Μα η Πόλη ετοιμάζεται για τα καινούρια δώρα
Το σ’ αγαπώ που ήθελα να πω
έγινε άστρο
και κράτησα στα χέρια
ψεύτικους, δίχως νόημα θησαυρούς.
Η χρυσωμένη μνήμη καίει.
Χάρτινο το κάστρο
μαύρα μαχαίρια
υψωμένα
προκαλούν τους κεραυνούς.
Σαν να μην έφτανε η ζωή
να ξεγελά τη θλίψη
στήλες καπνού αδέσποτες
στις κόρες των ματιών.
Τα ξεχασμένα του έρωτα.
Κι ας ήταν η ανάσα σου
που μου ’δειχνε τα ύψη
νύχτες πολλές αυθαίρετες
δάκρυα σταλαγματιών.
Στ’ απόβροχο τα θαύματα
με το φιλί στο μέλι
μάγισσες με λυτά μαλλιά
μοιράζουν μανδραγόρα.
Κατράμι τρέχουν τ’ ουρανού.
Τα χρόνια που δε θέλει
πάνω σ’ απόκρημνη κορφή
σωπαίνουν τα πουλιά
μα η Πόλη ετοιμάζεται
για τα καινούρια δώρα.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ζωή μου σήμερα αν και φοβάμαι ότι το μυαλό μου δεν ρολάρει αρκετά για να καταλάβω το νόημα των ποιημάτων σας τόσο του δικού σου όσο και της Άννας, να πω ότι τα διαβάζω πάντοτε δυνατά για ν’ ακούω τη μουσική που κρυβουν μέσα τους .
Είκοσι οκτώ οι στίχοι . ΈΝΑ ποίημα σ’ αυτήν την έκταση αδημοσίευτο υπάρχει;Σου είπα γιατί.Την καλημέρα μου.
δύσκολος ο έρωτας….)