Για να δείτε ολόκληρο το ημερολόγιο ή να το κατεβάσετε δωρεάν, κλικ...

(Φωτογραφία: Στράτος Γιαννόπουλος) Φιλοξενούμενη στη δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» είναι η  συγγραφέας Πόπη Κλειδαρά την οποία και ευχαριστώ πολύ για την εξομολογητική της συνέντευξη! ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Η Πόπη Κλειδαρά γεννήθηκε το 1987 στη Μυτιλήνη. Είναι...

Στο τέλος μιας σχέσης Από όποιον/α ευθύνεται, Όταν όλα θα έχουν ειπωθεί, όταν αδειάσουμε από λόγια, τότε σου είχα πει πως θα σου γράψω. Τηρώντας την υπόσχεση μου τώρα θα βρίσκεται αυτό το γράμμα στα χέρια σου. Δε ζητούσα να με καταλάβεις, γι’ αυτό έφυγα. Γι’ αυτό...

Σκόρπια χαρτιά στο πάτωμα φθονούν το μελάνι που λείπει…   Η πένα σου τ’ άφησε άψυχα.   Και το φεγγάρι ανάσκελο πάλι, στο ξέστρωτο κρεβάτι σου πλάγιασε.   Ακούς ένα χτύπο, τρομάζεις μα χαίρεσαι κι η πόρτα στα δεξιά φανερώνει τα μάτια της.   Τώρα...

Στις υλακές των σκυλιών, ασυγκίνητος. Κινάς και ξεμακραίνουν τα χνώτα σου. Στο ταξίδι ο ίσκιος σου, οδηγός σ’ ένα χάος. Κι η πλάνη πως κλείνεις τα χάσματα, ο εγκέφαλος. Με το σπρέι ζωγραφίζεις τη χαρά και την έκσταση στις καταπακτές των ονείρων σου. Οι ουσίες...

Τα πόδια μου δε με βαστούν κι όλα που αντικρίζω με διώχνουν. Θαρρώ πως με μισεί της φωτογραφίας ο ξένος που κάποτε φίλος υπήρξε. Σ’ ένα λίγο βυθίστηκε το πολύ και κατέληξε τίποτα. Και τα δωμάτια που ήξερα μεγάλα στένεψαν μες στα μάτια μου. Πώς μεγεθύνεται ο χρόνος...

Κοιτάζω τον ουρανό. Κάποια διέξοδο. Κοιτάζω τα μάτια σου. Το αδιέξοδο. Κοιτάζω και χάνομαι… μια ψηλά και μια εσένα που στέκεσαι απέναντι μου. Τι θα με λυτρώσει άραγε; Η φυγή ή η εμμονή; Και μετά, άντε ναι, το ίδιο παιχνίδι απ’ την αρχή, το ίδιο τέλος. Και προς τι...

Ναι. Δηλαδή όχι. Καλά δε θα αλλάξω γνώμη ξανά. Τελευταία φορά. Κάτι όμως δε μου κολλάει. Σαν κάτι να λείπει… Μετά αυτό το κάτι μοιάζει και περιττό. Ίσως αν σκεφτόμουν αλλιώς, έξω από μένα, χωρίς τα δικά μου μέτρα και σταθμά, αλλιώς ρε παιδί μου, αλλιώς! Μα πάλι...

Στης αυγής το πρώτο χάδι ένα ασύμμετρο σκίρτημα χτυπά απαλά το παράθυρο και δείχνει σ’ εμάς το βρεγμένο οδόστρωμα.   Ικετεύει για στάλες χαράς να τελειώσουν τα αίματα οι ρωγμές μιας στιγμής.   Μέχρι να ’ρθει το έρεβος θα στερέψουν τα δάκρυα θα φωλιάσει...

Το μυαλό θολωμένο και το ποτήρι σπάει στα χέρια της. Κηλίδες αίματος ανασαίνουν στο δέρμα, κυλούν αργά και ποτίζουν τη φούστα της. Με ακουμπισμένους τους αγκώνες στον πάγκο του μπαρ στρέφει το κεφάλι δεξιά, μετά αριστερά, βλέπει πως πάλι δεν ήρθε. Τριγύρω ψιλά...

Τα άλογά τους χλιμίντρισαν δυνατά και κίνησαν προς το βορρά. Είχαν δυο μέρες και δυο νύχτες περιθώριο για να φτάσουν. Έπρεπε να μη μπλέξουν σε φασαρίες, να μην αποκαλύψουν ποιοι στ’ αλήθεια είναι, να μην κόψουν δρόμο και να μη διασχίσουν με τίποτα το γεφύρι. Αν...

Δε μπορούσε να το δεχτεί, με τίποτα δε μπορούσε. Δεν τον χωρούσε ο τόπος, ήθελε να βαρέσει το κεφάλι του με δύναμη στον τοίχο, να κάνει κάτι, να ξυπνήσει επιτέλους απ’ αυτόν τον εφιάλτη. Όλα ξεκίνησαν εκείνη τη μέρα που έμοιαζε τόσο καλή, μα που τον στοίχειωσε κι...

Ήταν η ώρα περασμένη. Τα φώτα της μικρής πόλης καθρεφτίζονταν στα νερά του λιμανιού και όπως κάθε βράδυ οι άνθρωποι έκοβαν βόλτες στην προκυμαία, καμιά φορά έκαναν και μικρές στάσεις για να χαιρετήσουν κάποιον γνωστό που έτυχε να βρεθεί μπροστά τους ή για να πάρουν...

Ξαπλωμένοι στη σπηλιά της παραλίας φορώντας τα μαγιό μας αισθανόμαστε το κύμα να χτυπάει ελαφρά τα πόδια μας. Ούτε έγνοιες, ούτε βάσανα, ούτε τίποτα! Καλοκαίρι για πάντα! Σιγοτραγουδάμε, κοιταζόμαστε. Έρχεται το βραδάκι και πάμε στο μπαρ που βρίσκεται πάνω στη...