Μες την κοιλάδα των Τεμπών,
πάνω σε ράγες προδοσίας,
ένα τρένο νεκρών προσευχών
σε πομπή πουλιών θρηνωδίας.
“Είναι παιδιά, είναι φωνές,
έχουν φτερά να ανοίξουν.
Τρέξτε, σφραγίστε τις γραμμές
έχουν σε αγάπες να γυρίσουν.”
Μα οι δείκτες μένουνε βουβοί,
τα δευτερόλεπτα ουρλιάζουν,
κι η άνοιξη που δεν θα ’ρθει
χιλιάδες βλέπει να σπαράζουν.
Ο Πηνειός τους καρτερεί,
μα δεν θα τον περάσουν.
Στάχτη και σίδερο βαρύ
στη Σαλονίκη δε θα φτάσουν.
Στη μνήμη θα ταξιδεύουν φωτεινοί
φάροι που φέγγουν την πορεία,
γιατί πληγή είναι στην ψυχή
η αδικαίωτη Ιστορία.
_
γράφει η Όλγα Νικολάου
0 Σχόλια