Μελαγχολία
(Στον Κάρολο Μπωντλαίρ)
Θέλω να πάει αλλού, ή απλά να προσπεράσει…
Όταν στον ώμο με το χέρι μ’ ακουμπήσει
γίνομαι ευάλωτος και χάνομαι στα δάση,
κάτι απ’ τα μάτια της στα μάτια μου θ’ αφήσει
Σε κάποια ανάκτορα με βρίσκει απ’ τα παλιά σας
κλωτσάω μόνος μία μπάλα σ’ άδειους τοίχους,
ύστερα ανοίγω το παράθυρο και… ‘γεια σας’!
Ξόδι μου δίνει δυο αδέσποτούς μου στίχους
Τσιγάρο ανάβω απ’ το φεγγάρι κι αργοσβήνω
φοράω τη μάσκα, στη θυμέλη καθώς πάμε
βλέπω τον άγγελο με τον αρχαίο κρίνο
κάτι της λέει στο αυτί - κρυφογελάνε…
Λες την ψυχή να μου ‘χει κλέψει; (Για φαντάσου…)
Και δεν αντέχω ούτε μακριά, ούτε κοντά της…
‘Ένα φαγιούμ είμαι’, της λέω, ‘στα δάχτυλά σου’
‘Μελαγχολία…’ μου είπε εκείνη το όνομά της
_
γράφει ο Γιώργος Γκρίλης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Υπέροχο σε όλα του…. Μέτρο, ρυθμό, εκφράσεις, εικόνες, ατμόσφαιρα…. Όλα τα έχει… όλα… Ένα πανέμορφο ποιητικό τελείωμα στην χρονιά σας!!!! (Και σαν διαπίστωση και σαν ευχή!)…. (Ζήλεψα, με την καλή έννοια!).
Εντυπωσιακό σε όλα του! Καλή χρονιά!
Σας ευχαριστώ για τον όμορφό σας λόγο…