Μια κάλτσα, μα ποιά κάλτσα

Τόσες κάλτσες είχαν καταλήξει να ζουν μονές και παράταιρες, αλλά για κάποιο μεταφυσικό λόγο, το ζευγάρι με τους σκίουρους βγήκε για άλλη μια φορά ενωμένο από το στεγνωτήριο. 

Χαμογέλασε με αυτό το ζευγάρι. Είχαν επιβιώσει. Η ύφανση αρκετά φθαρμένη στις φτέρνες, αλλά όχι ακόμα τρύπιες. Και ακόμα ζευγάρι. Τις είχε αγοράσει σετ με άλλες δύο, που η τύχη τους αγνοούνταν. 

Την θυμόταν εκείνη την ημέρα. Όχι γιατί είχε κάτι ιδιαίτερο. Μάλλον γιατί ήταν μία τόσο συνηθισμένη μέρα μίας προηγούμενης ζωής. Σαββατιάτικη βόλτα με τις φίλες της στην Ερμού, ψώνια, καφές στη στοά, δεύτερος καφές στη στοά, χαλαρή σχέση με τον χρόνο, σχέδια για το βράδυ. 

Χρειαζόταν κάλτσες για τη δουλειά, να ταιριάζουν με τα κοστούμια που έπρεπε να φοράει. Σοβαρές κάλτσες, για μία σοβαρή δουλειά. Φυσικά βρήκε τις σοβαρές βαρετές κάλτσες, αλλά βρήκε και αυτό το σετ με ζωάκια του δάσους. Αλεπούδες στο ένα, ελάφια το άλλο και σκιουράκια το τρίτο. Αυτά που επιβίωσαν. Που να φανταζόταν εκείνο το συνηθισμένο Σάββατο ότι σε μερικά χρόνια τα σκιουράκια δεν θα της έκαναν πια καμία εντύπωση; Δεν θα τα έβλεπε ως ζώα του δάσους, αλλά έξω από το παράθυρό της κάθε μέρα, σε μιά άλλη πόλη, με άλλες Σαββατιάτικες βόλτες και άλλη σχέση με τον χρόνο. 

Τις φορούσε αυτές τις κάλτσες και στην καινούρια, σοβαρή δουλειά καμιά φορά. Ήταν μια μικρή επαναστατική πράξη που ξετρύπωνε από τα κάτω άκρα του σοβαρού της κοστουμιού. Κάποιοι τις έβρισκαν παιδιαριώδεις και κάποιοι χαριτωμένες. Οι κάλτσες, όπως όλες οι μισο-κρυμμένες λεπτομέρειες της ζωής, της επέτρεπαν να αποκαλύπτει ένα μικρό μέρος του αυτού της στον κόσμο. Και να κρίνει από τις αντιδράσεις. 

Όταν έφυγε για το εξωτερικό, οι κάλτσες λογικά μπήκαν στη βαλίτσα. Ή στις κούτες που χώρεσαν όλη της τη ζωή. Κάπου ανάμεσα σε Ελλάδα και Καναδά οι άλλες δύο χάθηκαν. Έτσι κι αλλιώς, αντιθέτως με την θεματική τους, δεν ήταν κάλτσες για τον εξωτικό καναδέζικο χειμώνα. 

Λίγο μετά μπήκαν κι άλλες κάλτσες στη ζωή της. Κάλτσες μικροσκοπικές, σε απαλά χρώματα που για μήνες δεν πατούσαν καν στο πάτωμα. Τόσο μικροσκοπικές που χάνονταν συνέχεια λες και κάποιο σκιουράκι τις έκλεβε, και συχνά ζούσαν σε παράταιρα ζευγάρια. 

Ναι, ίσως αυτές οι κάλτσες με τους σκίουρους να ταίριαζαν καλύτερα σε τέτοια, μικροσκοπικά πατουσάκια. Μέσα από γαλότσες που βουτούν σε λασπόνερα. Δεν φορούσε πια σοβαρό κουστούμι, οπότε δεν χρειαζόταν να πει “ μην βουτάς στα νερά”. 

Δίπλωσε τις κάλτσες όπως τις δίπλωνε η μαμά της. Δεν είχε χρειαστεί να της το δείξει ποτέ. Απλά πάντα θεωρούσε ότι έτσι διπλώνονται οι κάλτσες. Μια μηχανική κίνηση φροντίδας που είχε ταξιδέψει μαζί της πέρα από ωκεανούς και χρόνια. 

Χαμογέλασε και πάλι. Για τη βόλτα στην Ερμού, τα μικροσκοπικά πατουσάκια, τα σκιουράκια στις καλτσες και έξω από το παράθυρο. Δίπλωσε τις κάλτσες και τις έβαλε στο βάθος του συρταριού. Θα της ξαναφορούσε την άνοιξη με γαλότσες για να παίξουν στα νερά. Και ας τρυπούσαν λίγο στις φτέρνες. Δεν πειράζει. 

 

_

γράφει η Χριστίνα Κατσιαδάκη

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 19 – 20 Ιουλίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 19 – 20 Ιουλίου 2025

Real News Καθημερινή https://youtu.be/8n-sx6mb2zA?si=-M3GIqehlPUAx5yQΠρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ...

Επείγοντα περιστατικά

Επείγοντα περιστατικά

ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΓΕΙΤΟΝΑ ΜΟΥ, τον Χάρη, να μπαίνει φουριόζος στο νοσοκομείο. Άρχισε να ρωτά κάτι, στα πεταχτά, όποιον έβρισκε μπρος του, χωρίς να σταματήσει. Συνέχιζε, τρέχοντας στους διαδρόμους, να κοιτά γύρω του με μάτια πανικόβλητα. Έψαχνε τα επείγοντα περιστατικά....

Εμείς

Εμείς

Μου λείπεις· Η θύμησή σου αβάσταχτο κενό μου καίει τα σωθικά. Κι Εγώ τόσο μικρή μπροστά στον Έρωτά μας στον Έρωτα τον θαρραλέο τον τολμηρό τον φευγαλέο. Κι Εσύ τόσο μικρός μπροστά στο «Εγώ» σου στο «Εγώ» το ανίκητο το πελώριο το αήττητο. Το «Σ ’αγαπώ» από τα χείλη...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Εμείς

Εμείς

Μου λείπεις· Η θύμησή σου αβάσταχτο κενό μου καίει τα σωθικά. Κι Εγώ τόσο μικρή μπροστά στον Έρωτά μας στον Έρωτα τον θαρραλέο τον τολμηρό τον φευγαλέο. Κι Εσύ τόσο μικρός μπροστά στο «Εγώ» σου στο «Εγώ» το ανίκητο το πελώριο το αήττητο. Το «Σ ’αγαπώ» από τα χείλη...

Ελάσσονα Κλίμακα

Ελάσσονα Κλίμακα

Το σκοτάδι, νομίζω, σου μοιάζει,με φιλά και χορεύω στα βάθη του.Όταν λείπω διαλύει τη σάρκα του,γιατί, λέει, δεν μπορεί να μ ’αλλάξει. Είναι κάτω πεσμένο και κλαίει.Το τυλίγουν σκουριά κι αποτσίγαρα.Μουρμουρίζει λέξεις από σίδερα,και σ ’αλμυρό πάτωμα επιπλέει. Να...

Της μάνας ο αποχαιρετισμός

Της μάνας ο αποχαιρετισμός

Ένα πουλί να προσπαθείνα προσπαθεί μα δεν μπορείαπ’ τής αγκάλες της να βγειτης μάνας της μοναδικής Έχει σχοινιά από σ’ αγαπώαυτή με πείσμα ως το θεόμε ένα αντίο θλιβερόκλάμματα βάνουν και οι δυο Μάνα αν αλήθεια μ’ αγαπάςμην φύγεις τώρα είναι βοριάςΜάνα δεν ξέρω να...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *