Στη σαρακοφαγωμένη σκάφη της ζωής
ζύμωσα την ψηλορείτικη αγάπη μου.
Στην αρχέγονη θέρμη του ξυλόφουρνου
την έψησα
κι έγινε ο έρωτας το πιο γλυκό ψωμί.
Ο ήλιος πυρώνει τα χείλια σου
οι λέξεις καίγονται
κι ο αγέρας στο θρόισμα των γιασεμιών
πλαταίνει την μοσχοβολιά σου.
Ο πόθος νήμα άτρωτο, υφαίνεται
στις κρεβατές του έρωτα.
Φυσάει βοριάς κι η αγάπη σου
πούπουλο να με σκεπάζει.
Τρέχεις γυμνή στ' άσπρα χαλίκια
οι σπίθες καίνε το σώμα μου,
μυριάδες κοχύλια λικνίζονται
στο κοραλλένιο σου σώμα.
Στόμα φεγγαριού λειψό
σαν με φιλάς
βυθίζομαι στα άστρα.
Για μια στιγμή...
ο έρωτας χύνεται στο
φεγγαρόφωτο πηγάδι
και η λαχτάρα του παιδιού
αποστηθίζει το ψέμα του κόσμου.
Όλα τ' αστέρια του ουρανού
με ανασηκωμένους ώμους εξομολογούνται,
κι ένας ήλιος ασθμαίνοντας
εναποθέτει στα βάθη της θάλασσας
τις θύμησες της μέρας.
Ω! τι σκοτοδίνη χωρίς το φεγγάρι μου.

_

γράφει ο Χάρης Παπασάββας

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!