The grass was greener
The light was brighter
The taste was sweeter
The nights of wonder
With friends surrounded
The dawn mist glowing
The water flowing
The endless river
Forever and ever
«High hopes», Pink Floyd
Μεσημέρι στην πόλη. Τέλος καλοκαιριού. Ένας σταθμός στο ραδιόφωνο παίζει το αγαπημένο μου τραγούδι. Σούπερ κατάσταση. Γλυκιά κι αποτρόπαιη ταυτόχρονα. Δήλωσα ασθένεια στο γραφείο και δεν πήγα σήμερα για δουλειά. Τολμηρό, αν σκεφτείς πως πριν λίγες μέρες επέστρεψα απ’ τις διακοπές. Δεν το συνηθίζω. Δηλητηρίασα τον εαυτό μου και τον έτρεξα στις πρώτες βοήθειες. Γελάω τώρα. Θα μου πεις πώς μ’ έπιασε κατάθλιψη μετά το τέλος των διακοπών. Όχι αγάπη μου. Έχω την κατάθλιψη ενός πανάρχαιου τέλους. Εγώ το άρχισα. Παίζω τραγωδία, ναι. Ή παρωδία, όπως γουστάρεις. Βαριέμαι να σου εξηγώ όμως. Η ζέστη μ’ έχει παραλύσει. Προτιμώ να χαθώ μέσα στη νιρβάνα και στις αισθήσεις τού μεθυσιού μου. Ένα μπουκάλι παγωμένο κόκκινο κρασί μπορεί να σου δώσει όλες τις εξηγήσεις που θέλεις, αργότερα. Επιτέλους, χαλαρώνω. Ξέρω πως θα κρατήσει λίγο. Μα, δε με νοιάζει. Έχω το δικαίωμα αυτή τη στιγμή να μη νοιάζομαι για τίποτα, παρά μόνο για την πάρτη μου. Μεθυσμένη από μένανε. Εθισμένη σε μένανε.
«The endless river… forever and ever».
Χορεύω εκστατικά και παρασύρομαι. Σ’ ένα ποτάμι χωρίς γυρισμό που θα κυλάει για πάντα στο μυαλό μου. Ορμητικά. Θα ‘θελα να ήσουν εδώ για να σου πω. Να σου πω όλα αυτά που κρύβω και ισορροπούν με βαρίδια μέσα μου. Μα, ξέρω πως δεν έχει νόημα να ταράξω τόσο εύθραυστες ισορροπίες. Ένα τσιγάρο ρε γαμώτο. Το φως με πνίγει. Κλείνω όλα τα παράθυρα και ψάχνω στα συρτάρια της κουζίνας. Πάντα αφήνεις ένα πακέτο άφιλτρα για καβάντζα. Ανάβω ένα και φυσάω ηδονικά τον καπνό προς το ταβάνι. Γαλάζια δαχτυλίδια σε ομίχλη κατανυκτική. Τζάμι, φίλε μου. Το κρασί και τούτο το δηλητήριο, που σκεπάζει τα πνευμόνια μου, κάνουν καλά τη δουλειά τους. Λικνίζομαι και ερωτοτροπώ με το σκοτάδι μου. Λίγες μέρες μονάχα, σκέφτομαι. Λίγες μέρες μοναχικότητας, αυτό ζητάω. Χωρίς εξηγήσεις. Χωρίς ερμηνείες. Χωρίς λόγια. Τα μάτια μου τα λένε όλα. Γι’ αυτό δε θέλω να με κοιτάζεις. Δε μπορώ να προσποιηθώ με τα μάτια, μάγκα μου. Κι αυτά τα κωλοδάκρυα να έρχονται όλο και πιο συχνά δίχως αφορμή. Ψέματα. Με αφορμή. Με αφορμές και αιτίες. Τόσες που δεν τις αντέχω πια. Άϊ σιχτίρ τα ρημαδιασμένα. Τα πνίγω και πνίγομαι μαζί τους.
«The endless river… forever and ever».
Το κρασί τέλειωσε. Και τα τσιγάρα σου. Όλο το σπίτι ένα ντουμάνι απελπισίας. Δεν ξέρω τι ώρα είναι. Μάλλον κοιμήθηκα κι ονειρεύτηκα εκείνο τo ποτάμι που κυλάει ατέλειωτα. Κι εμάς, να περπατάμε δίπλα του. Ελεύθεροι.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Εγώ τώρα τι να σού πω ποιήτριά μου ;Ότι δεν κατέχεις και το πεζό το ίδιο ωραία;Το βλέπεις και μόνη σου.
Μπράβο σου Άννα.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Χρόνια πολλά Λένα μου! Σε ευχαριστώ πολύ για τα τιμητικά σου λόγια!
Άννα μου χρόνια πολλά! Σου έχω πει πολλές φορές ότι Και τα πεζά σου κείμενα μου αρέσουν πολύ! Το μεθυσμένο σου όνειρο μου άρεσε πολύ και χάρηκα που είναι λίγο μεγαλύτερο από τα προηγούμενα κι έτσι η απόλαυση μεγαλύτερη!
Χριστίνα μου Χρόνια Πολλά και καλά. Χαίρομαι ιδιαίτερα που σου αρέσουν τα πεζά μου. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ να είσαι καλά!!