Μια καλύτερη μέρα, της Μάχης Τζουγανάκη
Στα στέκια μυρίζει το γιασεμί και απλώνουν οι βουκαμβίλιες. Περπατώ και τα μάτια μου ζωγραφίζουν ασπροντυμένα χαμόσπιτα με ολάνοιχτα παραθύρια που φυσά ο αέρας τα δαντελωτά τους κουρτινάκια. Το πλάνο με θέλει διαβάτη τουρίστα και κάτοικο μαζί. Ντυμένο με τα χτεσινά μου ρούχα, μπορεί και προχτεσινά.
Θαρρείς πως θα ξεπηδήσει μια ιστορία παλιά από κάποιο στενό. Ένα παιδί ξυπόλητο θαρρείς πως θα τρέξει γελώντας, θαρρείς πως θα μυρίσει ολόφρεσκο ψωμί στη γειτονιά και θα καλημερίσει η γιαγιά που λιάζεται στο απέναντι σκαμνάκι. Θαρρείς πως θα κάτσω μαζί της αμίλητος κοιτάζοντας πώς πλέκει με το βελονάκι που σίγουρα θα κρατά.
Στους δρόμους περπατώ φτωχός και παραπονεμένος. Κοιτάζω τις γωνιές και ίδιες μου μοιάζουν και παλιές. Το ίδιο σκοτεινές. Το ίδιο φωτεινές. Μια ίδια εποχή που βρέθηκα και εγώ να ζω μαζί σου. Που βρέθηκες και εσύ να ζεις μαζί μου. Φαντάζομαι εκείνες τις ώρες που ο κανόνας αυτός θα μας αρκεί. Κείνος που μας θέλει χαμογελαστούς φτωχούς και ενωμένους.
Συγχώρα με αγάπη μου, συγχώρα με εαυτέ, μα δεν ξέρω αν θέλω να γίνω κομμάτι τούτης της εικόνας. Πρωταγωνιστής μιας παλιάς ασπρόμαυρης ταινίας. Με μια κάλπικη λίρα ίσως στο χέρι και μια λατέρνα να παίζει. Ένα γαρύφαλλο δεν ξέρω αλήθεια αν θέλω να φοράς στο αυτί και ένα ντέφι να κρατώ εγώ και να μου φτάνει…
Σε αγκαλιάζω με την υπόσχεση μιας καλύτερης μέρας, που όμως δεν ξέρω ποια θέλω να είναι. Και μάλλον πως δεν έχω επιθυμήσει αρκετά…
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πολύ παραστατική η εικόνα που μας έδωσες. Συμπληρώνεις αρμονικά την ιστορία ενός ανθρώπου που ακόμη παιδεύεται.
Την καλημέρα μου Μάχη 🙂
“μα δεν ξέρω αν θέλω να γίνω κομμάτι τούτης της εικόνας”
Είναι τα βιώματα που έχει φορτωμένα η εικόνα τούτη που αποφασίζουν γι αυτό – όχι εμείς.
Πολύ ζωντανό και εσωτερικό, Μάχη μου!
Καλημέρα κοριτσάκι την εποχή αυτή φυσικά και δεν την έζησες όπως και τα άλλα κορίτσια της παρέας. Πάντως τόσο τότε, όσο και τώρα όλοι μας ελπίζαμε σε καλύτερες μέρες. Και να μου το θυμηθείς αυτές οι μέρες θα έρθουν αργά ή γρήγορα.Καλά κάνεις που δεν νοσταλγείς τις μέρες που γνώρισες από τον ασπρομαυρο κινηματογράφο. ήταν πολύ πιο φτωχικές από τις σημερινές.Απλά η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ήταν πολύ πιο μεγάλη…
Δυνατά ερωτηματικά ….. την καλημέρα μου 🙂
Δεν ξεχνάμε το χθες αλλά κοιτάμε το αύριο. Τα βήματά μας, μας οδηγούν μπροστά ακόμη κι αν δεν είμαστε σίγουροι για τον προορισμό. Όμορφες οι εικόνες σου Μάχη, με άρωμα παλιάς εποχής. Προσωπικά με ταξίδεψαν σε ένα νησί μια μέρα καλοκαιρινή. Καλημέρα!
Ελενά μου καλημέρα. Όλοι εμείς παιδεύουμε το μυαλό μας για μια καλύτερη μέρα…
Σας ευχαριστώ Κ. Βάσω. Την καλημέρα μου…
Ναι Λένα δίκιο έχεις. Και εγώ αυτό το πισωγύρισμα δε θέλω. Οι εποχές είχαν γλύκα αλλα είχαν και μεγάλη φτώχεια και ανέχεια…Και η ζωή κάνει κύκλους. Και δε μου αρέσει να με πείθουν με μια κάλπικη λίρα… Την καλημέρα μου!
Αννα ναι…ερωτηματικά…που ζητάνε τις δικές μας απαντήσεις. Ποια θα ειναι αυτή η καλύτερη μέρα. Πώς την ονειρευόμαστε; Αν δεν την ονειρευτούμε δε θα την αποκτήσουμε…Τα φιλια μου
Ας μας οδηγούν τα βήματα μπροστά και όχι πίσω. Αυτό μόνο Χριστίνα.. Καλημέρα!
Πόσο ποιητική μπορεί να γίνει η εικόνα μέσα από το χρώματα μιας εμπνευσμένης πένας… ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΧΗ ΜΟΥ!!!!
Εμείς βάζουμε τα όρια στην ζωή μας !… Αν δεν αντέχουμε το ¨ντέφι¨ και το ¨γαρύφαλλο¨ αν δεν είναι αρκετός ο ορίζοντας για να πετάξουμε, πρέπει να έχουμε τη δύναμη να τα αλλάξουμε! Έχουμε όμως;;;;;
Πολύ όμορφη η ιστορία σου Μάχη μου!!! Καλό απόγευμα!
Σας ευχαριστώ θερμά. Την καλησπέρα μου κυρία Χρυσουλα
Σοφια μου γλυκιά έτσι είναι δίκιο έχεις! ! Την αγάπη μου
Εγινα κομματι της ..ταινιας και μου αρεσε πολυ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ελένη μου σε ευχαριστώ πολύ! Καλό σου ξημέρωμα!