να ξορκίζω τον Αχέροντα
με τη στερνή σου ευχή ανέσπερο καντήλι
κι έναν ισόβιο καημό κάνω τρισάγιο
στην ασώματη αιωνιότητα της μορφής σου.
_
γράφει η Μαρία Σκουρολιάκου
Από τον "Ακάθιστο Λόγο"
Α΄ Πανελλήνιο Βραβείο στον 25 Ποιητικό Διαγωνισμό ΠΕΛ 2006
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Τόσο δυνατό και συγκινητικό… Με κάνατε να βουρκώσω…
Όπως και στην δική μου περίπτωση η απώλεια αυτή έβγαλε ατόφιο δυνατό και συνάμα τρυφερό συναίσθημα που υπέροχα καταγράψατε… Διαφορετικός ο δικός σας τρόπος, όμως αγγίζει στα τρίσβαθα της ψυχής όποιον η ίδια απώλεια έχει σημαδέψει… Ζήλεψα κάποιες εκφράσεις…
” Φοράω την ψυχή σου
να ξορκίζω τον Αχέροντα ” .
Ευλογημένη η σκέψη και η ψυχή που φέρει και φοράει την ψυχή κατάσαρκα, για να μπορεί να εκφράζεται με τόση ευαισθησία.
Φοράω την ψυχή σου …….. πόσο όμορφο, με πόση συγκίνηση μας πλημμυρίζετε……!!!!!!!!!!
Με συγκλόνισε. Αχ μάνα…
Οι λέξεις σας εικόνες στον ανείπωτο πόνο που ένιωσα κάποια χρόνια πριν με το ξαφνικό και αναπάντεχο “ταξίδι” του πατέρα μου. Ξεχύθηκε από το είναι μου ο καημός που φωλιάζει χρόνια τώρα για την απουσία του!!!!! Συγχαρητήρια!!!!!!!!!!!
Μαριάνθη Παπάδη
υπέροχο..υπέροχο… δεν έχω λόγια!!!
Ευχαριστώ θερμά τον Κώστα Θερμογιάννη που μου ζήτησε και δημοσίευσε τις ιερές λέξεις που αφιέρωσα στην μητέρα μου.
Ευχαριστώ όλους εσάς για τα υπέροχα λόγια και τα συναισθήματά σας. Η συγκλονιστική αλήθεια είναι ότι οι αγαπημένοι μας που έφυγαν, είναι εδώ, μέσα μας. Κυρίως όταν έχουμε
την ευλογία να φορέσουμε την ψυχή τους. Όταν αυτή η ψυχή είναι μια θάλασσα αγάπης, καλωσύνης και ευχής να υπάρχουμε Άνθρωποι. Αυτά τα μαλάματα και φυλακτά, είναι όλα τα πλούτη. Πριν από μας και μετά από μας. Ευχαριστώ για την τιμή και τη συγκίνηση.
Μαρία με συγκινήσατε τόσο πολύ!!!
Βούρκωνα συνεχώς…
ώσπου στο τέλος δάκρυσα!!!
Μάνα… Αχ!
Ελένη ευχαριστώ! Σου στέλνω τη φιλία μου στον πανέμορφο Βόλο που έγινε το σπίτι των παιδιών μου!
Ύμνος …
Μετά απ᾽ αυτό το ποίημα,
θα ήθελα να σας γνωρίσω!
Πολλά, πολλά συγχαρητήρια!
Φιλικά !
Παναγιώτης
Αν ήταν μπορετό απ’ το μανδύα του Άδη θα κρατιόμασταν εκεί στην άκρη, στα κρυφά και μέσα στο σκοτάδι του το μαύρο μια τόση δα κλωστή θα του ξηλώναμε με κακία.
Πίσω από το δέντρο θα κρυβόμασταν να φτιάξουμε μίτο από το ξήλωμά του για να παρηγορήσουμε τα δακρυά μας πως το τελείωμά του στου Λώρου της Μάνας έχει δεθεί σφιχτά
Με συγκλονίσατε….Σας ευχαριστώ.