Επιλέξτε Σελίδα

Μέρες απόγνωσης

Δημοσίευση: 24.05.2014

Ετικέτες

Κατηγορία

 

 

Κ’ η απόγνωση στέκεται

σα γερμένο κάδρο στον τοίχο…

Μι’ αποφράδα νύχτα·

θ’ αποκοιμηθείς ―γυμνός― στην αμμουδιά

ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων

μέχρι να ’ρθει ξανά το καλοκαίρι.

 

Φωνάζει η σιωπή -

κ’ εγώ χαράματα γυρνώ στο σπίτι…

Κ’ η απόγνωση εκεί,

στον τοίχο καρφωμένη

και πιο γερμένη από ποτέ…

Μα κι όσες φορές πήρα να την ξεκρεμάσω,

είχε αφήσει η πολυκαιρία το περίγραμμα της -

και που καιρός τώρα γι’ «ασπρίσματα»!

 

Μ’ αυτήν εκεί ―αν μη τι άλλο―

φαίνεται ο τοίχος καθαρός…

 

από την ποιητική συλλογή: "Μετρητής βημάτων"

ISBN: 978-960-93-4354-1

 

 

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας

Αναζήτηση…

Αναζήτηση…

Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Χαμένος Παράδεισος

Χαμένος Παράδεισος

Νιώθεις ή μήπως από τον πόνο μούδιασε η ψυχή και η συνείδηση; Τι γίνεται γύρω μας; Το αίμα κόκκινο κυλά στο χώμα που πατάς. Αίμα αθώο, που δεν πρόλαβε να ζήσει. Κείτεται ανήμπορο πάνω στα λουλούδια που με χαρά ανθίζουν. Βλέπεις η φύση δεν λογαριάζει το ανθρώπινο...

Περί σιωπής

Περί σιωπής

Αλυσοδέθηκες   Το παρελθόν σε εγκλωβίζει  μ' ενοχές. Κι είναι η ενοχή ένοπλη σκιά, που σε καταδικάζει  να ζεις πολεμώντας κι υπομένοντας —διαρκώς—   τον πόνο του πυρακτωμένου σιδήρου, σκουριασμένου, από τα χρόνια, στην τραυματισμένη σου ψυχή.   Φοβάσαι...

1 σχόλια

1 Σχόλιο

  1. Άννα Ρουμελιώτη

    Δυνατοί στίχοι!!!Συγχαρητήρια!!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου