Άγνωστοι χρόνοι

Σε σένα που αντέχεις,

Είναι ίσως το τελευταίο γράμμα που θα λάβεις από μένα. Να το φυλάξεις μαζί με τα άλλα, είτε τα έχεις σε συρτάρι, είτε στον κάδο που υποδέχεται τα άχρηστα και τ’ ασήμαντα. Θέλω μόνο να είναι όλα μαζί, γιατί είναι ιστορία, κι αυτό είναι ο επίλογος, αν όχι το τέλος. Μακάρι να τα διαβάζεις ξανά και ξανά, να ματώνεις όπως εγώ, να υποφέρεις όπως εγώ. Ξέρω, φαίνεται εγωιστικό, αλλά εγώ είμαι πάντα αυτός που τολμά να φταίει για να μη φταις εσύ, που μιλά για να σιωπάς εσύ ή το ανάποδο. Πάντα σου άφηνα τον εύκολο δρόμο, χωρίς να ξέρω ποιος είναι για μένα, για σένα. Διάλεγες όμως. Εγώ; Βάδιζα σ’ αυτό που «περίσσευε»…

Δε ζήσαμε λίγα, απλά ποτέ δεν υπολόγισες τη δύναμή τους. Τίποτα δεν έσβηνε με ένα αντίο, τίποτα δεν πάγωνε με μια επίθεση, τίποτα δεν πέθαινε με τη φυγή. Το «για πάντα» το ορκίστηκα και το κράτησα. Εσύ έσβησες το «κι εγώ, για πάντα»…

Και τώρα πρέπει να μείνουμε δυο άνθρωποι που δε γνωρίστηκαν ποτέ. Δηλαδή να αποποιηθούμε τους εαυτούς μας, αυτό που ήμουν εγώ μαζί σου κι αυτό που ήσουν εσύ μαζί μου. Να γίνουμε δυο άλλοι. Γιατί πίστεψε με, ποτέ δε θα είμαι έτσι όπως με γνώρισες.

Θα γίνω κι εγώ ένας άλλος… όπως όλοι αυτοί που τυχαίνει να βρίσκονται στην ίδια θέση με μένα. Ένας άλλος, όχι για σένα, για μένα.

Από εκείνον που δεν αντέχει.

_

γράφει η Πόπη Κλειδαρά