Τα αέρινα μονοπάτια της εσωτερικής μας ποίησης
τα γιγαντώσαμε στις ευφάνταστες μητρογενείς επελάσεις
της ζυμωμένης σκέψης μας, τα συγκρίναμε με τα κοινωνικά
πεπραγμένα της μεταβατικής μνησικακίας μας και τέλος
τα αναγάγαμε στα ξεχασμένα είδωλα της κακεντρεχούς
φιληδονίας μας.
Συντομεύσαμε τα ρητά δεδομένα της ενδογενούς
περιπέτειας μας και αναθαρρήσαμε στην μεστωμένη
συμπύκνωση της εγωκεντρικής ηττοπάθειας μας,
της ατελούς παραφροσύνης μας, μετερίζι της τυχάρπαστης
ενηλικίωσης μας.
Δεν θα μετανιώσουμε για το αναπότρεπτο παρόν που
εμβολιάσαμε στην αλλογενή συνύπαρξη μας με μεταθανάτια
κλίμακα κοινωνικής δικτύωσης στρατευμένης σε μηδενικά
ενδεχόμενα και συμπορεύσασας με αλλόκοσμες ματαιωτικές
απαντήσεις.
Αναμοχλεύσαμε την καθημαγμένη αξιοπρέπεια μας σε τόνους
από πέλαγα εγκόσμιας αυταπάτης, ενστερνιστήκαμε τις
επίβουλες οράσεις θνησιγενών παλαιομοδίτικων φρικαλεοτήτων,
κηδεύσαμε την εντεταλμένη πενία συκοφαντικών προτεραιοτήτων,
στομώνοντας την ανεξερεύνητη πλάνη χαοτικών συχνοτήτων.
Παραδώσαμε το φεγγάρι στην έπαρση της μελλοντικής του
οφθαλμαπάτης αποτολμώντας την εκτοπισμένη αρμονία
στην σύζευξη πολυσχιδών ανεφάρμοστων συνταγοδοτήσεων,
ενοχλητικών παρεκκλίσεων, συνταιριασμένων λογοδοτήσεων,
κοινωνικά αναθεωρήσιμων, αποφατικά διεκδικήσιμων,
επιτελικά σιγκλίσιμων.
_
γράφει η Βασιλική Κουτσανδριά
Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!
0 Σχόλια