Το σ’ αγαπώ που ήθελα να πω
έγινε άστρο
και κράτησα στα χέρια
ψεύτικους, δίχως νόημα θησαυρούς.
Η χρυσωμένη μνήμη καίει.
Χάρτινο το κάστρο
μαύρα μαχαίρια
υψωμένα
προκαλούν τους κεραυνούς.
Σαν να μην έφτανε η ζωή
να ξεγελά τη θλίψη
στήλες καπνού αδέσποτες
στις κόρες των ματιών.
Τα ξεχασμένα του έρωτα.
Κι ας ήταν η ανάσα σου
που μου ’δειχνε τα ύψη
νύχτες πολλές αυθαίρετες
δάκρυα σταλαγματιών.
Στ’ απόβροχο τα θαύματα
με το φιλί στο μέλι
μάγισσες με λυτά μαλλιά
μοιράζουν μανδραγόρα.
Κατράμι τρέχουν τ’ ουρανού.
Τα χρόνια που δε θέλει
πάνω σ’ απόκρημνη κορφή
σωπαίνουν τα πουλιά
μα η Πόλη ετοιμάζεται
για τα καινούρια δώρα.

_

γράφει η Ζωή Δικταίου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!