Όταν εγώ χαράζω τ’ όνομά σου στο βιβλίο της ζωής, εσύ σημαδεύεις την καρδιά μου και τον νου μου στα αθέατα περάσματα της ψυχής.
Όταν εγώ αφήνω έναν χώρο στην καρδιά και στη μνήμη μου, εσύ γράφεις την αγάπη στους κορμούς των δέντρων για να μη χαθεί ποτέ η αλήθεια.
Όταν εγώ φτάνω στην άκρη του κόσμου για να σε θαυμάσω, εσύ μ’ αγκαλιάζεις για να με θυμάσαι στη σιγουριά του παραδείσου.
Και όταν εγώ σχεδιάζω με μελάνι την εκστατική ομορφιά σου, εσύ λάμπεις και μου δίνεις το φιλί της αγάπης μέσα από τα βάθη της συγχώρεσης.
Εγώ είμαι πάνω απ’ όλα ένας άνδρας με μορφή και πρωτοτυπία σημερινή. Φλογερός αγωνιστής, κυνηγός της ίδιας μου της ύπαρξης, τρέχω για να προλάβω τη ζωή και πυροβολώ τα βέλη της καρδιάς, για να μπορέσω να μιλήσω σ’ εσένα πριν ερωτευτώ το φεγγάρι που κρέμεται από το παράθυρό μου.
Εσύ είσαι πάνω απ’ όλα μια γυναίκα της θηλυκότητας και της σημασίας. Φωτεινό αστέρι την ώρα που μου προσφέρεις απλόχερα την αγάπη, με τσακίζεις, με λιώνεις και σου λέω ευχαριστώ που παίρνεις μια θέση απέναντι στα πράγματα, μέσα στα πράγματα.
Εγώ άγριο θηρίο στην εποχή των ιδανικών και της θυσίας παίρνω τις σάρκες και τα οστά του ήρωα και μεταμορφώνομαι ανάλογα με τη στάση της αρχαίας μορφής. Εγώ ρόλος που συνδυάζω το θάρρος και το πάθος σ’ ένα λιτό, τεχνητά άρτιο πρωταγωνιστή που ζει στους μύθους του.
Εσύ ερωτική μου πράξη με παραλύεις όταν δείχνεις βαθιά συγκινημένη, παραδίνεσαι όταν φλέγεσαι από αγάπη, μαλακώνεις όταν σε κοιτώ βαθιά στα μάτια, εμπιστεύεσαι όταν με αγκαλιάζεις και αφήνεσαι τυλιγμένη με σεντόνια όταν κάνουμε έρωτα στο σπίτι μου.
Εγώ και Εσύ κορμί των λέξεων και των σκέψεων, των μεταμορφώσεων και των βιωμάτων, ψάχνουμε στα ταξίδια τα όνειρα, γυρεύουμε τη ζωή, διψούμε για αγάπη, προσμένουμε φιλιά, θυμόμαστε τρυφερές αγκαλιές και γλυκές προσευχές.
Εγώ ταξιδιώτης του ονείρου τις άδειες μέρες των κυμάτων ξεφυλλίζω τ’ όνομά σου, για να φθάσω το άγγιγμα ψυχής, για ν’ ανοίξω τα φτερά του έρωτα, για να δεχτώ το φιλί της ζωής με τη μελωδία μιας μουσικής να υγραίνει τα γαλάζια σου μάτια.
Εσύ ολοκληρωμένη νύφη με το ήρεμο πρόσωπο από ένα διαφορετικό κόσμο αφήνεσαι σ’ έμενα και όταν αφεθείς σ’ εμένα σταματούν οι απορίες, οι λογισμοί και τα μπερδέματα, με την ίδια χαρά που με αγάπησες την πρώτη φορά, σ’ αυτή την ένταση ψυχής, σ’ αυτή την έκρηξη αγάπης.
Εσύ και Εγώ μιλάμε πολύ.
Εγώ και Εσύ σφάλλουμε συχνά.
Εσύ και Εγώ ελπίζουμε πολύ και κατορθώνουμε πολλά.
Εγώ και Εσύ τολμάμε περισσότερο, παρά σκεφτόμαστε.
Mας αρέσει να τελειώνουμε γρήγορα και να αρχίζουμε πάλι από την αρχή.
Εγώ καθρέφτης της καλοσύνης όταν ανοίγει η αυλαία της ανθρωπιάς στο βραδινό φως της ακατάλυτης δύναμης, ταξιδεύω με τις πιο όμορφες αισθήσεις της ξαναγεννημένης νιότης ανάμεσα στο γαλάζιο του ουρανού και στο πράσινο της γης, ανάμεσα στα σκοτεινότερα πάθη και στις ωραιότερες ευχές.
Εσύ προβολέας του υδάτινου καθρέφτη μέσα στο δικό σου απέραντο πέλαγος κοιτάζεις τη θάλασσα που με κρατάει ζωντανό. Παρατηρείς τους γλάρους να διαγράφουν κύκλους στον ουρανό και αναλογίζεσαι τους κύκλους που έχεις διαγράψει στη ζωή μας, στις αλλαγές του καιρού και στα μηνύματα των ανέμων.
Εγώ ηδονοβλεψίας της μνήμης στις ιλαρές ακτίνες του ήλιου, καταγράφω τα παιδικά μου χρόνια, αισθάνομαι την ουσία μέσα στα σπλάχνα μου, μπαίνω ολόκληρος μέσα στη φωτεινή δέσμη, συμβαδίζω με το κείμενο που αρχίζω να γράφω, συμπληρώνω και συμπληρώνομαι απ’ αυτό, δημιουργώ και δημιουργούμαι απ’ αυτό.
Εσύ εραστής άγγελος με μουσική και αρώματα, ζωγραφίζεις μέσα στην καρδιά σου τη δική μου μορφή και με βλέπεις στα δικά σου μάτια να σου λέω το σ’ αγαπώ του απροσδιόριστου χρόνου, του αιώνιου κάποτε χρόνου χωρίς απαιτήσεις με κοντινές αποστάσεις.
Εγώ δεν μπορώ στην αγάπη να μην παραδοθώ.
Εγώ δεν μπορώ να μην αφήσω την καρδιά μου να πέσει κάτω.
Εγώ δεν μπορώ να μην κλάψω όταν σ’ αγαπάω αληθινά μέχρι τέλους.
Εσύ και Εγώ ανοίγουμε τα χέρια στη βροχή που πέφτει. Εσύ και Εγώ ανοίγουμε τα χέρια στο αίμα που στάζει. Εσύ και Εγώ ανοίγουμε τα χέρια, αδειάζουμε τον ήλιο για να μιλήσουμε στη θάλασσα.
Εσύ θέλεις ν’ ακούσεις τα λόγια που κάποτε τα άκουγες και σε συγκλόνιζαν.
Εσύ θέλεις ν’ ακούσεις τα λόγια που κάποτε τ’ άκουγες και μούδιαζες.
Εσύ θέλεις ν’ ακούσεις τα λόγια που κάποτε τ’ άκουγες και μαλάκωνες.
Εσύ όταν κοιτούσες τα δειλινά με ύφος αθώο και μάτια απορημένα, στην άκρη της θάλασσας, είχες εμένα στον νου σου.
Εγώ όταν έκανα έρωτα μ’ εσένα κάτω από το φεγγάρι, πάνω στη ζεστή άμμο, δεν έλεγα να ξεκολλήσω από πάνω σου.
Εσύ και Εγώ στο ρολόι της ζωής ακούμε τα λόγια ανεβασμένοι στον ουρανό, μετράμε τ’ άστρα και ζωγραφίζουμε όλα τα σχέδια μας.
Εσύ και Εγώ στον χάρτη της ζωής με τα δάκρυα μας να στάζουν, θέλουμε ν’ ακούσουμε τους σιωπηλούς αντίλαλους της αγάπης.
Εσύ και Εγώ ασκητές της αγάπης ανάμεσα στα μάτια και στον έρωτα όλων αυτών που θα αποτελέσουν μια φωνή, το ίδιο παράπονο, την ίδια πικρία και ένα μεγάλο γιατί.
Εμείς θα είμαστε τα χέρια μας.
Εμείς θα είμαστε το σώμα μας.
Εμείς θα είμαστε η αναπνοή μας.
Εγώ και Εσύ βγάζουμε τα ρούχα μας στη θάλασσα. Μια θάλασσα λάδι που μας έρχεται να τη βάλουμε σε ποτήρι και να την πιούμε. Σαν γυρίσουμε όμως για να βγάλουμε τα μπανιερά μας, τα ρούχα μας θα έχουν γίνει φτερά.

_

γράφει ο Χρήστος Αθανασίου