Με-γα-λώ-νω. Ρήμα που τρομάζει όταν η εφηβεία αποτελεί ένα αρκετά μακρύ παρελθόν και όταν τα πρώτα –ήντα ή και για κάποιους τα τελευταία –άντα είναι προ των πυλών. Μεγαλώνω θα πει γίνομαι μεγαλύτερος ως προς ένα μέγεθος, όπως είναι η ηλικία. Μα όταν μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε. Φτάνουμε πιο κοντά στα σκαλοπάτια εκείνα που συνθέτουν ένα διαφορετικό κομμάτι σοφίας. Σαν να έχουμε ενώσει ένα μεγάλο κομμάτι από το παζλ που έχουμε βαλθεί να ολοκληρώσουμε. Κάθε χρονιά, κάποια κομμάτια βρίσκουν την θέση τους και εμείς αν είμαστε προσεκτικοί ανακαλύπτουμε την γενικότερη εικόνα ύπαρξής μας.

“Τα σαράντα χρόνια είναι τα γηρατειά της νεότητας. Τα πενήντα, η νεότητα των γερόντων.” Βίκτωρ Ουγκώ

Μεγαλώνουμε λοιπόν και τα κεριά στην γενέθλια τούρτα δεν έχουνε σκοπό να τρομάξουν, ούτε να προκαλέσουν πυρκαγιά ούτε και να λιώσουν το λαχταριστό γλυκό. Τα κεριά ανάβουν δείχνοντάς μας πως κάθε χρονιά έχει πιο δυνατή φλόγα τούτη η γιορτή. Πως κάθε χρονιά έχουμε την δύναμη να τραβήξουμε την ιστορία μας ακόμα πιο μακριά. Πως κάθε χρονιά που περνά το χειροκρότημα για το σβήσιμο των κεριών δεν είναι τίποτε άλλο από το χειροκρότημα που θαυμάζει το ετήσιο κατόρθωμά μας.

“Στα πενήντα, όλοι έχουν τα πρόσωπο που τους αξίζει” Τζορτζ Όργουελ

Μεγαλώνουμε και γινόμαστε πιο επιλεκτικοί, πιο ξεκάθαροι πιο σίγουροι. Γινόμαστε πιο δύστροποι και πιο μυστήριοι και πιο επιφυλακτικοί. Μεγαλώνουμε και επιλέγουμε εκείνα που μας κάνουν στιγμιαία ευτυχισμένους και προστατεύουμε περισσότερο από ό,τι πριν την ψυχική μας υγεία. Μεγαλώνουμε και πλησιάζουμε εκείνους που μπορούν να γελάνε, να λένε αστεία να χαίρονται με την απλότητα που διαθέτει η μέρα.

Μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε και στα συναισθήματα. Αγαπάμε βαθιά, ερωτευόμαστε με έναν καθηλωτικό τρόπο, λυπούμαστε με έναν τρόπο που μουδιάζει την καρδιά, θυμώνουμε έντονα. Ξαφνικά οι συναισθηματικές εκπτώσεις που κάναμε τόσο καιρό μας πνίγουν. Ο χρόνος λιγοστεύει και παραδεχόμαστε πως δεν επιζητούμε τίποτε άλλο από την ειλικρίνεια, τον αυθορμητισμό και την εξωτερίκευση εαυτού.

“Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε” Oliver W. Holmes

Μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε πως φίλοι δεν είναι οι «κολλητοί» με τους οποίους κάνουμε τα πάντα και πως οικογένεια δεν είναι μόνο εκείνοι με τους οποίους συνδεόμαστε με κοινό αίμα, επίθετο ή καταγωγή. Μεγαλώνουμε και σπάμε την καταναγκαστική μονογαμία στην όποια σχέση. Αρπάζουμε το γλυκό από το πιάτο με θράσος και λέμε πιο εύκολα το τώρα ή το ποτέ. Μεγαλώνουμε και γινόμαστε πιο τολμηροί και λιγότερο συγκαταβατικοί.

“Ζήσε τη ζωή σου και ξέχασε την ηλικία σου” Ζαν-Πωλ Ρίχτερ

Μεγαλώνουμε και το κουδούνι που φοβόμαστε ότι μπορεί πολύ εύκολα να χτυπήσει και να ορίσει το game over τούτου του Level  μας κάνει περισσότερο ήρωες από ό,τι πριν. Τολμάμε τις δύσκολες λέξεις. Επιζητάμε την συνύπαρξη. Απατάμε την μοναξιά. Μα κι από την άλλη αγκαλιάζουμε με θέρμη στιγμές που έχουμε ανάγκη να ταξιδέψουμε μέσα μας. Αποκτάμε την ικανότητα του ταξιδευτή, του εξερευνητή του εαυτού μας. Δύσκολα ταξίδια, με εμπόδια και φουρτουνιασμένες θάλασσες στο διάβα της θύμησης και της όποιας παλιότερης στέρησης έρχονται να σταθούν εχθροί μα και φίλοι σε τούτη την εσωτερική πάλη. Μεγαλώνουμε και θέλουμε να κερδίσουμε εαυτόν ακόμα και αν η ζωή αυτή δεν φτιάχτηκε για να τον πολεμήσουμε.

Μεγαλώνουμε. Κρεμάμε κάθε χρονιά μια διαδρομή που μας πήγε κάπου ή και σε πολλά μέρη. Σημειώνουμε στο χάρτη τι είδαμε και τι ξεχωρίσαμε και καταγράφουμε τα σπουδαία μας. Αποκτάμε σημεία σταθερά σε μια μνήμη που ολοένα γίνεται ασθενική. Επιστρέφουμε στην δεκάδα σαν τα παιδιά. Με όσα μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών. 1..2..3..4..5…6..7..8..9..10… Μέσα μας κατηγοριοποιούνται με έναν τρόπο σταθερό και βέβαιο τα πράγματα και οι άνθρωποι που μετράνε. Δεκάδες-δεκάδες από σκέψεις, από ανθρώπους από επιλογές απόλαυσης.

“Ένας γέρος είναι ένα παιδί με παρελθόν” Zarko Petan

Μεγαλώνουμε και τούτο το κερί που σβήνουμε κάθε φορά δεν είναι διόλου τρομακτικό. Είναι όμορφο! Βαστά πάνω του στιγμές που ενωθήκαν και δώσαν δύναμη, ενέργεια. Μεγαλώνουμε και προχωράμε με τα καλά και τα στραβά μας παραδεχόμενοι την ομορφιά και των δύο. Αγαπάμε περισσότερο την καμπούρα μας και βγάζουμε πιο εύκολα την γλώσσα στον όποιον καθρέφτη. Πετάμε τα φτηνά μα και τις φτηνές επιλογές. Βολευόμαστε λιγότερο εκεί που μας βολεύουν οι άλλοι και προκαλούμε περισσότερο με την συμπεριφορά μας. Γινόμαστε πιο γνήσιοι εαυτοί, πιο ειλικρινείς ακόμα και αν αυτό κάνει πολλούς να τρομάξουν. Στην πραγματικότητα, εκείνοι που τρομάζουν ή και που φεύγουν απο κοντά μας, δεν ταίριαξαν ποτέ με την ειλικρίνειά μας. Σαν να αγαπάς κάποιον από μια σέλφι σε ένα προφίλ κι όταν τον βλέπεις από κοντά απογοητεύεσαι. Μα πλέον ξέρουμε πως οι άνθρωποι που σε τούτη την επαφή με την όποια πραγματικότητά μας το “σκάνε”, είναι εκείνοι που δεν γράψανε ποτέ το “δικοί μας” στην καρδιά. Μεγαλώνουμε και όλα αυτά πλέον που μας ορίζουν, αγαπάνε να πατάνε σε αλήθειες. Σεβόμαστε εμάς τους ίδιους. Τις επιλογές μας. Τα ναι μας και τα όχι μας.

Κι είναι αυτή η νέα ρυτίδα στο πρόσωπο, κοντά στα μάτια που τσακίζει όταν γελάμε αληθινά που επιβεβαιώνει την ομορφιά αυτής της ανάπτυξης. Το πέρασμά μας δηλαδή από την “εφηβεία των συναισθημάτων μας” στην ενήλικη πια ζωή τους…

Όσο για την συγγραφέα του κειμένου ταυτίζεται και αφιερώνει προσωπικά αυτή την φορά την όμορφη φρασούλα της Margaret Atwood: “Χρόνια ήθελα να είμαι μεγαλύτερη, και τώρα είμαι” με ιδιαίτερο ευχαριστήριο σημείωμα για τα γενναία 39 της που κλείσανε γεμάτα από στιγμές και ανθρώπους όμορφους παλιούς και νέους στην ζωή της.

*ο τίτλος του σημερινού άρθρου “Μπορούμε να γεννηθούμε γέροι, όπως μπορούμε να πεθάνουμε νέοι” είναι από τον Jean Cocteau