Τα όνειρα είναι, οι ηλιαχτίδες της ψυχής μας

το μαγικό αντίδοτο, στην αφόρητη πεζότητα

οι πιο γλυκές νότες, στην παρτιτούρα της ζωής μας

η ανέμελη διαφυγή, απ’ την πραγματικότητα.

Τα όνειρα είναι, το άρωμα της καρδιάς μας

έχοντας την γλυκιά γεύση, μιας ατέρμονης προσδοκίας.

Συνιστούν το ιδιότυπο ψηφιδωτό, της χαράς μας

οι φάροι, της δικής μας μακάριας ουτοπίας.

Μας κρατούν πολύτιμη συντροφιά, μας ταξιδεύουν

σε ένα μακρινό, ατέλειωτο ταξίδι, μαγικό 

ιχνηλατούν τους πόθους μας και μας γητεύουν

με της Κασταλίας Πηγής, το αθάνατο νερό.

Μας ανοίγουν τα φτερά και στα ψηλά πετάμε

σε μια πορεία, που το ανέφικτο, πιο εφικτό φαντάζει

γλυκιά ελπίδα, που μας οδηγεί και προχωράμε

σαν μια ηλιαχτίδα, που στον ορίζοντα χαράζει.

Mια ηλιαχτίδα, έγινες κι εσύ καρδιά μου

κι έρχονται βράδια, που θα σε ήθελα εδώ.

Θυμάμαι τις όμορφες στιγμές, που ήσουνα κοντά μου

αυτές τις μαγικές βραδιές μας, νοσταλγώ.

Μα τώρα, εσύ μου λείπεις, είσαι μακριά

μα με τη σκέψη μου, μαζί θα ταξιδεύουμε.

Mια φωτογραφία σου, κρατώ για συντροφιά

έτσι απλά, για να μπορώ, να σ’ ονειρεύομαι…

_

γράφει ο Φώτης Τρυφωνόπουλος