Στεκόμουν στο μεγάλο περίπτερο εκεί μπροστά στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Νικολάου Ο.Ε. στην πλατεία και περίμενα την πτήση 315 της Λουφτχάνσα για το Σύνταγμα. Κάποιος ηλικιωμένος από απέναντι μου κάνει ζωηρά νοήματα με τα χέρια ώσπου το ένα του χέρι έπεσε στο πεζοδρόμιο χωρίς κανέναν θόρυβο. Έσκυψε να το σηκώσει γιατί μάλλον του χρειαζότανε αλλά μια κόρνα τον τρόμαξε και άρχισε να τρέχει πίσω από το χέρι του που προηγείτο.
Ο περιπτεράς εξαγριωμένος μου έβαλε τις φωνές που στεκόμουν εκεί και δεν έτρεχα να πιάσω το χέρι καθώς φοβόταν ότι θα άρχιζε πάλι το βρωμόχερο, να κλέβει τα μαγαζιά τριγύρω, πριν έρθει η εφορία.
Δεν του έδωσα σημασία, έφυγα από την αίθουσα αναμονής και πήγα απευθείας στην γραμμή τερματισμού του Ολυμπιακού Σταδίου να περιμένω τους αθλητές να φτάσουν. Είχα τα μετάλλια κρεμασμένα στον λαιμό μου για να τα καμαρώνουν τα παιδιά στις κερκίδες. Εκείνα όμως μόλις με είδαν έτρεξαν και γαβγίζοντας σαν βουλευτές, έφυγαν για διακοπές φθινοπωριάτικα στην Κόστα Ρίκα με βάρκες και κουπιά. Και ύστερα φωνάζουμε για οικονομική κρίση. Αφού ακόμη και οι αθλητές που τερμάτιζαν μου πέταγαν γελώντας κατάμουτρα πεντακοσάρικα, έτσι για να με προσβάλουν. Ποτέ δεν ντράπηκα τόσο στη ζωή μου, που με έβλεπαν οι ξένοι να κολυμπώ σε τόσο χρήμα χωρίς σωσίβιο.
Δεν πτοήθηκα όμως και εισέπνευσα με απόλαυση το καυσαέριο ενός λεωφορείου του Υπουργείου Υγείας, που ήταν εκεί στην υπηρεσία του κοινού. Πήγα αποφασιστικά και κατέθεσα τα μετρητά των αθλητών σε μια κοινόχρηστη τουαλέτα εκεί στην λαϊκή αγορά αφού ήταν χρήμα λαϊκό. Καταχειροκροτήθηκα για αυτή μου την ενέργεια αλλά δεν πρόλαβα να χαρώ τις όμορφες αυτές στιγμές γιατί ήρθε το αεροσκάφος της Λουφτχάνσα και οι Γερμανοί πιλότοι με το ζόρι με τράβηξαν μέσα δίνοντας μου να τρώω λουκάνικα Φρανκφούρτης. Ώρες μετά φτάσαμε στην Βουλή και με οδήγησαν στο κάθισμά μου. Μόλις κάθισα άκουσα το όνομά μου που το ήξερα από παλιά. Κοίταξα να δω ποιος με φώναζε και βλέπω απέναντι κάπου σε ένα έδρανο πιο ψηλά από μένα έναν σκύλο να με ρωτάει: «Ναι; ή Όχι;» Ναι! Απάντησα και αμέσως άρχισαν οι μουσικές, τα τραγούδια και οι χοροί. Με κέρναγαν διαρκώς ποτά και μεζεδάκια τραγουδώντας μου: «Έσωσες την πατρίιιδααα ίδα ίδα!». Φεύγοντας οι βουλευτές μου έριξαν κουβέρτες για να κοιμηθώ περήφανος. Εγώ όμως κοιμήθηκα ξαπλωμένος από σκέτη αντίδραση και έτσι θα συνεχίσω να κάνω όπως φαίνεται.
Δεν φαινόταν όμως, γιατί δεκάδες ποντίκια άλλα κόκκινα, αλλά ροζ, πολλά μπλε και μαύρα, μερικά πράσινα και κάτι άλλα που δεν ξεχώριζα το χρώμα, ήρθαν και με στριγκές φωνές θαύμαζαν τις βλεφαρίδες μου. Μα εγώ δεν είχα βλεφαρίδες και νευρίασα γιατί θα μπορούσαν να θαυμάζουνε τα μάτια μου που είναι άξια θαυμασμού. Αλλά ποντίκια της βουλής ήταν, τι περιμένεις. Ξαφνικά τα είδα να παγώνουν και να κοιτούνε προς μια κάποτε πόρτα. Κάποιοι μιλάγανε μια άγρια γλώσσα που δεν καταλάβαινα, αλλά μου θύμιζε εκείνα τα λουκάνικα που με τάισαν οι πιλότοι της Λουφτχάνσα που με έφεραν εδώ για να λέω συνέχεια ΝΑΙ με κεφαλαία. Ήταν να τα κλαις τα ποντικάκια τα χρωματιστά έτσι όπως τρέμαν χωμένα μέσα στις κουβέρτες μου μουρμουρίζοντας: “Ήρθαν, ήρθαν!» Εμ! Νευρίασα κι εγώ και τινάχτηκα πάνω-κάτω σαν μπάλα του τένις για να φανεί η ελαστικότητα μου και βγήκα έξω για να ρίξω τοίχους με τούβλα σε αυτούς που τρόμαξαν τα ποντικάκια στην Βουλή και μύρισε μέντες ο τόπος. Όταν με είδαν οι Λουφταχανατζήδες ταράχτηκαν που δεν είχαν ρακέτες μαζί τους για να με αποκρούσουν και πήγαν να παραπονεθούν στο Μαξίμου ζητώντας κάτι μέτρα με ίντσες και εκατοστά.
Όταν γύρισα πίσω στις κουβέρτες μου στη Βουλή είδα μια μεγάλη γάτα να θηλάζει τα ποντίκια. «Μάνα τους είσαι;» την ρώτησα νιαουρίζοντας. Ήταν μια από τις πολλές γλώσσες που ήξερα. Εκείνη μου χαμογέλασε σε απλά Ελληνικά και μου είπε: «Εγώ τα έφερα εδώ μέσα!» Αν και τα απλά Ελληνικά χωρίς λάδι δεν τρώγονται εύκολα, κατάλαβα ότι ήταν μετανιωμένη που τα είχε φέρει εδώ στις κουβέρτες της Βουλής τούτα τα ποντικάκια.
«Μα γιατί δεν κουρεύεις τα μουστάκια σου;» την ρώτησα από ευγένεια «Θα χαρούν τα καημένα».
«Μπα! μου είπε «Εγώ τα είχα τετρακόσια, μα αυτά είναι μοναχά τριακόσια και τους κόβω και το γάλα»
«Μα θα πεθάνουν τα καημένα» είπα σαν σοπράνο της βαρύτονης όμως, παλιάς γενιάς.
«Ε! Αν πεθάνουν, εγώ θα φέρω άλλα χωρίς χρώμα.» είπε και σηκώθηκε, μου έδωσε ένα ρουφηχτό φιλί στο κουφό μου αυτί που δεν ντράπηκε καθόλου και βγήκε χορεύοντας σάμπα στο καρναβάλι του Ρίο αλλά και του Αντίρριο!
Τα τριακόσια ποντικάκια της Βουλής γίναν όμορφα σχέδια στις ζεστές μου κουβερτούλες και με πήρε ο ύπνος χωρίς να κόψω εισιτήριο ούτε για φαΐ.
Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 16 – 17 Νοεμβρίου 2024
Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με...
Ή έχω προφανώς παραφρονήσει ή έγινα Πυθία στα γεράματα και μιλάω με γρίφους. Όπως και να ναι ήθελα από την ψυχή μου – αγνώστου καταστάσεως – να ευχαριστήσω τοβιβλίο.net και τον Κώστα Θερμογιάννη που τόλμησε να εγκαινιάσει την καινούργια του στήλη με το κείμενό αυτό. Επίσης να του πω ότι η επιλογή της εικόνας που έκανε πραγματικά είναι έξοχη.
Και πάλι ευχαριστώ – έχων σώας τας φρένας μου – όμως!! Καλή επιτυχία εύχομαι στην νέα στήλη “Ιστορίες Βιβλίου” και σε όλες και όλους που θα συμμετάσχουν.
Χριστόφορε, η χαρά και η ευχαρίστηση είναι όλη δική μου. Η ιστορία σου είναι εξόχως δεικτική και νομίζω πως περιγράφει τέλεια τη σημερινή μας κατάσταση, ως εκ τούτου δε θα μπορούσα να επιλέξω κάτι πιο επίκαιρο για να εγκαινιάσεις τις Ιστορίες του βιβλίου!
Συνέχισε να γράφεις!
Πραγματικά δε θα μπορούσε να βρει καταλληλότερο κείμενο ο Κώστας!! Μπράβο Χριστόφορε!!!
Ειρήνη μου ευχαριστώ πολύ. Είμαι σίγουρος ότι όμως υπάρχουν εκεί έξω θαυμάσια κείμενα. Είσαι πολύ γενναιόδωρη. Να είσαι καλά κορίτσι μου.
Με γειά στην σελίδα με την Χριστοφόρεια γραφή! Ό,τι καλύτερο για έναρξη… Πολλά μπράβο στην Πυθία…ε εε συγγνώμη στον Χριστόφορο ήθελα να πω, και πολλά φιλιά στον εκδότη! 🙂
Κάρυ, μαθητριούλα με την ποδίτσα, πολύ χαίρομαι πολύ που ήρθες να μάθεις το τι μέλλει γενέσθαι εδώ στον Πυθίο Θείο! Τελικά μόνον οι εκδότες απολαμβάνουν τους ασπασμούς σε τούτη την χώρα ε; Και υπάρχει μια γνωστή μου ως Μαίρη που αγωνίζεται ενάντια σε αυτήν την κουλτούρα. χα χα χα . Να σαι καλά που ήρθες στον παραλογικό μου λόγο και σε ευχαριστώ πολύ.
Υπέρτατα παρανοϊκό. Πλάνη για πολλά γέλια! Να είστε καλά κύριε Παπαχαραλάμπους για το γέλιο που μου χαρίσατε. Το χρειαζόμουν. Συνεχίστε!!!
Ιωάννα μου πρώτον το “κύριε Παπαχαραλάμπους” πιάνει πολύ χώρο γι αυτό σε ενημερώνω ότι μαζί με τον πληθυντικό ευγενείας θα θεωρηθεί ως τεκμήριο και θα φορολογείται όποια φίλη ή φίλος τα χρησιμοποιεί. χα χα χα . Χαίρομαι πολύ για το γέλιο που σου χάρισα με το πραγματικά “Υπέρτατα παρανοϊκό” τούτο κείμενο. Το έγραψα με κέφι και αφού μεταδόθηκε είμαι πολύ ευτυχής. Να σαι καλά κορίτσι μου για τα καλά σου λόγια. Αλλά προσοχή στον ΣΔΟΕ την επόμενη φορά με τους πληθυντικούς ευγενείας! χα χα χα
Αγαπητέ μου σουρεαλίζεις! Μάλιστα τόσο έντονα που είναι σαν να μετέφερες τον Νταλί στην πεζογραφία. Με το γνωστό ειρωνικό ύφος σου και την δροσιά ενός πνεύματος που δεν πολυσυνάδει και με την ηλικία σου που (φαντάζομαι) είναι πενήντα- πενηντακάτι..
(κόβω κατιτίς για την εφορία- δεν ξέρεις τι γίνεται..).
Και μόνο που διατηρείς αυτή την φρεσκάδα στην σκέψη σου, σε θαυμάζω..
Τις καλημέρες μου και να είσαι πάντα καλά!
Στρατή καλέ και αξιόλογε φίλε, “σουρεαλίζω” ευτυχώς ακόμη. Ίσως η συνύπαρξη μου με νεανικά πνεύματα όπως πολλές και πολλοί – όπως εσύ ας πούμε- μου αφήνει ακόμη δροσερές πνευματικές σταγόνες να υπάρχουν, Σωστά δε υπολογίζεις την ηλικία μου. Ακριβώς πενήντα και κάτι… χα χα χα! Σε ευχαριστώ Στρατή και να δω πότε θα αξιωθούμε για κείνο τον καφέ. ! Καλό βράδυ.
Αξεπέραστος όπως πάντα!!!
Ελισάβετ μου σε ευχαριστώ θερμά για την γενναιοδωρία σου. Να σαι πάντα καλά και πλούσια στην ψυχή!
Υπέροχο κείμενο,απολαυστικο,καυστικό ,αξεπέραστο ,να πιάνει τόσο τον απάνθρωπο παραλογισμό της εποχής μας,με τρόπο σκωπτικό,λιτό και απιστευτα περιγραφικό….!!!
Νομίζω,πολυ καλή επιλογή,για ξεκίνημα αυτής της σελιδας,πολλα συγχαρητήρια και στόν Χριστόφορο,για την σουρρεαλίζοντα γραφή του και στον κυριο Θερμόγιαννη γιά την ωραία προσπάθειά του,που ανάγει πολιτιστικά δρώμενα,σε μια τόσο ισχνή,πολιτιστικα και λογοτεχνικά περίοδο………!!
Τό απήλαυσα,πολλα συγχαρητήρια στόν γράφοντα και στην στηλη,με τις γλυκές καλημέρες μου….!!!
Μαρία, είναι εξαιρετικά τιμητικό και παράλληλα ενθαρρυντικό το σχόλιο σου. Αυτού του είδους τα κείμενα είναι θα λεγα “επικίνδυνα”, καθώς μπορούν να ξεφύγουν εύκολα από τον δρόμο που θέλεις να χαράξεις και να καταλήξουν στον γκρεμνό της απόλυτης ασυναρτησίας χωρίς νόημα. Γι αυτό χαίρομαι που δεν με πήρε το κείμενο στον λαιμό του για ένα σάλτο στο κενό. Σε ευχαριστώ θερμά για την επίσκεψη σου και συγγνώμην που άργησα να απαντήσω. Καλή Κυριακή εύχομαι αν και βροχερή έχει την ομορφιά της.