Σ’ ονόμασα, μ’ ονόμασες
χαράξαμε σε πέτρα
μιας ιστορίας τη φωνή
αφήγηση της κίνησης
ενός φευγάτου φύλλου
που ο νους αναρωτιέται
τι είδε και τι να ‘ταν
Μια ρόδα κοντοστάθηκε
να πάρει επιβάτες
κι αμέσως κύλισε ξανά
χωρίς να μας ρωτήσει
Του ταξιδιού μας η αρχή
μια μέρα του Φλεβάρη
τα ίχνη πολυσήμαντα
καρκινική η γραφή τους
κρίσεις, χαρές, αγρύπνιες
Ήρθε η ώρα να σου πω
μια ακόμα καληνύχτα
Ένα φιλί στο μάγουλο
δύο φιλιά στα χείλη
και με στοργή στο μέτωπο
κλειδάκι να γυρίσει
να ασφαλίσει η κλειδωνιά
όνειρα χαμογελαστά
_
γράφει ο Απόστολος Παλιεράκης
Από τα πιο σκληρά κείμενά σου στα πιο τρυφερά κρατάς ισορροπίες στην πένα σου… όπως κρατά ισορροπία και το συγκεκριμένο ποίημα ενώνοντας δύο φαινομενικά αντίθετες έννοιες μα τόσο αναγκαίες να συνυπάρχουν για να ορίσουν σαφώς το θαύμα της αγάπης….
Αλήθεια Μάχη, αυτό το θαύμα ένοιωσα την ανάγκη να περιγράψω και με συγκινεί το σχόλιό σου! Η αντιμετώπιση εισβολέων χρειάζεται ηρωισμό. Τους εσωτερικούς μας, όμως, δαίμονες δεν τους εξουδετερώνουμε χωρίς τη συμβολή του θαύματος με το ένα και μοναδικό όνομα.
[..] και με στοργή στο μέτωπο
κλειδάκι να γυρίσει[..]
Έτσι στοργικά με άγγιξε το ποίημά σας. Να είστε καλά!!
Ευχαριστώ πολύ! Να είστε καλά κι εσείς!